Le Temps d’Aimer review: verboden liefde

In Le Temps d’Aimer vertelt cineast Katell Quillévéré een verhaal geïnspireerd op het leven van haar grootmoeder. Deze Frans-Belgische samenwerking over het hebben van geheimen net na de Tweede Wereldoorlog zagen we op Film Fest Gent en beloofde ons een naoorlogse karakterstudie.

Geheimen in de liefde

Le Temps d’Aimer opent direct stevig met overwinningsparades van Amerikaanse soldaten door Frankrijk op het einde van de Tweede Wereldoorlog. Deze beelden gaan over in schokkende beelden van hoe de Fransen omgingen met de zogenaamde ‘moffenhoeren‘, oftewel vrouwen die tijdens de oorlog een relatie hadden met een Duitse militair. Deze vrouwen werden opgejaagd door de straten, geslagen, gemerkt met swastika’s, kaalgeschoren en publiekelijk aan de schandpaal genageld. Deze zwart-wit beelden gaan over naar het eerste beeld van onze protagonist, Madeleine, die nog snel kan weglopen en ergens kan schuilen, waarna ze liefdevol over haar zwangere buik wrijft.

Als kijker zijn we snel op de hoogte van deze geheimen, waardoor Le Temps d’Aimer narratief niet meer kan verrassen.

Deze korte introductie via echte archiefbeelden schetst de situatie van Madeleine heel snel en als kijker weet je voldoende en dit zonder dat er dialoog aan te pas gekomen is. Na deze sterke opening springen we direct naar 1947 waar Madeleine, ondertussen moeder van een zoontje, François ontmoet. François is een welgestelde student archeologie en biseksueel. Relaties tussen mannen (en tussen vrouwen) was in deze tijd nog verboden in Frankrijk (en vele andere landen) en ze besluiten samen een relatie aan te gaan waarin elk dus een groot geheim met zich meedraagt.

Als kijker zijn we snel op de hoogte van deze geheimen, waardoor Le Temps d’Aimer narratief niet meer kan verrassen. We kunnen nog enkel volgen hoe zowel Madeleine als François omgaan met hun geheimen en of ze deze ooit aan elkaar bekend maken of niet. En dat is een beetje jammer. Onthullingen zouden mogelijks meer impact gehad hebben indien we als kijker niet vanaf het begin op de hoogte zouden zijn van de toestand.

Teveel hooi op de vork genomen

Het is niet dat hierdoor alle kruid onmiddellijk verschoten is. Le Temps d’Aimer brengt nog steeds een sterke boodschap over opofferingen voor de liefde en binnen een huwelijk. Dit zowel voor de partners zelf als voor de kinderen, en in een na-oorlogse setting waarin niets makkelijk was. Alleen steunt cineaste Katell Quillévéré (Suzanne, Le monde de demain) nogal hard op clichés waardoor de keuzes van onze hoofdrolspelers soms te dramatisch en niet oprecht overkomen.

Door de mindere aandacht op François zijn leven, voelt zijn onderdrukte homoseksualiteit eerder aan als een verplicht nummertje om hem toch wat plot te geven.

Quillévéré wil dan ook een verhaal vertellen dat bijna 40 jaar duurt, waardoor er met de speelduur van 2 uur mogelijks te weinig ruimte is om beide hoofdrolspelers zich volledig te laten ontwikkelen. De focus ligt wel duidelijk op Madeleine terwijl het verhaal van François misschien interessanter was. De oude mannelijke liefde van François verschijnt immers ook even ten tonele, maar wordt nogal snel (en op een vrij extreme manier) terug weggeschreven. Zoals in de inleiding al aangehaald werd, heeft Quillévéré zich laten inspireren door het verhaal van haar grootmoeder waardoor Le Temps d’Aimer zich grotendeels door de ogen van Madeleine afspeelt. Door de mindere aandacht op François zijn leven, voelt zijn onderdrukte homoseksualiteit eerder aan als een verplicht nummertje om hem toch wat plot te geven.

Wisselende focus

Bovenstaande is vooral merkbaar in de lange tweede act van Le Temps d’Aimer. François en Madeleine zijn Parijs ontvlucht om een nieuw leven op te bouwen waar niemand hun achtergrond kent. In het kleine stadje waar ze vertoeven zitten ook nog enkele Amerikaanse soldaten en openen Madeleine en François een bar. Ze raken beide bevriend met een zwarte soldaat, wat uitmondt in een vreemde driehoeksverhouding. Beiden missen iets in hun relatie en projecteren dit op hem. Dit eindigt in een nogal vreemde scene die vrij ongemakkelijk aanvoelt vanaf het begin en niet echt lijkt te kloppen met wat we voordien zagen.

Hierna wordt er in Le Temps d’Aimer geswitcht naar de relatie tussen Madeleine en haar zoon die ook niet optimaal is. Haar zoon is namelijk haar meest beschamende geheim in tastbare vorm en de zoon zelf wil gewoon weten wie zijn vader is. Het is jammer dat de focus hier vrij laat in de film naar schuift.

Maar hoe dan ook, Le Temps d’Aimer heeft zeker zijn sterke momenten en elk tijdssegment wordt op zich goed afgesloten om toch naar het einde toe een soort van payoff te krijgen in de confrontatie tussen moeder en zoon.

Le Temps d’Aimer speelt vanaf 29/11 in de bioscoop.