Senior Year review: verrassend charmant

De highschoolkomedie, ik heb ze altijd graag gezien en zal ze altijd graag blijven zien. In Vlaanderen hebben we de eerste stappen gezet met Bittersweet Sixteen maar in Amerika zijn ze al decennia koning in dit genre. De laatste jaren zijn er misschien wat minder en de wereld is intussen veranderd. Dat contrast komt wel heel mooi uit de verf in Senior Year. Met een plot dat de mist in kon gaan, is het resultaat erg charmant.

High school never ends

Het uitgangspunt kan dan ook redelijk foute dingen opleveren. Stephanie (Rebel Wilson) is een gewoon maar onopmerkzaam meisje dat op een dag beslist om populair te worden op school. Daar slaagt ze ook in maar daardoor verandert ze in haar laatste jaar een beetje in een mean girl die vooral geeft om haar populaire vriendje en haar rivale. Hierdoor verwaarloost ze haar oude vrienden zonder dat ze het eigenlijk doorheeft. Tijdens een cheeroefening komt ze hard ten val waardoor ze in coma belandt. 20 jaar later wordt ze opeens wakker in een heel nieuwe wereld en nieuw lichaam.

Terwijl ze zich probeert aan te passen, wil ze terug naar school om haar jaar af te maken. Op haar 17e wilde ze per se prom queen worden en daarna het perfecte leven van een oud-cheerleader hebben, dus wordt dat haar nieuwe missie nu. Maar de wereld en vooral jongeren zijn sterk veranderd en ook haar vroegere vrienden zijn nu volwassen, dus loopt dat niet van een leien dakje.

Af en toe subtiel

Met een plot dat de mist in kon gaan, is het resultaat erg charmant.

Ik verwachtte eerlijk gezegd niet zoveel van Senior Year omdat het plot wel snel cringe kon zijn maar ook wel omdat de komedies van Rebel Wilson soms toch hit-or-miss zijn. Ze kreeg vaak de redelijk brutale rollen met wat obscenere humor, dus wist ik niet of dat bij haar nieuwste ook zo zou zijn. Integendeel, dit is voor mij haar meest oprechte rol tot nu toe. En daarbij moet ze niet aan humor inleveren maar is die humor wel op een aaibaarder niveau. Ook mag ze zich van een iets serieuzere kant laten zien, wat haar ook goed ligt. Het was eerlijk gezegd wel even wennen aan haar nieuwe uiterlijk maar ze voelt zich duidelijk goed.

Uiteindelijk wordt het comaplot gebruikt om Stephanie een paar dingen duidelijk te maken. Ze heeft natuurlijk 20 jaar van haar leven moeten missen maar de wereld is intussen erg veranderd en niet alle dingen die toen belangrijk waren zijn dat nu nog. Maar na zoveel tijd wordt er ook duidelijk wie echt om haar gaf. Omdat ze in haar hoofd nog steeds 17 is, heeft ze dat echter niet echt door. Dat wordt subtiel en niet zo subtiel duidelijk gemaakt maar zorgt door het script en vooral de acteurs toch voor de nodige emotie. Ik kon opeens toch m’n tranen niet inhouden tot m’n eigen verbazing. Toch blijft het allemaal nog redelijk braaf waardoor dit niet voor iedereen is weggelegd. Een nieuwe Booksmart is dit bijvoorbeeld niet.

De cast verkoopt het

Uiteindelijk zie je ook dat de cast zich goed geamuseerd heeft en dat is wel op mij overgeslagen.

Er valt ook veel humor te halen uit die specifieke 20 jaar van 2002 tot 2022. Zo hangt er op de kamer van Stephanie een poster van Romeo+Juliet en Britney Spears. Ook de muziek waarop de cheerleaders dansen deden me direct flashbacks krijgen als jonge tiener in de jaren 2000. De dingen die ze moet inhalen zoals smartphones zorgen voor grapjes maar ook wat rake opmerkingen. Zoals ik al zei is het contrast groot met de jeugd van vroeger en nu. Tieners zijn nu veel meer bezig met bijvoorbeeld gender, gelijkheid en het klimaat, wat hier soms wat overdreven wordt maar het punt wel maakt. Als Stephanie dan haar “ouderwetse” zaken terug wil halen, levert dat wel verrassende dingen op.

Naast Wilson heb je nog nieuwere komische talenten zoals Mary Holland (Happiest Season), Zoë Chao en Sam Richardson (beiden uit The Afterparty) als de beste vriend van Stephanie. Angourie Rice zorgde al voor een komische noot in de Tom Holland Spider-Manfilms en is hier ook weer een plezier om naar te kijken. Ook van de jongere acteurs als Avantika (Janet), Michael Cimino (Lance) en theateracteur Joshua Colley (Yaz) hoop ik nog meer te zien. Uiteindelijk zie je ook dat de cast zich goed geamuseerd heeft en dat is wel op mij overgeslagen. Want zeg nu zelf: in hoeveel films kan je nog een niet zo spontane dans-eindscène verwachten? En als je ook nog een cameo kan strikken van een van de meeste iconische highschool movie-actrices heb je toch iets goed gedaan.

Senior Year is nu te zien op Netflix.