Pinocchio review: uit ander hout gesneden

Disney gaat naarstig verder met de liveactionadaptaties van hun klassiekers. Hun oudste film, Sneeuwwitje, is volgend jaar aan de beurt maar eerst krijgen we de tweede oudste voorgeschoteld. De originele versie van Pinocchio is intussen al uit 1940, maar kwam door de Tweede Wereldoorlog hier pas zes jaar later uit. Niemand minder dan Robert Zemeckis werd gestrikt om de film naar het moderne tijdperk te brengen, en dat is toch behoorlijk gelukt, al hangt het misschien ook van je band met het origineel af.

Oud en nieuw

Ik vind de liveactionadaptaties meestal moeilijk om objectief te beoordelen. Met de tekenfilmversie van Beauty and the Beast had ik bijvoorbeeld niet zo veel maar de liveactionversie vond ik dan wel weer heel geslaagd. Was het om die reden of omdat het op zich al een goed verhaal was en op een goede manier verteld? Hetzelfde verhaal met Pinokkio. Ik had de animatiefilm nog nooit uitgekeken en dus kan dat m’n visie op de nieuwe versie wel wat beïnvloeden. Daarom deze kleine editor’s note dus voor we verder gaan. Plichtsbewust als ik ben, ben ik wel eens snel door het origineel gegaan. Het verhaal lijkt dan ook grotendeels hetzelfde te blijven maar wat opgepoetst hier een daar.

Jiminy Cricket (Joseph Gordon-Levitt) is de verteller van dienst. Hij vertelt het verhaal van hoe hij zelf belandt in het huis van Gepetto (Tom Hanks). Hij is houtsnijder en maakt vooral klokken en speelgoed. Hij heeft dan ook een houten pop gemaakt, eigenlijk naar de gelijkenis van zijn overleden zoon. Hij geeft hem de naam Pinocchio (Benjamin Evan Ainsworth) en wenst dat hij een echte jongen zou worden. ‘s Nachts komt de Blauwe Fee (Cynthia Erivo) die Pinocchio tot leven brengt. Hij kan ook een echte jongen worden als hij toont dat hij eerlijk, moedig en onzelfzuchtig kan zijn. Zo wordt Jiminiy zijn geweten.

Wat een donker verhaal is dit eigenlijk. Zemeckis en medeschrijver Chris Weitz hebben er wel wat balans in gebracht.

Na een tijdje beslissen ze om Pinocchio naar school te sturen maar op weg wordt hij aangesproken door Honest John (Keegan Micheal-Key, die hem wil verkopen aan Stromboli. Hij probeert hem te verleiden om beroemd te worden. Op school wordt hij weggestuurd omdat hij niet echt is, dus besluit hij het aanbod aan te nemen en bij het poppentheater van Stromboli (Giuseppe Battiston, de enige echte Italiaan) te gaan optreden. Daar ontmoet hij Fabiana (Kyanne Lamaya) die zelf ook poppenspeler is. Stromboli blijkt kwade bedoelingen te hebben, dus vlucht hij. Maar dan wordt hij opgevist door Lampswick (Lewin Llyod) en de Coachman (Luke Evans) die hem naar Pleasure Island brengen, waar het niet zo leuk is als het lijkt.

Gebalanceerder

Wat een donker verhaal is dit eigenlijk. Zemeckis en medeschrijver Chris Weitz (Cinderella, Rogue One) hebben er wel wat balans in gebracht. Gepetto is geen random weirdo meer maar heeft ook emotionele reden om een toch wel creepy pop te bouwen. Samen met de casting van Tom Hanks levert dat sowieso al meer sympathie op. Ook Pleasure Island, waar ze in de originele film sigaren rookten, is nu toch iets onschuldiger geworden, maar de afloop daar nog even verontrustend.

Door de CGI van Pinocchio ziet hij er meer uit als een pop maar tegelijk is z’n blik een beetje te leeg.

Sommige zaken zijn ook wat moderner gemaakt, bijvoorbeeld in de speech van Honest John over roem, of zijn er wat meer meta-momenten zoals een fourth wall-break en een goed gemikte Chris Pine-mop. De animatiestijl van Disney, vooral in de vroegere jaren, is natuurlijk heel herkenbaar en uniek. Ik vond ook dat Pinocchio er hier toch meer als een pop uitzag dan in het origineel. Hij is natuurlijk volledig CGI maar je kan echt de textuur van het hout zien. Al doorbreekt de ietwat rare ogen en lege blik een beetje de illusie. Maar dat komt misschien ook gewoon omdat ik echt niks heb met poppen en ik goed begrijp waarom ze ooit Chucky gemaakt hebben.

Mooie techniek

Het lastigste bij liveactionadaptaties blijven de dierlijke personages. Zo is Jiminy natuurlijk niet te vergelijken met een echte krekel, maar bijvoorbeeld Honest John wordt hier bijna fotorealistisch weergegeven. Die VFX samen met het kostuum vond ik een van de hoogtepunten. Die kwaliteit zorgde ervoor dat het moment met de ezels later nog wat verschrikkelijker werd. Daarnaast hebben deze adaptaties wel altijd geweldig production design. Het huis van Gepetto, het poppentheater en vooral Pleasure Island zien er fantastisch uit.

Wat vooral opvalt, is dat deze adaptaties altijd geweldig production design hebben.

Bij het stemmenwerk toch een pluim voor Joseph-Gordon Levitt als Jiminy, want hem had ik niet herkend als ik niet wist dat hij het was. Ook leuk om Cynthia Erivo als de fee te zien want weinigen zouden het bekende liedje When You Wish Upon A Star zo goed kunnen zingen als zij. Ook de andere liedjes zijn behouden en er zijn zelfs nieuwe toegevoegd. Daarbij was ook Luke Evans na Beauty and the Beast een slimme keuze maar ontwijkt Hanks het zingen toch eerder. De muziek van Alan Silvestri is ook goed oldschool (maar ik hoor er toch wat Endgame in soms).

Het einde is wel lichtjes veranderd maar al bij al is er aan de essentie niet veel veranderd en blijven de thema’s van een goed mens zijn er wel inzitten. Alleen is de inkleding iets veranderd en zal het toch vooral aan je eigen voorkeur afhangen welke je verkiest. Ik voelde niet zo veel mee met het verhaal maar dat ligt misschien ook eerder aan mezelf.

Pinoccho is vanaf 8 september te zien op Disney+.