The Quiet Girl review: stilte is goud

Naast de tweede Oscarnominatie voor Lukas Dhont kon de categorie Internationale Film op nog een speciale verwezenlijking rekenen. The Quiet Girl werd de eerste film in het Iers die genomineerd werd. Wij gingen kijken op Film Fest Gent en begrepen maar al te goed waarom.

Prachtig gefilmd

De negenjarige Cáit (Catherine Clinch) komt uit een groot en minder bedeeld gezin, waar ze vaak in de achtergrond verdwijnt of wat pesterijen moet verdragen. Ook haar vader en moeder kijken niet echt naar haar om. Wanneer haar moeder opnieuw zwanger is, vragen haar ouders aan hun verre nicht Eibhlín Kinsella (Carrie Crowley) en haar man Seán (Andrew Bennett) om Cáit een zomer lang op te vangen. Eibhlín is meteen weg van haar man maar Seán doet eerder afstandelijk. Ook Cáit moet haar plaatsje eerst nog wat vinden en is duidelijk zo veel aandacht niet gewoon. Langzaam bloeit ze open maar ontdekt ze ook waarom Eibhlín en Seán elk op hun eigen manier reageerden.

Het woord wordt misschien te veel gebruikt maar The Quiet Girl is echt een pareltje. Op 94 minuten pakt schrijver-regisseur Colm Bairéad je helemaal in met het verhaal en hoe dat in beeld is gebracht. Het eerste dat opvalt, is de 1.37:1 vierkante ratio die erg goed past bij de beperktheid van het verhaal en zo een strakke focus houdt op de personages. Cinematograaf Kate McCullough (Normal People) is hier dan ook een van de MVPs. Net als bijvoorbeeld Roger Deakins bij Skyfall (nog altijd een referentie voor mij) levert bijna elke frame een plaatje op.

Het woord wordt misschien te veel gebruikt maar The Quiet Girl is echt een pareltje.

De kadrering en focus zijn vaak bijzonder goed gekozen, bijvoorbeeld door kindervoeten scherp op de voorgrond te houden en de achtergrond scherp of Cáit in het midden van een lege kamer te zetten. Het prachtige, rurale Ierse landschap en de belichting draagt ook veel bij, met het zonlicht daar de bomen doorsijpelt of een gouden zonsondergang. De colour grading begeleidt het verhaal ook: zo ziet alles er bij Cáit thuis vrij koel uit en verandert dat bij de Kinsella’s. De film speelt zich af in 1981 maar toch zijn het productiedesign en de kostuums ook tijdloos gehouden want het zou even goed een andere tijd kunnen zijn. Hier worden de warme kleuren wel doorgetrokken in het interieur van het huis. Ook de atmosferische muziek van Stephen Rennicks (Normal People, Good Luck To You, Leo Grande) met piano en strijkers is er eentje om te herbeluisteren.

Straf debuut

The Quiet Girl is gebaseerd op de novella Foster van Claire Keegan maar Bairéad weet het goed te verlengen. Er hangt een bepaalde rust over het verhaal die meer en meer de gemoedsrust van Cáit weerspiegelt en versterkt wordt door moodshots van gras in de wind of een bomenrij in de zon. Maar bovenal is het ook het verhaal zelf dat je bij je nekvel weet te grijpen. Je hebt niet lang nodig om te zien hoe de thuissituatie van Cáit voor haar stilte en teruggetrokkenheid heeft gezorgd. Tegelijk worstelen de Kinsella’s zelf met een zwaar verleden dat Cáit met haar aanwezigheid langzaam verzacht.

Het is moeilijk te geloven dat dit pas het debuut is van Colm Bairéad.

De film laat zien hoe groot de verantwoordelijkheid van ouders is over wie hun kind wordt, en hoe ze soms slachtoffer zijn van hun eigen situatie. De gulheid van de Kinsella’s toont het belang van aandacht, genegenheid en tederheid te tonen aan kinderen, maar ook mensen in het algemeen. Je weet nooit waarmee mensen worstelen en misschien kan je zelf eigenhandig een verdriet verlichten. Het script maakt dit op subtiele manier duidelijk.

De drie centrale acteurs zijn bovendien geweldig, vooral de jonge Catherine Clinch in haar debuutrol. Het is moeilijk te geloven dat dit ook pas het debuut is van Colm Bairéad, want The Quiet Girl staat er meteen. We zijn dan ook heel benieuwd wat hij hierna doet, maar gaan toch nog even genieten van wat hij met deze film heeft neergezet.

The Quiet Girl is morgen in avant-première te zien in Sphinx in Gent en speelt vanaf 10 mei overal in de bioscoop.