In de film Interstellar wordt gezegd: “Love is the one thing we’re capable of perceiving that transcends the dimensions of space and time.” Voor muziek geldt dat nochtans ook, vind ik, en zo waarschijnlijk ook regisseur Eva Cools. Muziek staat namelijk centraal in haar speelfilmdebuut Cleo, en dan vooral hoe het je door moeilijke tijden heen kan helpen. Geekster had de film al aangeraden voor Film Fest Gent en ging daar kijken naar haar mooie debuut op de Belgische première.
Nieuw en anders
Cleo is een zeventienjarig meisje dat samen met haar broer bij haar oma woont. Hun ouders kwamen om het leven bij een auto-ongeluk en Cleo heeft het moeilijk om dat te verwerken. Ze gaat uit naar haar vaste club om haar zorgen wat te vergeten. Daar ontmoet ze de mysterieuze Leos, van wie ze meer en meer in de ban raakt. Op school vindt ze nog moeilijk haar draai en ook bij haar oma thuis loopt het niet altijd van een leien dakje. Omdat haar vader concertpianist was, begint ze opnieuw piano te spelen. Zo krijgt ze terug iets om zich op toe te leggen. Samen met het gezelschap van Leos begint ze er langzaamaan weer bovenop te komen. Maar hun ontmoeting blijkt uiteindelijk toch niet zo toevallig.
Ik hoorde voor het eerst van deze film toen er een paar jaar geleden een crowdfundingcampagne voor werd opgestart. Het langspeeldebuut van een vrouwelijke regisseur waarin een tienermeisje en muziek centraal staan, het leek wel speciaal voor mij gemaakt. Zoals vele anderen doneerde ik aan de campagne om een concertscène te kunnen opnemen en daarna was het halsreikend uitkijken naar het resultaat. Het bleek een goeie investering want Eva Cools levert met haar film een mooi portret van een meisje van wie haar wereld op haar kop werd gezet.
Cleo is veel realistischer dan tienermeisjes vaak zijn in dit soort films.
Ze schreef het script zelf en dat voel je ook. Haar Cleo is veel realistischer dan tienermeisjes vaak zijn in dit soort films. Ze doet zich sterk en stoer voor maar dat is meer voor de buitenwereld en voor haar broertje. Maar de paniekaanvallen die naar boven komen wanneer ze geconfronteerd wordt met het trauma van het ongeval kan ze toch niet tegenhouden. Ook weet ze niet precies welke rol ze nu moet innemen voor haar broer en dat zorgt soms voor frustraties, die ze op hem uitwerkt. Het komt hard aan, maar door alles wat je al weet over Cleo kan je je inleven. Haar oma heeft het ook lastig met de nieuwe situatie, maar zij kan zich wel verdedigen tegenover haar kleindochter. Net zoals elke tiener heeft Cleo stemmingswisselingen, maar ze is ook verloren na de dood van haar ouders en dat gevoel laat de film perfect zien.
Muziek heelt alle wonden
Wanneer Leos opduikt en hij anders is dan de jongens die ze gewend is, is hij dan ook een ideale toevlucht. Hij kent haar niet, dus moet ze ook niet doen alsof. Het feit dat hij op romantisch vlak ook niet geïnteresseerd is in haar, trekt haar nog meer aan. Maar het wordt al snel duidelijk voor ons waarom Leos precies in haar leven is gekomen, waardoor hun relatie een heel andere ondertoon krijgt. Hier duikt de film in complexe materie, maar ook de focus verschuift wat van Cleo naar Leos. En dat vond ik nu net jammer, want hierdoor is het niet meer volledig Cleo haar verhaal.
Waar de film zich dan wel weer echt in onderscheidt is net die rol van muziek en piano in haar leven. Vlak na het ongeval kan Cleo het niet opbrengen om achter haar piano te kruipen, omdat de herinneringen te pijnlijk zijn. Maar in plaats van het te zien als een obstakel ziet ze muziek gaandeweg als een kans om terug dichter bij haar ouders te zijn. Ze vindt haar passie ervoor terug, geholpen door haar vroegere pianoleraar, en begint zo uit haar dal te kruipen. Haar recital meer naar het einde van de film zorgt daarbij voor een ontroerend hoogtepunt.
Waar de film zich dan wel weer echt in onderscheidt is net die rol van muziek en piano in haar leven.
Anna Franziska Jäger is uitstekend in de rol van Cleo. Ze is een nieuwkomer maar dat zie je er niet aan. Vaak heb je aan haar gezichtsuitdrukkingen genoeg om te weten hoe Cleo zich voelt. Het is best een gefrustreerd personage, maar Jäger zorgt ervoor dat je altijd onthoudt vanwaar die frustratie komt. Ook de bijrollen worden goed ingevuld. De bekende Waalse actrice Yolande Moreau speelt de oma, een vrouw die ook heel wat verloren heeft, maar toch wordt ze nooit een karikatuur. Roy Aernouts als Leos houdt het gepast understated voor zijn lichtjes getormenteerde personage. Daarnaast duiken ook Natali Broods en Koen De Sutter (De Twaalf, Cordon) op, als de tante en de muziekleraar, en zij zorgen altijd voor degelijke steun, zelfs in kleinere rollen zoals deze. Samen met de mooie cinematografie en de muziek van Mauro Pawlowski levert het een mooi debuut op.
Cleo speelt vanaf 27 november in alle bioscopen maar heeft op sommige plaatsen al avant-premières.
