Harry Potter in Concert: cinema met surround sound in het Sportpaleis

Na de drie concerten van Lord of the Rings en een vol Paleis 12 voor Hans Zimmer hadden we wel kunnen verwachten dat Harry Potter and the Philosopher’s Stone in Concert ook veel volk ging trekken. Maar toch, het Sportpaleis vullen voor een cinemavoorstelling met live muziek blijft een prestatie. Voor de voorstelling begint, zie je duidelijk dat de wereld van J.K. Rowling nog steeds mensen van alle rang en stand aanspreekt: oudere koppels, een groep jongemannen, gezinnen, verklede jongens en meisjes van alle leeftijden… Om het wachten te verzachten kan je zoals bij elk concert je geld spenderen aan merchandise (t-shirts, toverstokken, sjaals, cd’s), hoewel een groot aantal fans waarschijnlijk al wat van die lijst in hun bezit hebben.

Het middenplein van ‘s lands grootste muziektempel is voorzien van stoelen, met daarvoor het podium, ook vol met stoelen voor de muzikanten, en een wit bioscoopscherm. Meer aankleding is er eigenlijk niet. Eenvoud troef, want meer is er ook niet nodig. Als de lichten doven, zorgen een aantal spots en de lampjes boven de partituren van de muzikanten voor voldoende én sfeervolle verlichting.

Deze redacteur heeft plaatsen op de eerste rij (#becausewecan en voor het geval dat dit toch slechts een eenmalige ervaring zou zijn), en dat voor 70 euro. Als je bedenkt dat voor dezelfde plaatsen Hans Zimmer 120 euro aanrekende en de andere tickets bij Harry Potter 50 en 60 euro kostten, valt dat eigenlijk nog goed mee. Tot we reclame voor het Sportpaleis in de handen gedrukt krijgen en vernemen dat Harry Potter and the Chamber of Secrets in Concert al gepland staat voor 29 december. Aan de ene kant: HOERA! Aan de andere kant: zo wordt minstens 50 euro toch al eens een overweging. Na acht films zal je minstens 400 euro kwijt zijn. Enkel voor de echte fans, zo lijkt me. Who needs money anyway?

Deze redacteur zal ondanks die behoorlijke som toch aanwezig zijn in december (maar niet altijd op de eerste rij). Harry Potter in Concert is namelijk echt wel de moeite. Een twintigtal minuten voor het concert begint er een minidocumentaire over hoe de soundtrack voor de eerste film tot stand kwam, met interviews met de cast, crew en natuurlijk componist John Williams. Erg interessant, maar wel zonder ondertitels. Wie het Engels niet zo machtig is, heeft er wellicht niet veel van opgevangen.

Om klokslag 19 uur (uiteindelijk wel een uur vroeger dan in het begin was aangekondigd, om ook kinderen een kans te geven) beginnen de muzikanten eraan. En die zijn niet de eerste de beste: het Nationaal Orkest van België, ondersteund door het dameskoor Fine Fleur voor de vocals. Stuk voor stuk topmuzikanten, dus hen aan het werk zien is op zich al erg indrukwekkend. De man aan het roer is dezelfde die ook de concerten in het Verenigd Koninkrijk heeft gedirigeerd, de Amerikaan Justin Freer. Hij verkondigt meteen dat het geen gewone voorstelling wordt. “Jullie zien er een respectvol publiek uit, maar we gaan er een feest van maken.” We worden aangemoedigd om te roepen en klappen voor onze favoriete personages en scènes, om te reageren op wat we zien. Slik. Dat zijn wij Belgen duidelijk niet gewend. We applaudisseren enthousiast voor het orkest en de olijke dirigent, maar daar blijft het eerst wel bij. In het begin van de voorstelling kan je dan ook een speld horen vallen, wat in het Sportpaleis ook eigenlijk een prestatie is. Enkele moedige zielen durven het uiteindelijk toch aan om te juichen als John Hurt als Olivander op beeld verschijnt. Er volgt een warm, luid applaus voor de recent overleden acteur. Ook de dirigent en muzikanten lijken die animo wel te appreciëren, en het publiek komt langzaam los.

De applaussalvo’s volgen elkaar daarna vlug op: Hedwig, elk lid van de familie Weasley, Hermione. Een paar fans voor de Trolley Witch, zelfs. Mensen die The Cursed Child gelezen hebben, weten wel waarom. Maar het publiek laat zich pas helemaal gaan als Alan Rickman zijn opwachting maakt. Kippenvelmomentje voor Snape en de veel te vroeg gestorven acteur die hem vertolkte. Die aanmoediging van de dirigent bleek wel echt een goed idee, want bij momenten waan je je in de grootste huiskamer ter wereld met de beste geluidsinstallatie ter wereld. De muzikanten geven het beste van zichzelf, en het grote voordeel van zo’n concert is dat je veel meer details hoort in de arrangementen. Liefhebbers van klassieke muziek zullen hier echt hun hart kunnen ophalen. Zo valt het tijdens het concert ook veel meer op wanneer er helemaal geen muziek gebruikt wordt en wanneer de soundmix mooie stukken eigenlijk onterecht verdoezelen. Een evenement als dit doet je het werk en belang van een componist echt meer appreciëren.

Er zijn wel nog een paar verbeteringen mogelijk die de volgende voorstelling nog beter kunnen maken. Om de mensen die helemaal achteraan zaten nog meer hun aandacht te doen verspreiden over de film en de muzikanten, zijn camera’s en extra schermen naast het witte doek wel een goed idee. Bij de World Soundtrack Awards van Film Fest Gent doen ze dit al een aantal jaren. Inzoomen op een prominent instrument of de verschillende groepen in het orkest kan ervoor zorgen dat minder mensen enkel naar het scherm kijken, wat wel gebeurt als het orkest slechts vage figuren in de verte zijn. Win-winsituatie dus. Voor de mensen vooraan, die toch het meeste geld neertellen voor tickets, zou een gelaagd podium de camera’s nog meerwaarde bieden. Zelfs al zat ik op de eerste rij, de blaas- en slaginstrumenten heb ik nooit gezien.

Ondanks deze kleine mankementjes is Harry Potter in Concert echt een mooi evenement geworden dat geschikt is voor jong en oud. Kinderen leren klassieke muziek op een toegankelijke manier kennen en zien de film voor het eerst op groot scherm, terwijl de oudere fans hun jeugd nog eens herbeleven. Ik ben alvast benieuwd hoe het publiek zal reageren op de reuzenspinnen in The Chamber of Secrets.

Nog meer lezen over de Wizarding World? Hier kan je beginnen: