Deprecated: The PSR-0 `Requests_...` class names in the Requests library are deprecated. Switch to the PSR-4 `WpOrg\Requests\...` class names at your earliest convenience. in /data/sites/web/geeksterbe/www/wp-includes/class-requests.php on line 24
De avonturen van Nero 10: De Stallaert Jaren integraal review - Geekster

De avonturen van Nero 10: De Stallaert Jaren integraal review

[columns][column size=”2/4″]Sinds 2018 bundelt Standaard Uitgeverij de laatste 41 verhalen van Nero in de integrale reeks “Nero: De Stallaert Jaren“. Nero behoort natuurlijk tot de oerreeksen van de Vlaamse strip. Marc Sleen (1922-2016) begon de reeks in 1947 en zou er tot 2002 aan blijven werken waarna de strip op zijn initiatief werd beëindigd. Sinds 1993 kreeg de meester hulp van alleskunner Dirk Stallaert. Het zijn deze verhalen die in de reeks werden gebundeld.[/column] [column size=”2/4”] Schrijver: Marc Sleen
Tekenaar: Dirk Stallaert
Uitgever: Standaard Uitgeverij
Aantal pagina’s: 184
Prijs: €29.99
Verschijningsdatum: 5 oktober 2021[/column][/columns]

Dit tiende en laatste deel bevat de albums De Hemelse vrede, De bol van Timotheus en Zilveren tranen. Verder heeft dit deel weer een dik dossier en tekent Dirk Stallaert een kortverhaal waarin hij ietwat schertsend zijn relatie met Sleen beschreef.

In De bol van Timotheus wordt er al voorgesorteerd op dat wat gaat komen. Het afscheid van Nero, het einde van eindeloos. Het gaat je duizelen wanneer je bedenkt hoe de wereld van 1947 eruit zag en hoe de wereld van 2002 was. Een van de weinige constanten in die 55 jaar was het verschijnen van Nero. De noeste held die bijna elk avontuur in zijn zetel begint en elk avontuur eindigt met een wafelenbak. Voor deze bespreking lichten we het laatste album eruit omdat dit voor een belangrijk deel de charme laat zien van Nero.

Zilveren Tranen

Het is middernacht wanneer enkele bekende slechteriken richten het Gentse Belfort sluipen. Het zijn Pietje de Dood, Hela de heks, Ratsjenko, Matsuoka en de gangster Ricardo. Ze zijn uitgenodigd door Geraard de Duivel voor een samenkomst. Deze slechteriken gaan nog één keer proberen om Nero en de zijnen eronder te krijgen. En wat is er dan beter dan een heuse team-up?

©Standaard Uitgeverij

Als de slechteriken uit hun holen kruipen, dan spreekt het voor zich dat er ook wat goeieriken terug zullen keren. Er zijn heel wat cameo’s van bekende figuren uit eerdere albums. Bompa Nero komt langs, Leo de Beo, Jean-Luc Dehaene. Ze zijn er allemaal bij. En natuurlijk de engelbewaarster van Nero die zilveren tranen plengt.

Het is een bonte kermis waarin twee partijen elkaar naar het leven staan en waar de afloop duidelijk is. Het is een plezierig theater van het sentiment waarmee deze reeks recht wordt aangedaan. Een mooie, bitterzoete afsluiting.

Punten en komma’s voor Nero: De Stallaert Jaren

Het dossier is een zeer interessant werkje. De schrijvers Noël Slangen en Yves Kerremans gaan uitgebreid in op de laatste dagen van het dagbladverschijnsel in de krant en in albumvorm. Er werd in de voorbije jaren en in tal van Facebook-groepen gespeculeerd over de redenen van het afscheid. En daar wordt nu een licht op geworpen.

Marc Sleen was van gevorderde leeftijd en wilde zelf stoppen met de serie. Hoewel de oplage van de albums om en nabij de 5000 exemplaren circuleerde, een fractie van wat het was, was de strip een graag geziene gast in de krant. Er is diverse malen sprake geweest van het feit dat Dirk Stallaert de reeks kon overnemen.

©Standaard Uitgeverij

Uiteindelijk besloot Sleen om dit niet te doen. Hoewel het een goed recht is van de man, kun je jezelf als lezer niet aan de indruk onttrekken dat het bij tijd en wijlen ook wat beledigend voor Stallaert moet zijn geweest.

Als je kritisch kijkt naar deze integraal, dan zie je het fijne van de reeks. Je ziet ook de zwakte. Sleen heeft een respectabel aantal jaren aan Nero gewerkt. Maar je ziet toch dat veel albums verhaaltechnisch vooral productiewerk zijn. Er zijn de nodige uitschieters maar minstens zoveel albums waarvan je het verhaal al bent vergeten wanneer je de laatste pagina omslaat. Dat kun je de man niet kwalijk nemen omdat iedereen moet schrapen voor inspiratie wanneer je zolang de verhalen schrijft voor een serie.

Wat nooit teleurstelt, is het tekenwerk van Dirk Stallaert. Zijn werk is nog mooier in zwart-wit. De decors hebben meer diepte dan het werk van Sleen. De figuren ogen wat diverser van lichaamsbouw. Hij overtreft de meester maar laat hem wel in zijn waarde.

De tijd van Nero is geweest. Toch is het een serie die niet vergeten zou mogen worden. Het is een prachtig tijdsdocument.

Nero: De Stallaert Jaren 10 is te koop bij bol.com.

dennis

Recent Posts

Jerom volume 1 review: oude favoriet herdrukt

Jerom heeft dan eindelijk zijn eerste integrale te pakken. Het heeft Standaard Uitgeverij behaagd om…

19 uren ago

Challengers review: Zendaya’s Lovegame

Challengers is de tennisfilm van Zendaya. Als love-interest van Spider-Man kon dit natuurlijk niet uitblijven…

3 dagen ago

Mother’s Instinct review: voorzichtig trauma

Mother's Instinct is een remake van de Franstalig-Belgische film Duelles uit 2018 van Olivier Masset-Depasse.…

4 dagen ago

No Rest for the Wicked early access preview: een frisse wind?

Moon Studios, de ontwikkelaar van de briljante games Ori and the Blind Forest en Ori…

7 dagen ago

De Kiekeboes 1 review: een nieuw begin

In september 2023 verscheen het 164ste album van de Kiekeboes met de titel Seizoensfinale. Het…

7 dagen ago

Final Fantasy XVI – The Rising Tide DLC review: natte droom

Square Enix beloofde op de Game Awards 2023 niet één maar twee DLC's voor Final…

1 week ago