Disenchanted review: minder magisch

We kunnen ons amper een tijd herinneren waarin we de geweldige Amy Adams nog niet kenden. Toch was het zo toen haar doorbraakrol in Enchanted op de wereld werd losgelaten. De film werd een hit en zoals dat dan gaat tegenwoordig kan Disney het niet laten om er toch een lichtjes onnodig vervolg aan te breien. Disenchanted haalt nooit het niveau van het origineel maar blijft wel goed gemaakt.

Nog lang en gelukkig?

10 jaar nadat Giselle (Amy Adams) en Robert (Patrick Dempsey) hun leven samen echt begon, hebben ze naast Robert z’n dochter Morgan (Gabriella Baldacchino) ook een dochtertje van hun twee, Sofia. Ze besluiten om het drukke New York te verlaten en in het rustige stadje Monroeville te gaan wonen, maar daar is Morgan niet zo blij mee. Giselle krijgt daarnaast ook tegenkanting van Malvina Monroe (Maya Rudolph, Loot), naar wie de stad genoemd is en er dus de plak zwaait.

Koning Edward (James Marsden) en koningin Nancy (Idina Menzel) komen hen bezoeken in hun nieuwe huis met een cadeau voor hun pete/metekindje Sofia: een toverstok die wensen kan vervullen. Na een ruzie met Morgan besluit Giselle de stok te gebruiken om hun leven meer op een sprookje, en Anadalasia, te doen lijken. Maar in een sprookje zou zij de gemene stiefmoeder zijn en dus verandert ze daar ook langzaam maar zeker in, terwijl de magie van Andalasia weggezogen wordt.

Leve Amy

Disenchanted mist sowieso de originaliteit van de eerste film.

Enchanted had destijds een simpel maar erg geslaagd verhaal: breng een sprookjesfiguur naar onze wereld en je stuit op heel wat verschillen. Dat doe je natuurlijk geen twee keer, en daarom kiezen ze hier eigenlijk voor het omgekeerde. Maar sprookjes hebben we natuurlijk al vaker gezien, waardoor Disenchanted sowieso de originaliteit mist van de eerste film. Wel zijn er genoeg verwijzingen naar andere Disneyfilms die leuk zijn om te spotten. De beste verhaallijn is gelukkig wel die van Amy Adams. Giselle was al in de eerste film te goed voor deze wereld maar hier dreigt ze dus langzaam in een villain te veranderen. Adams laat met dat constante switchen nog maar eens zien wat voor een talent ze is.

Ook de aanleiding voor dat alles is best relevant. Aan de ene kant heb je de desillusie dat het gewone leven op aarde niet elke dag rozengeur en maneschijn is, en dat soms zelfs de eeuwige optimisten het moeilijk krijgen. (Al trok ik wel even een wenkbrauw op toen pendelen de grootste nachtmerrie bleek voor Robert.) Aan de andere kant worden Stiefmoeders inderdaad vaak in een slecht daglicht gezet in Disneyfilms, en ook Morgan kan niet altijd met Giselle om. Je ziet natuurlijk ook al mijlenver aankomen wat dan de conclusie zal zijn, maar, ook weer dankzij Adams, kreeg ik er toch een stofje van in m’n oog.

Op de rest van de cast is ook niks aan te merken, en ze zijn allemaal duidelijk blij dat ze er weer zijn. Patrick Dempsey heeft wel veel minder te doen, al zingt en danst hij wel meer deze keer. Dat Idina Menzel in Enchanted niet zong, was een regelrechte schande die hier ruimschoots wordt goedgemaakt. Helaas is er nog niet genoeg James Marsden. Altijd leuk is natuurlijk Maya Rudolph, die in de sprookjeswereld de evil queen voorstelt en zich daar kostelijk mee amuseert.

Visueel feest

De liedjes zijn minder memorabel maar visueel is de hele productie wel om duimen en vingers bij af te likken.

Wie ook terugkeert uit het origineel is Alan Menken, die weer de muziek en liedjes schreef. De man z’n palmares was al indrukwekkend dus bewijzen hoeft hij zich niet meer. Sprookjesachtige muziek schrijven kan hij als geen ander, waardoor de score weer een genot is om naar te luisteren. De liedjes zijn, op het eerste gehoor, wel iets minder memorabel dan die uit de eerste film, maar de topper is zonder twijfel Badder, een duet van Amy Adams en Maya Rudolph over wie nu de slechtste is.

Het blijft wel raar dat deze ook niet in de cinema uitkomt, want visueel is de hele productie wel om duimen en vingers bij af te likken. Vooral wanneer we naar de sprookjeswereld gaan, zijn de dansers, sets en decoratie (Dan Hennah, Thor: Ragnarok), kostuums (Joan Bergin, Vikings) en kapsels magnifiek. Dat alles had nog beter tot z’n recht gekomen op het grote scherm. Want hoewel Disenchanted het origineel niet kan evenaren, blijft het een magische twee uur.

Disenchanted is te bekijken op Disney+.