Cat Person review: vertroebelde boodschap

Daten in de moderne wereld, ik doe er gelukkig niet aan mee. Want als ik op Cat Person moet afgaan, is dat tegelijkertijd makkelijker en moeilijker geworden. De film is gebaseerd op een kortverhaal maar verliest wat sterkte in de overgang naar het grote scherm.

Daten in tijden van het internet

In 2017 verscheen in The New Yorker het kortverhaal Cat Person van Kristen Roupenian. Niet lang daarna ging het ook viraal, ongeveer tegelijkertijd met de opkomst van de MeToo-beweging. Volgens veel lezers vatte het dan ook perfect samen hoe het is om als jonge vrouw te daten. Scenarist Michelle Ashford (Masters of Sex) en regisseur Susanna Fogel (The Spy Who Dumped Me, schrijfster van Booksmart) brengen het verhaal nu in filmvorm. Het plot blijft wel grotendeels hetzelfde.

Margot (Emilia Jones, CODA) is studente en werkt in de lokale bioscoop. Op een avond trekt klant Robert (Nicholas Braun, Succession) haar aandacht. Wanneer hij later haar nummer vraagt, beginnen ze te sms’en, al gauw dagelijks. Hij lijkt charmant en lief, en heeft bovendien 2 katten, maar haar beste vriendin Taylor (Geraldine Viswanathan) is sceptisch.

Na hun vele gesprekken zien ze elkaar het eerst terug wanneer hij haar eten komt brengen op de unief. Maar in het echt gaat alles toch minder vlot en wordt Margot soms ook heel onzeker over zijn bedoelingen. Maar ze overtuigt zichzelf dat ze zich telkens iets inbeeldt en dus gaat hun relatie verder. Toch blijkt al snel dat ze elkaar niet alles vertellen, en dat Robert toch niet zo aantrekkelijk is als ze zelf dacht. Alleen weet ze niet echt hoe ze er een punt moet achter zetten zonder hem te kwetsen.

Mindere adaptatie

Om tot een duur van twee uur te komen zijn er dingen toegevoegd die de impact van het kortverhaal aantasten.

Een kortverhaal omvormen tot een langspeelfilm is niet evident. Dat kan goed uitdraaien als de wereld of de personages rijk genoeg zijn, denk maar aan Brokeback Mountain of Arrival. Maar in het geval van Cat Person is dat minder goed gelukt. De grote lijnen van het verhaal zitten er natuurlijk wel in maar om tot een duur van twee uur te komen zijn er dingen toegevoegd die de impact van het kortverhaal aantasten.

Zo verzamelt de verhaallijn van vriendin Taylor, die een forum runt dat een “safe space” moet zijn voor vrouwen, alle clichés van vrouwen die feminisme belangrijk vinden maar tegelijk tegen mannen lijken te zijn. Daarnaast komt ook Isabella Rosselini als de professor van Margot vage randverhalen verkondigen die ook op de superioriteit van vrouwen wijzen. Het is geen geheim dat ik vaak een voorkeur heb voor feministische films, maar ik heb ze liever wat subtieler of origineler verteld.

Enkele lichtpuntjes

Wat Cat Person wel heel goed doet, is de onzekerheid van mannen en vooral vrouwen in de huidige datingwereld in de verf zetten. Zo wil Margot vooral niks verkeerd zeggen om hem niet te kwesten, en plooit ze zich soms dubbel om op sms niet stom over te komen. Haar nood aan bevestiging is er duidelijk maar tegelijk gaat ze ook mee in zaken waar ze eigenlijk geen zin in heeft. Dan zijn er ook momenten waarop Margot erg angstig wordt omdat ze zich inbeeldt wat er fout kan gaan met deze man die ze eigenlijk niet echt kent. Ook dat heeft elke vrouw wel al eens gehad.

Wat Cat Person wel heel goed doet, is de onzekerheid van mannen en vooral vrouwen in de huidige datingwereld in de verf zetten.

Maar ook generatieverschillen komen aan bod. Robert vindt Leia en Han in Star Wars en andere scènes met Harrison Ford bijvoorbeeld heel romantisch maar vanuit een modern standpunt is dat toch vaak niet meer zo. Daarnaast zorgt de invloed van porno voor de meest ongemakkelijke seksscène ooit. Het originele einde van het verhaal valt niet samen met het einde van de film, maar dat is een minder goeie keuze. Daarna volgt namelijk een stuk waarin zowel Margot als Robert er niet goed uitkomen, met redelijk overdreven gevolgen. Het was dan ook niet zo duidelijk wat de boodschap van de film nu is.

Toch had ik niet de neiging om weg te lopen want ik wilde wel weten waar het verhaal naartoe ging. Dat is ook mede door de cast. Ik was echt fan van Emilia Jones in CODA en ook hier zet ze een mooie rol neer. Nicholas Braun is ook goed gecast want hij kan wel goed de grens opzoeken tussen aandoenlijk en licht creepy. Geraldine Viswanathan laat ook nog eens haar komisch talent zien ondanks het soms frustrende materiaal. Toch heb ik het gevoel dat er meer in zat.

Cat Person is vanaf 14/02 te zien in de bioscoop.