Memory review: evenaart het origineel niet

Een aantal Belgen heeft al succes geboekt met hun films in Hollywood maar niet zo veel van onze films krijgen ook een remake. Het geval The Loft was een pijnlijke zaak en daarom heeft Erik Van Looy nu niet zelf het roer genomen van de Amerikaanse versie van De Zaak Alzheimer. Het werd dus uitkijken naar wat Memory, zoals de film nu heet, zou doen. De film kan dus teren op een uitstekende basis maar gebruikt die niet helemaal.

Dit artikel bevat spoilers voor De Zaak Alzheimer en dus ook voor Memory.

DZA goes USA

Alex Lewis (Liam Neeson) is huurmoordenaar voor machtige mensen en deinst voor niet veel terug. Voor een nieuwe klus moet hij terug naar zijn geboortestad El Paso, waar hij dus een aantal linken met het verleden heeft. FBO-agent Vincent Serra (Guy Pearce, Memento, Iron Man 3) en zijn team ontfermen zich dan weer over de zaak van een Mexicaans meisje, Beatriz, die uitgebuit werd door haar vader.

Wanneer Alex de opdracht krijgt om Beatriz te vermoorden, keert hij zich af van zijn taak en probeert hij het hele netwerk op te doeken. Zo komt hij in het vaarwater van Vincent, waardoor ze van elkaar afhankelijk worden. Alleen is tijd hier van belang want Alex begint meer en meer te vergeten. Hij zit namelijk in de beginfase van de ziekte van Alzheimer.

Een nieuwe setting

Het valt wel meteen op hoeveel van de grote lijnen schrijver Dario Scardapane overhoudt.

Voor ik aan deze review begon, wou ik absoluut De Zaak Alzheimer nog eens bekijken. Het was toch al redelijk lang geleden en bij een remake wil je altijd kunnen vergelijken, zeker met de zesde meest succesvolle Belgische film aller tijden. Het belangrijkste wat enigszins overdraagbaar is, is natuurlijk het scenario, destijds van Erik Van Looy en Carl Joos. Het valt wel meteen op hoeveel van de grote lijnen schrijver Dario Scardapane (The Punisher) overhoudt in Memory. Zeker qua structuur maar ook qua dialogen worden sommige scènes bijna letterlijk overgenomen.

Maar andere elementen zijn onmogelijk om te behouden. Het hele conflict tussen de toenmalige rijkswacht en de gerechtelijke politie is een belangrijk thema in De Zaak Alzheimer. Dat lost Scarpadane op door een vergelijking te maken tussen de plaatselijke politie en de FBI in de VS. DZA speelt zich af in het jaar 1995, en speelde daarmee in op de zaak-Dutroux. Memory blijft in het heden en verplaatst alles wel goed naar de situaties met de kartels in Mexico en de vluchtelingen die bijgevolg naar de VS komen.

Verschuivingen

Door een aantal “details” overboord te gooien, krijg je eigenlijk een meer generische Amerikaanse actiefilm zoals er veel zijn.

Toch is het in de handen van regisseur Martin Campbell (Casino Royale, The Green Lantern) net iets minder goed geworden. Door een aantal “details” overboord te gooien, krijg je eigenlijk een meer generische Amerikaanse actiefilm zoals er veel zijn. Zo is het personage van Werner Desmet, hier de rol van Harold Torres, op de achtergrond geschoven waardoor de welkome humor uit het origineel bijna helemaal wegvalt. Hij is vervangen door Linda (de rol van Hilde De Baerdemaeker en hier gespeeld door Taj Atwal), wat de diversiteit ten opzichte van het origineel al veel verbetert maar toch voor een andere, serieuzere dynamiek zorgt.

De effecten van de ziekte waren best flitsend ten tijde van De Zaak Alzheimer en zijn nu wat gedateerd, maar waren wel duidelijker dan hoe ze hier worden neergezet. Het einde is ook redelijk anders qua indeling. Voor ik DZA opnieuw gezien had, herinnerde ik me wel nog steeds het iconische beeld van Jan De Cleir die ten onder gaat na een hele onderhandeling. Dat is hier nergens te bespeuren, waardoor er toch een deel van het thrillereffect en de emotionele impact verdwijnt.

Goeie en minder goeie casting

Een troef is wel de casting van Liam Neeson.

Een troef is wel de casting van Liam Neeson. Hij heeft niet zo veel gemeen met icoon Jan Decleir, noch qua stijl of uiterlijk, maar je hebt ook wel meteen iemand die zowel dreigend als innemend kan zijn. En laten we wel wezen: op actievlak heeft hij het nog steeds niet verleerd. Hij speelt ook een net iets kwetsbaardere rol dan gewoonlijk. Guy Pearce vond ik geen evidente keuze voor Vincent, de rol van Koen De Bouw. Hij is een goed acteur maar heeft toch iets harders dan je verwacht voor zijn rol. Hij maakt alles dan weer wel iets geloofwaardiger dan de mensen rond hem.

Nog een aantal valse noten zijn bijvoorbeeld de meer cliché dialogen voor de vernieuwde personages, en ook niet alle andere castleden zijn even goed gekozen voor mij. Zo heb je in DZA Jo De Meyere als the big bad achter het hele gebeuren. In Memory is die rol weggelegd voor Monica Bellucci, en haar vond ik echt niet goed acteren. Tegelijk is de edginess van het origineel ook wat weg, de scènes met Deborah Ostrega bijvoorbeeld, maar aan geweld geen gebrek. Als je daar allemaal kan doorkijken, is het wel een onderhoudende thriller maar een remake die het origineel niet kan evenaren.

Memory is vanaf 27/04 te zien in de bioscoop.