Ken je dat gevoel? Je scrolt onwetend door de Fall TV-lijst van de grote Amerikaanse zenders, op zoek naar nieuwe series die je kan volgen. (Ook al volg je er al te veel om deftig bij te houden.) Je vinkt er misschien een paar aan die je wel een kans wil geven. Je bekijkt ze, en bij die ene pilot heb je toch het gevoel dat die er een beetje bovenuit steekt. Er is die klik. Je kijkt naar de eerste helft van het eerste seizoen, en dan is er die verdomde midseason hiatus. En je weet het: je ben verkocht. Dat gebeurde bij mij in 2011 met Person of Interest.

Oh, 2011. Alweer vijf jaar geleden. Toen was ik 18, net afgestudeerd van het middelbaar en klaar om te beginnen aan het hoger onderwijs. Eng en stresserend, en dus moest en zou ik een buffer hebben aan tv-series, om zo nodig even te kunnen ontsnappen. Ik heb er nog andere bekeken, maar geen enkele serie is me zo bijgebleven als Person of Interest, een procedural/scifi-serie van CBS.

Wie mij een beetje kent, weet waarschijnlijk dat ik nogal fan van regisseur Christopher Nolan, dat Inception mijn favoriete film ooit is en dat ik Nolan een evil genius vind. De voornaamste reden waarom ik de pilot van Person of Interest bekeek, was omdat er een link is tussen de serie en Nolan: executive producer Jonathan ‘Jonah’ Nolan, de broer van Chris, inderdaad. Voeg daar nog executive producer J.J. Abrams aan toe en ik dacht: daar zit iets in. Een van mijn favoriete series aller tijden, zou later blijken.

Person of Interest: alpha mode (seizoen 1)

Als je bovenstaande trailer bekijkt, weet je eigenlijk genoeg. Toch vat ik de opzet van de serie, toen die werd voorgesteld in 2011, nog even samen. Person of Interest volgt het verhaal van John Reese, een voormalig CIA-agent en lid van de Special Forces, van wie niemand nog weet dat hij leeft. Hij houdt zich dan ook gedeisd in New York en heeft er een bijpassende haveloze baard voor.

Dan komt hij in aanraking met de politie en wordt vervolgens gerekruteerd door Harold Finch. Deze mysterieuze figuur beweert dat hij samen met John misdaden kan stoppen voordat ze gepleegd worden. Hij bouwde een aantal jaar terug een machine die hem de social security numbers geven van mensen die ofwel het slachtoffer ofwel de dader zullen zijn. Dat weten ze pas als er iets gebeurt.

In het begin werken Mr. Reese en Mr. Finch (zoals ze elkaar eerst aanspreken) alleen, maar gaandeweg krijgen ze hulp. Cue castvoorstelling!

Team Machine

Harold Finch (Michael Emerson)

De cast zei me nagenoeg niets toen ik de pilot bekeek. De bekendste acteur van toen was co-hoofdrolspeler Michael Emerson, die Harold Finch speelt. Emerson is bij het grote publiek vooral bekend als Linus in Lost, ook van J.J. Abrams. Ik heb er echter nooit meer dan een handvol afleveringen van gezien, dus wist ik niet wat te verwachten. Zoals je kon zien in de trailer, is Harold een IT-specialist die na 9/11 voor de overheid een geniaal systeem uitbouwde om terroristische aanvallen te voorspellen.

Maar hij kreeg tegelijkertijd ook de numbers van mensen die in ‘minder erge’ en dus irrelevante misdaden betrokken gingen zijn. De overheid maalde hier niet om, want het was hen vooral te doen om de terroristen. Dus nam Finch het heft in eigen handen. Na een ongeluk is hij helemaal alleen in de wereld, omdat hij zijn verloofde (gespeeld door Emersons echtgenote, actrice Carrie Preston) liet geloven dat hij dood was. Daardoor is hij zelf ook niet meer in staat om elke dag de straat op te gaan, laat staan om te vechten. Daarvoor heeft hij John Reese.

Emerson is een geweldige acteur, en hij brengt een goede mix van teruggetrokkenheid, angst en zachtaardigheid in de rol. Hij staat constant in dubio over zijn eigen creatie. Hij erkent de nood eraan, maar tegelijk vreest hij ook dat het systeem alleen maar krachtiger zal worden, tot hij het uiteindelijk niet meer onder controle heeft. Dat is meteen ook een mooie parallel met Finch zelf: hij zweeft soms tussen het heldendom en antiheldendom. Niemand is perfect, toch?

John Reese (Jim Caviezel)

Jim Caviezel speelde Jezus in The Passion of the Christ van Mel Gibson, een rol die duidelijk dag en nacht verschilt met die van John. Opmerkelijke cinefielen kunnen hem ook nog kennen uit Deja Vu en The Thin Red Line. In PoI mag hij dus de actieheld uithangen, en dat doet hij met verve. Hij probeerde zo veel mogelijk zijn eigen stunts te doen, en met zijn haast fluisterende stem kan hij akelig goed overschakelen tussen kalm, kwaad en luchtig, zonder theatraal te doen. Net als Harold blijkt ook John nogal een ingewikkeld verleden te hebben, wat deels zijn gesloten persoonlijkheid verklaart. Een ruwe bolster met een blanke pit, die John Reese.

Ook een meevaller: Jim Caviezel ziet er goed uit in een pak. Hoe meer misdaden Reese en Finch voorkomen, hoe beruchter hij wordt in New York en bij de NYPD. Hij krijgt al snel de bijnaam ‘The Man in the Suit’; een maatpak lijkt me niet altijd even handig in een (vuur)gevecht, maar je ziet er tenminste heel classy uit. I approve! 

Joss Carter (Taraji P. Henson)

De rol van detective Joss Carter is weggelegd voor Taraji P. Henson, die een groot aantal onder jullie wel zullen kennen als Cookie Lyon uit Empire. Daarvoor kon je haar al gezien hebben in The Curious Case of Benjamin Button en Date Night. Zij is degene die Reese oppakt na zijn Fight Club-demonstratie in de metro en hem al meteen wat levenslust aanpraat. Wanneer ze achter John en Harolds geheim komt, twijfelt ze om hen te helpen omwille van haar trouw aan de wet, maar uiteindelijk wordt ze toch lid van Team Machine.

Later krijgt ze ook haar eigen verhaallijn, waardoor ze zelf naar voren treedt en haar mannetje staat tussen al dat testosteron. Joss Carter qua personage is dag en nacht verschil van de nogal buitensporige Cookie, maar Henson maakt van de zachtmoedige inspecteur het kloppende hart van de serie. (En jammer genoeg tijdens het eerste seizoen de enige vrouwelijke lead.)

Lionel Fusco (Kevin Chapman)

Kevin Chapman zat samen met Michael Emerson in twee afleveringen van Lost. Mogelijk heeft J.J. Abrams daar gezien welk vlees hij in de kuip heeft met Chapman. Lionel Fusco leren we aanvankelijk kennen als een corrupte inspecteur Moordzaken. Hij is betrokken bij louche praktijken die Reese probeert op te doeken. Wanneer hij daarin slaagt, chanteert hij Fusco om zijn mole te worden binnen de NYPD en hem te helpen waar nodig. John zorgt ervoor dat hij naar hetzelfde bureau als Carter wordt overgeplaatst en dat ze partners worden.

Reese herkent het goede in Fusco en wil hem vrij krijgen van zijn corrupte collega’s. Lionel blijkt een uitstekende aanwinst voor het team en wint al snel het vertrouwen van Carter en Finch. Hij zorgt vaak voor de nodige komische noot in de serie, vooral door zijn haat/liefdeverhouding met John, die hij graag ‘Wonder Boy’ noemt.

Sameen Shaw (Sarah Shahi)

In aflevering 16 van seizoen 2 ontmoeten we Sameen Shaw, een operative van een organisatie die ze Research noemt. Zij krijgt ook nummers doorgespeeld, maar dan van mensen die ze moeten vermoorden. Op een dag krijgt ze hetzelfde nummer als Reese. Shaws partner vraagt zich echter af of hun slachtoffers hun lot wel verdienen, maar Shaw vertrouwt de organisatie en doet wat van haar gevraagd wordt. Maar haar partner had gelijk en Research schakelt hem uit, Shaw kan ontkomen. Ze vertrouwt Reese wel voor geen haar, en wanneer hij en Finch haar dood in scène zetten om haar te verlossen van Research, gaat ze ervandoor.

Het duurt natuurlijk niet lang, en bij een volgende confrontatie met Reese besluit ze om hen te helpen, omdat ze toch niks anders te doen heeft. Dat vat Sameen Shaw mooi samen: ze toont heel weinig emotie, maar wil wel het goede doen, en ze is trouw aan de mensen die het verdienen. Ze voelt zich thuis bij Team Machine en laat uiteindelijk zelfs liefde toe in haar leven.

Sarah Shahi schittert als Shaw. De mooie Iraans-Spaanse actrice speelde voor PoI vooral iets minder intense personages, zoals in Fairly Legal en Life, terwijl Shaw net heel erg intens en straight-faced is. Shahi laat haar echter nooit overdreven koel overkomen. Ze is het soort vrouwelijk personage dat we maar weinig zien op tv, en dat is eens een mooie verandering.

Samantha Groves / Root (Amy Acker)

Nog zo’n vrouwelijk personage dat snel een karikatuur kan zijn, maar dat dankzij een goed scenario en een ijzersterke actrice nooit wordt, is Samantha Groves, oftewel Root. Haar verhaal begint nogal ingewikkeld in seizoen 1 en is te goed om te verklappen. Ik zal dus gewoon zeggen dat Root heel erg veel interesse heeft in The Machine, maar zeker in het begin geen al te beste bedoelingen heeft.

Ze ziet mettertijd in dat zij en Finch eigenlijk aan dezelfde kant staan en probeert hem daarvan te overtuigen, maar hij vertrouwt haar totaal niet. The Machine wel, zo blijkt, en Harold kan niet anders dan hetzelfde te doen. Root blijft een grillig personage die het team graag al eens dwarszit, maar deep deep down het hart op de juiste plaats heeft. Van alle personages maakt zij waarschijnlijk de grootste ontwikkeling door.

Roots veelzijdigheid en aanpasbaarheid is grotendeels te danken aan actrice Amy Acker. Ze is eigenlijk een echte Whedonite, en speelde mee in een aantal van Joss’ projecten: Angel, Cabin in the Woods, Much Ado About Nothing en recent nog Agents of S.H.I.E.L.D. Maar ook voor J.J. Abrams is ze geen onbekende, want ze had een recurring gastrol in Alias. Ik was al fan van Acker, maar dankzij PoI is ze nog meer in mijn achting gestegen. Wat een vertolking. Geloof me.

Person of Interest: beta mode (seizoen 2-5)

Person of Interest begon in 2011 als procedural, waarbij in elke aflevering een andere zaak aan bod komt. De makers hadden echter al van in het begin iets groters voor ogen. Met de toevoeging van Root en Shaw kon het langetermijnverhaal van start gaan. De wekelijkse zaken legden daar de basis voor, maar naar het einde van seizoen 3 toe verdwenen de individuele nummers even en werd een complex plot geweven dat zoveel facetten aanhaalde dat het, toegegeven, soms wat moeilijk werd om te volgen.

Daarom zitten jullie, beginnend PoI-publiek, in een ideale positie: de serie is afgelopen, tijd om te bingen!

