Dalva review: geweldig debuut

Brie Larson en Kaitlyn Dever hadden ooit hun grote doorbraak in het fantastische Short Term 12. De nieuwste, en eerste, film van de Belgische Emmanuelle Nicot, Dalva, kan op alle vlakken mee met die film maar zoomt vooral in op de ervaringen van één meisje dat in een opvang belandt.

Een moeilijk proces

De film opent meteen met geluiden van een worsteling. De politie is binnengevallen in het huis van Dalva (Zelda Sanson) en haar vader Jacques (Jean-Louis Coulloc’h) om hem mee te nemen. Dalva verzet zich ertegen maar wordt uiteindelijk onderzocht door een dokter en naar een opvangtehuis gebracht. Opvoeder Ayden (Alexis Manenti, Les Misérables) probeert zich over haar te ontfermen maar dat gaat niet zonder slag of stoot.

Ook haar kamergenote Samia (Fanta Guirassy) en de mede-leerlingen op school maken het haar niet makkelijk. Dalva snap zelf niet waarom dit allemaal gebeurt en vindt het dus moeilijk om haar plaats te vinden. Wanneer haar moeder (Sandrine Blancke) dan terug in haar leven komt, wil ze met haar liever niks te maken hebben. Maar tegelijk weet ze ook niet echt wie zijzelf is nu haar vader niet meer alles bepaalt.

Perfecte aanpak van het thema

Dalva voelt bijna niet als een fictiefilm, omdat alles zo naturel lijkt.

Dalva voelt bijna niet als een fictiefilm, omdat alles zo naturel lijkt. De camera blijft altijd dicht bij Dalva, vaak zonder steadicam, waardoor je al een documentaire-achtig gevoel krijgt. De vierkante aspect ratio draagt daar nog aan bij omdat de focus van het beeld heel nauw wordt. Ook de grading is (ogenschijnlijk) simpel gehouden waardoor de film niet te stilistisch overkomt, waardoor de sfeer helemaal anders had geweest. De muziek van Frederic Alvarez is daarbij heel subtiel en niet overvloedig gebruikt, en klinkt bijna als de wind met wat zachte keyboards erachter.

Die keuzes passen ook allemaal bij het uitstekende script van debuterend regisseur Emmanuelle Nicot. Dat focust meer op de toekomst en wil het verleden liever laten rusten. Vaak bevatten films over misbruik nog reconstructies van of herinneringen aan het geweld dat de slachtoffers hebben meegemaakt. Maar daar blijft Dalva van weg, er wordt zelfs amper over gesproken. Vooral de gevolgen van wat haar overkwam, worden duidelijk gemaakt. Zo kleedt ze zich als 12-jarige toch volwassener maar had ze zelf nog nooit kleren uitgekozen. Ook door andere zaken die ze zegt, wordt duidelijk dat haar vader alle aspecten van haar leven controleerde.

Uit het dal

Die keuzes passen ook allemaal bij het uitstekende script van debuterend regisseur Emmanuelle Nicot.

Langzaam aanvaardt ze de hulp van de mensen rond haar en leert ze hen beter kennen, herbekijkt ze haar gewoontes en vormt ze een eigen identiteit. Toch blijft haar relatie met jongens en mannen moeilijk, waardoor je weer met de neus op de feiten gedrukt wordt. Ook liefde en de grens tussen echte en fysieke liefde speelt haar parten. Dalva maakt een echte evolutie door, die geloofwaardig is en je doet meeleven.

Dat is mede dankzij de cast met veel nieuwe gezichten. Zelda Samson is geweldig in haar eerste rol en heeft geen heftige scènes nodig om indruk te maken. Alexis Manenti is ook memorabel als opvoeder Ayden, die vaak de lijn moet bewandelen tussen streng en betrokken. Een minpunt is misschien dat het einde nogal abrupt voelde, maar als dat een van de weinige dingen zijn die ik kan opnoemen, is je debuut meer dan geslaagd.

Dalva is vanaf 22/03 te zien in de bioscoop.