Heartstopper review: een reeks waar je blij van wordt

Je hebt er ondertussen wellicht wel over gehoord of gelezen. Heartstopper is naast een nieuwe Netflix-hype vooral een heerlijk staaltje tv waarin twee jongens verliefd worden. Er is geen greintje cynisme in te bespeuren, ook al gaat het moeilijke onderwerpen niet uit de weg. De reeks blijft ook op passende wijze trouw aan de comics waarop het gebaseerd is. Televisie die misschien klein lijkt maar een grote, warme indruk nalaat.

Afleveringen gezien: 8/8

Kantelpunt

Charlie (Joe Locke) zoekt zoals elke 14-jarige zijn weg, zowel thuis als op school. Hij outte zich het jaar ervoor, maar heeft toch een geheime, vooral toxische ‘relatie’ met klasgenoot Ben. Tot overmaat van ramp zit hij nu in de les naast Nick (Kit Connor), de jaar oudere rugbyster waar hij stiekem verliefd op is. Ze raken aan de praat en Charlie wordt zelfs lid van het rugbyteam als Nick dat vraagt, ondanks de bijtende commentaren die de andere teamleden hem soms geven. Charlies crush gaat van kwaad naar erger. Of is er misschien toch iets aan het beginnen? Nick voelt zich namelijk heel snel erg op zijn gemak bij Charlie, en begint te twijfelen aan wat hij altijd over zichzelf dacht.

Meer dan de personages heeft Heartstopper niet nodig om je helemaal mee te krijgen.

Ook Charlies vrienden staan op een kantelpunt. Elle (Yasmin Finney) ging dit jaar van de jongens- naar de meisjesschool, waardoor hun groepje nu niet meer samen is. Daar heeft andere vriend Tao (William Gao) het moeilijk mee, zeker als Charlie meer tijd begint door te brengen met Nick. Hij lijkt alleen achter te blijven, en begint in kwaadheid vast te zitten.

Een nieuwe generatie staat op

Meer dan de personages heeft Heartstopper niet nodig om je helemaal mee te krijgen. Die voelen allemaal meteen als mensen die je kent of hebt gekend, of zelf ooit was. Verliefd worden op iemand die niet dezelfde achtergrond of ervaringen heeft, gepest worden, van school (moeten) veranderen, angst om je vriendschappen te verliezen aan relaties — de dingen waar ze mee leren om te gaan, zijn wel in bepaalde mate herkenbaar voor iedereen.

Het verschil met de coming-of-agereeksen van vroeger is dat hier LGTBQ+-personages absoluut centraal staan. Die evolutie zien we echt nog maar een paar jaar. De voortrekkers zijn daarbij vooral Hulu (de streamingdienst pre-Disney+ die echt gericht was/is op jongeren) en Netflix geweest. De LGBTQ+-generatie van nu kunnen dus meer en meer verhalen zien die dichter aanleunen bij hun ervaringen, nadat die van mij zich vooral moest zien te herkennen in driehoeksverhoudingen tussen hetero’s, à la Degrassi, One Tree Hill en Gossip Girl (waarbij Dawson’s Creek een zeldzame uitzondering was).

Wat vooral zo mooi is aan Heartstopper, is dat je duidelijk ziet hoe gelukkig de personages zijn omdat ze elkaar kennen.

Maar wat vooral zo mooi is aan Heartstopper, is dat je duidelijk ziet hoe gelukkig de personages zijn omdat ze elkaar kennen. LGBTQ+-personages zijn nog te vaak het middelpunt van drama en tragiek. Uit deze reeks valt hoop te putten dat de weg naar liefde en vriendschap soms moeilijk is, maar dat mensen vinden waarbij je helemaal jezelf kan zijn het echt wel waard is. En het is ook altijd verfrissend als mensen in een romantisch verhaal echt praten over hun gevoelens, zelfs als het moeilijk is.

Positief universum

Dat dit zo’n diverse reeks is, heeft alles te maken met het bronmateriaal. Auteur Alice Oseman worstelde in hun jeugd zelf met hun identiteit, zeker in het conservatieve Britse dorp Kent. Oseman gebruikt zij/hen-voornaamwoorden en is aseksueel en aromantisch, maar kon zichzelf niet herkennen in youngadultverhalen. Ze publiceerde haar eerste boek op haar 19de, en schreef er ondertussen nog drie. Tussendoor bedacht en maakte die de immens populaire webcomic Heartstopper. Ze schreef ook zelf het scenario voor de serie, en doseert dat ook mooi. Elke aflevering is korter dan een halfuur en de personages zeggen geen woord te veel. Soms zeg je meer met de ruimte tussen dialogen en scènes.

Ook aanstekelijk is de positieve sfeer die de serie uitstraalt.

Ook aanstekelijk is de positieve sfeer die de serie uitstraalt. Engeland ziet er verrassend licht en pittoresk uit, en het kleurrijke setontwerp doet denken aan To All the Boys I’ve Loved Before en die andere Britse Netflix-parel Sex Education. (Spotten we daar ergens ook geen verwijzing naar hoofdpersonage Otis?) Net zoals bij Sex Education bestaat de cast uit een groep relatieve nieuwkomers. Kit Connor kan je nog herkennen uit Rocketman en heeft een extreem sympathieke uitstraling die meteen Charlies crush op Nick verklaart. Een fijne verrassing is godin Olivia Colman, die Nicks moeder vertolkt. Een kleine rol die haar op het lijf geschreven is. De webcomic wordt bovendien geëerd door bepaalde grafische elementen toe te voegen aan de shots, zoals getekende vlinders, filters en bladeren. Voeg daarbij de opgewekte indiesoundtrack en je krijgt een reeks die je blij maakt en ook in één keer zou uitkijken.

Heartstopper is nu te zien op Netflix.