Daarom zitten jullie, beginnend PoI-publiek, in een ideale positie: de serie is afgelopen, tijd om te bingen! Als je elke week op een aflevering moet wachten, met de breaks daar nog tussen, onthou je de details minder goed. En zoals het een Nolan-project betaamt, zijn die nogal belangrijk. Dat overkoepelende verhaal loopt nog tot en met de laatste aflevering, en neemt soms even wat gas terug om de originele premisse ook niet achterwege te laten. Ik wil zeker niets spoilen, maar weet gewoon: AI (artificiële intelligentie) is niet te onderschatten, net als wat angst en honger naar macht met een mens doen.

People of Interest: gastrollen

Vijf jaar en 103 afleveringen later kan ik aan de al indrukwekkende producers en hoofdcast nog wat bekend volk toevoegen. Zij hebben door de jaren de verhaallijnen van Person of Interest mee kleur gegeven, hetzij in het nummer-van-de-week-gedeelte of in het hoofdverhaal. Een bloemlezing uit deze guest stars of interest, waarbij je van een aantal waarschijnlijk zal zeggen, “ah ja, die!”.

• Enrico Colantoni (Veronica Mars)
• John Nolan (The Dark Knight Rises)
• Robert John Burke (Law & Order: SVU, Gossip Girl, Army Wives)
• Brett Cullen (Lost, Apollo 13, The Dark Knight Rises)
• Paige Turco (The 100, Damages)
• John Doman (Gotham, Rizzoli and Isles, The Wire)
• Clarke Peters (Jessica Jones, Treme, The Wire)
• Camryn Manheim (The Practice, Ghost Whisperer, Extant)
• Carrie Preston (The Good Wife, True Blood)
• Leslie Odom Jr. (Hamilton, Smash)
• Annie Parisse (Law and Order, How to Lose a Guy in Ten Days)
• Michael Kelly (House of Cards, Now You See Me)
• Wrenn Schmidt (Outcast, The Americans)
• Elizabeth Marvel (House of Cards, Law & Order: SVU)
• Sterling K. Brown (Army Wives, The People vs O.J. Simpson)
• Ken Leung (The Night Shift, Lost)
• Linda Cardellini (Bloodline, Gravity Falls, ER, Freaks and Geeks, Scooby-Doo)
• Natalie Zea (Justified, The Following)
• Michael Irby (True Detective, Almost Human, The Unit)
• Matt Lauria (Kingdom, Parenthood, Friday Night Lights)
• Aasif Mandvi (The Proposal, Spider-Man 2)
• Keith David (Community, Enlisted, Platoon)
• Enver Gjokaj (Agent Carter, Dollhouse)
• Bridget Regan (John Wick, Agent Carter, Jane the Virgin, The Last Ship, White Collar)
• David Zayas (Dexter, Gotham, Oz)
• Nestor Carbonell (Bates Motel, The Dark Knight Rises, Lost)
• Kirk Acevedo (12 Monkeys, Oz, Band of Brothers)
• Katheryn Winnick (Vikings)
• Margo Martindale (The Americans, The Good Wife, Million Dollar Baby)
• Jason Ritter (Gravity Falls, Parenthood, Joan of Arcadia)

Person of Interest: return 0 (seizoen 4-5)

Ietwat onverwacht werd Person of Interest een hit voor CBS. De makers hadden verwacht om kijkers te verliezen in het tweede seizoen door de toenemende complexiteit en het grotere scifi-element. Niets was minder waar: er kwamen zelfs kijkers bij. Het eerste seizoen trok een gemiddelde van 13 miljoen kijkers; het tweede 16 miljoen. In het derde seizoen werd PoI verschoven naar een later uur met meer concurrentie en haalde toen zelfs nog 14 miljoen kijkers. Net zoals bij de meeste series daalde dat aantal wel in seizoen 4, maar de serie scoorde nog steeds bovengemiddeld.

Ter vergelijking: The Walking Dead, nog altijd een van de meest bekeken tv-programma’s, kon dit jaar elke week rekenen op 14 miljoen fans. The Big Bang Theory is het populairste programma van CBS met een publiek van 20 miljoen, net als NCIS, de meest bekeken dramareeks van de zender. Daarom is het haast onbegrijpelijk dat het lot van Person of Interest na seizoen 4 al bezegeld leek.

CBS done fucked up

Na de seizoensfinale was het belachelijk lang wachten op nieuws. Op de Television Upfronts, waar zenders hun nieuwe series en uitzendschema voorstellen, was PoI nergens te bespeuren. Het vijfde seizoen zou niet beginnen in september, en zelfs niet in februari 2016. Er was helemaal nog geen datum voorzien. Gecanceld was de serie blijkbaar niet, maar er waren wel slechts 13 afleveringen besteld in plaats van de gewoonlijke 22. Iedereen die iets afweet van de tv-industrie zag de bui al hangen: een zesde seizoen zou er waarschijnlijk niet meer komen.

Jonah Nolan hoorde het ook donderen in Keulen en besloot samen met zijn team dat ze dan maar de eer aan zichzelf gingen laten. Seizoen 5 zou het laatste zijn.

Nog erger: de makers wisten van niks en hoorden het nieuws samen met de journalisten en de fans. Co-executive producer Greg Plageman bevestigde dat aan Buzzfeed: “Het was een behoorlijke verrassing. We waren er altijd vanuit gegaan dat we een volledig seizoen zouden krijgen. Er ging natuurlijk vanalles door ons heen.” Jonah Nolan hoorde het ook donderen in Keulen en besloot samen met zijn team dat ze dan maar de eer aan zichzelf gingen laten. Seizoen 5 zou het laatste zijn. “We zeiden tegen elkaar: ‘Fuck it.’ We laten het eindigen op een manier waarbij iedereen tevreden is over het verhaal dat we verteld hebben. Het was onze beslissing,” zei Nolan daarover.

En zo geschiedde. Pas in maart kreeg Person een premièredatum van CBS: 3 mei. Op 21 juni werd de laatste van 13 afleveringen uitgezonden. In tv-land noemen ze dit een burn-off: de zender wil zo snel mogelijk van de serie verlost zijn en ‘dumpt’ als het ware de laatste afleveringen op televisie. Nog wou CBS niet zeggen dat de serie zou stoppen. Nolan en Plageman kondigden het dan zelf maar aan via een statement aan IGN.

De harde realiteit van de televisie-industrie

Mochten jullie je afvragen waarom een zender een van haar best bekeken drama’s zo zou opdoeken? Misschien raden jullie het al: the moneyz. Alle andere grote zenders in de VS hebben namelijk een productiebedrijf dat onder dezelfde koepel zit, en zo makkelijker deelt in de opbrengsten van een serie, want alles blijft in hetzelfde huis. Universal Television heeft NBC, 20th Century Fox is vanzelfsprekend verbonden met Fox, ABC Studios kan rekenen op ABC, en CBS Studios heeft CBS.

De producent van PoI, Warner Bros., heeft daarbij dus een groot nadeel. Volgens CBS hadden zij na seizoen 4 breakeven gedraaid op Person, omdat het leeuwendeel van de opbrengst (dvd-verkoop, buitenlandse uitzendrechten, streamingrechten) naar WB gaat en niet naar de zender. Veel te weinig geld in hun zakken dus, en ondanks de liefde van het publiek werd het uitzenduur van de scifiserie in september gegeven aan nieuwkomer Limitless. Die reboot van de gelijknamige film is ondertussen wel gecanceld. Karma, iemand?

Nolan en Plageman zijn echter minder verbitterd dan mij, en zijn vooral blij dat ze niet plots gecanceld waren. Nu was er de finale die ze grotendeels voor ogen hadden, alleen vroeger dan verwacht. “Ik wou dat we nog een paar afleveringen hadden gekregen om het grote verhaal te vertellen. Maar ik ben heel erg trots op wat we gemaakt hebben,” zei Nolan. Ook de burn-off kon hij nog relativeren. “De één zegt burn-off, de ander bingewatch!”

Bekijk het positief: critical darling

En gelijk hebben ze om positief te zijn. CBS mag de reeks dan niet trouw zijn gebleven, de fans deden dat wel. Zelfs nadat er een jaar lang geen nieuwe afleveringen waren, keken nog steeds zo’n 7 miljoen mensen elke week live. Ook de critics hebben de serie omarmd, vooral vanaf het tweede seizoen.

Zo werd Person of Interest genomineerd voor een Emmy voor de sound mixing in de pilootaflevering (hoewel stunts daar ook wel een paar keer had mogen passeren, samen met Michael Emerson), een Saturn Award voor Beste Serie en twee BET Awards voor Taraji P. Henson. Twee keer wonnen ze een People’s Choice Award: in 2012 voor Beste Nieuwe Drama en in 2016 voor Beste Misdaaddrama. Jim Caviezel was dit jaar ook nog eens genomineerd voor Beste Misdaadacteur.

Dat POI geweldige fans heeft, is ook te zien aan de IMDb-scores, want die zijn indrukwekkend. De serie heeft een algemene score gekregen van 8,5/10 dankzij meer dan 125.000 stemmers. Het aantal individuele afleveringen die een score kregen van 9/10 of meer is letterlijk niet op één screenshot te krijgen – hieronder zie je er drie naast elkaar.

Op YouTube verschenen er verschillende reactievideo’s waarin mensen zichzelf filmden terwijl ze de afleveringen bekeken, ook erg veel voor de finale. Zo weten de makers ook wat hun werk voor ons heeft betekend. Ikzelf heb het niet gedaan, wegens te erg, tenzij iemand graag een video van 40 minuten bekijkt waarin ik eerst mijn tranen verbijt, en naar het einde toe simpelweg full-on sob.

Bookmarked and favourited

Nu jullie helemaal ingewijd zijn en de basisbeginselen van Person of Interest kennen, is het tijd om nog wat verder in te gaan op wat deze serie zo top heeft gemaakt (naast de geweldige cast, die ik jullie al voorstelde).

Technische topkwaliteit

Om te beginnen is PoI een technisch hoogstandje: alles vindt plaats in New York en daar heeft de cast en crew ook vijf jaar lang mogen en kunnen filmen. Niet evident, want de stad kent heel weinig vergunningen toe. Voeg daaraan stunts en dergelijke toe, waarbij al eens een straat, buurt of gebouw afgesloten werd, en je weet dat de productieploeg erg veel geluk gehad heeft. In ruil kreeg NYC wel hele mooie shots en sequences in verschillende delen van de stad, en niet alleen van de bekendste trekpleisters. Queensbridge Park, bijvoorbeeld, was dé afspreekplaats voor Team Machine, die fans van de serie nu wel zullen herkennen.

Over stunts gesproken, man alive, wat zijn die van hoge kwaliteit. Een mens kan zich afvragen of Jonah Nolan een procentje van het blockbusterbudget van z’n broer afgesnoept heeft. Car crashes, auto’s die opgeblazen worden, vrachtwagens die opgeblazen worden, grote geweren, ingewikkelde vechtscènes – noem maar op, Person of Interest heeft het allemaal.

Ook op de special en visual effects valt niks aan te merken. Al een geluk, want in een heel groot aantal beelden per afleveringen zijn ze nodig. De computer- en gsm-interfaces zijn alomtegenwoordig, en zien er in tegenstelling tot in sommige andere series niet uit alsof ze in Paint gemaakt zijn. Ook slim gedaan is de manier waarop de serie gefilmd is. Door gebruik te maken van camerabeelden verdwijnt The Machine nooit uit ons achterhoofd, en het is ook gewoon een slimme manier om andere perspectieven te geven. Via de interface van Harolds creatie wordt ook vaak op originele manier haar ‘gedachteproces’ getoond, alsook nodige informatie uit vorige afleveringen. Een previously on… waarbij je niet meteen de neiging hebt om voort te spoelen.

Score

Om te beginnen met de man die onlangs heel veel aandacht kreeg dankzij zijn score voor de seizoensfinale van Game of Thrones: Ramin Djawadi. Hij verzorgde vanaf het begin de muziek voor PoI, en ook daar had ik een goed oog in, want zijn muziek voor de eerste Iron Man had ik op mijn iPod staan. Hoewel Game of Thrones natuurlijk meer bekeken en beluisterd wordt, kan ik je verzekeren dat zijn score voor deze serie minstens even goed is. Het stuk dat hij speciaal voor de allerlaatste aflevering schreef, is een mooie kroon op zijn werk.

Djawadi is erg goed in het maken van themes die blijven hangen en echt kenmerkend zijn voor een personage. Dat is bij PoI niet anders. John, Harold, Root, Shaw, Carter, (sorry, Fusco); ze krijgen allemaal hun eigen muziekstuk. Wil je eens als een badass in de stad rondlopen? Zet deze score eens op. Fun fact: de begingeneriek is gecomponeerd door J.J. Abrams himself! (Dit kwam ik zelf pas te weten bij research voor dit artikel – zelfs ik kan nog dingen leren over mijn favoriete serie!)

Muziek

In het verlengde daarvan moet ik ook even stilstaan bij de fantastische muziekafdeling. Music editor Tom Trafalski gebruikte niet zoveel muziek: 77 nummers over 103 afleveringen (bij sommige staan de gebeurtenissen in die bepaalde aflevering vermeld – lezen op eigen risico dus). De meeste daarvan kregen we te horen aan het einde van een aflevering, tijdens de climax of ontknoping. Massive Attack, Nina Simone, Unkle werden een aantal keer ingezet, maar ook Johnny Cash (zijn cover van Nine Inch Nails-nummer Hurt is een van de hoogtepunten van de serie), David Bowie, The Black Keys, The XX, The Who, Radiohead, Pink Floyd, The National en Nine Inch Nails zelf waren te horen op belangrijke momenten. Beluister de soundtrack hier!

Maar Trafalski bewaarde het beste duidelijk voor het laatst: zijn muziekkeuze voor de finale was gewoonweg geniaal. Cuts’ Bunsen Burner en Philip Glass’ Metamorphosis passen perfect in de toon van de serie. Ik dacht eerst zelfs dat Ramin Djawadi beide had gecomponeerd, maar nee dus; ook Trafalski verdient major kudos voor zijn zwanenzang als muziekmonteur bij PoI.

Voor op zijn tijd

De toekomst kunnen we niet voorspellen. Op sommige dagen lukt dat zelfs amper met het weer. (Ik kijk naar jou, idioot Belgisch weer.) En toch is Person of Interest er wel in geslaagd om voor te zijn op de tijd. Een serie over een machine die alle Amerikanen in de gaten houdt in opdracht van de overheid: cool, sciencefiction! Tot 2013 toch. Toen kwam Edward Snowden op de proppen met NSA-geheimen en was het allemaal geen sciencefiction meer. De Amerikaanse overheid bespioneert de Amerikanen wel degelijk, met de hulp van bedrijven zoals Google en Yahoo waar nodig. E-mails, sms-berichten, GPS-locaties, alles houden ze in de gaten om potentiële terroristen op te sporen. Oeps. De Amerikanen waren furieus, en plots was Person of Interest bijna een documentaire.

Ook over de komst van AI en artificiële intelligentie lijkt de serie een voorbode van wat komen gaat. “Toen Finch een machine probeerde te bouwen die gewelddadig menselijk gedrag kon voorspellen, besefte hij dat die even slim moest zijn als een mens om dat te kunnen,” zegt Nolan. “En daar bevinden we ons momenteel. Vergeet de serie. De wereld is opnieuw betrokken in een wapenwedloop, maar nu gaat het om bedrijven – en niet overheden – die de snelste willen zijn. Zodat de AI kan geïndustrialiseerd worden en gebruikt voor specifieke doeleinden.” Klinkt nogal onheilspellend, zeg je? Daarom willen de scenaristen net zoals bij films zoals Ex Machina de voor- en nadelen belichten van deze evolutie.

Ik zal CBS toch nog een beetje redeemen en hen salueren omdat ze moedig genoeg waren om deze netelige en ingewikkelde onderwerpen en concepten in primetime toe te laten. “Nooit kregen we een opmerking zoals ‘Wat is dat allemaal met die AI-onzin?’ We mochten altijd overtuigd die richting uitgaan. Het publiek vond het blijkbaar fascinerend, net als wij.”

Prime directive: de personages

Als laatste zijn we nu eindelijk aanbeland bij de belangrijkste reden waarom Person of Interest werkte: de personages en hun ontwikkeling.

Die boodschap alleen al: elk leven doet ertoe.

Het begint al bij de opzet: de overheid wil mogelijke terroristen te pakken krijgen, maar de levens van gewone mensen doen er minder toe. Deze irrelevants spoken door Harolds hoofd en hij besluit er zelf iets aan te doen. Die boodschap alleen al: elk leven doet ertoe. Iedereen is het waard om te redden. In deze woelige tijden van verdeeldheid en #BlackLivesMatter niet mis te verstaan.

Maar toch zijn de leden van Team Machine niet altijd helden. Ze hebben allemaal mensen gedood, soms zonder verpinken. Ze zijn letterlijk outlaws, want alles wat ze doen is illegaal. En toch doen ze het, om mensen te redden. Finch en Reese bekennen het sneller dan Root en Shaw, maar het is waar: ze geven om mensen. Niemand mag weten wie ze zijn, ze krijgen er niets voor terug maar riskeren wel hun eigen leven. Daarnaast krijgen ze elk hun eigen verhaallijnen, verleden, kansen om te falen en fouten te maken. Doorheen alle twists en computerprogramma’s verliezen de scenaristen nooit wat belangrijk is: dat we blijven geven om wat er gebeurt met Team Machine.

TL;DR

Geen enkel personage in Person of Interest is nog hetzelfde als in de eerste aflevering, en ik ben dat trouwens ook niet. Net zoals Reese, Finch en Shaw ben ik opengebloeid op vijf jaar tijd. Op de universiteit vond ik goeie vrienden en werd ik een beetje verplicht om uit mijn schulp te komen. Sommigen onder jullie lachen hier misschien wel mee terwijl je dit leest. “Komaan, het is maar een serie. Pull yourself together.” Geloof me, ik wou dat ik het kon. Sommige mensen zullen het misschien idioot vinden als je zegt dat een serie veel voor je heeft betekend, maar who cares, en eerlijk gezegd, waarom ben je hier dan nog?

Nu ik het studeren achter me heb gelaten, heb ik dat ook moeten doen met een van mijn favoriete series aller tijden. Person of Interest was slim, entertainend, triest, schokkend, vernieuwend. Maar vooral deze 4000 woorden lof volledig waard.

Zeg dus niet zomaar “Hé, ‘t is maar tv”, en denk eens aan wat er zo’n impact op jou heeft gehad. Person of Interest is naar mijn mening afgesloten op de best mogelijke manier, en dat betekent veel voor een fan. Ik haal binnenkort mijn BluRays boven om alles nog eens te herbekijken. Als ik ook maar één iemand heb kunnen overtuigen om deze serie een kans te geven, is mijn taak volbracht.