Annette review: net niet de zaal uitgelopen

Een van de bekendste en meest geanticipeerde films van Film Fest Gent 2021 zal waarschijnlijk Annette geweest zijn, van Leos Carax. De film gooide al hoge ogen op Cannes met een staande ovatie van 5 minuten. Uit pure awkwardness begon hoofdrolspeler Adam Driver spontaan een sigaret te roken om iets te doen te hebben. Nochtans had de film al heel uiteenlopende reacties gekregen van recensenten, echt een love-it-or-hate-it situatie. Wij wilden het graag voor onszelf uitmaken. Dat we de staande ovatie niet begrijpen, is nog zacht uitgedrukt.

Annette waar ik voor vreesde

De muziek is van de voor mij onbekende cultband Sparks, maar als de muziek uit Annette typisch is voor hun stijl denk ik niet dat het iets voor mij is.

Als je naar deze editie van Film Fest Gent bent gegaan, dan zit de intromuziek waarschijnlijk al enige tijd in je hoofd. Die komt je dan ook bekend voor als je Annette bekijkt, aangezien dat openingsnummer van de film is. Hierin vragen een band en acteurs letterlijk of ze met hun show mogen beginnen. Ondertussen lopen ze gewoon op straat en blijven ze zingen. Als je van musicals houdt, is dit alvast een veelbelovend begin. Maar dat is ongeveer het beste liedje in de hele film, wat ook al veel wil zeggen. De muziek is van de cultband Sparks. Ik kende hen alleen van horen zeggen en heb verder nog niks anders van hen gehoord, maar als de muziek uit Annette typisch is voor hun stijl denk ik niet dat het iets voor mij is.

Het verhaal is op zich best simpel. Henry McHenry (Adam Driver, ook op het festival in The Last Duel) is een bekende komiek met populaire zaalshows die een relatie krijgt met operaster Ann (Marion Cotillard). Hun relatie wordt dan ook breed uitgesmeerd in de pers. Het koppel krijgt ook een kindje genaamd Annette. Maar om Anns operacarrière te steunen, zorgt Henry voor Annette, waardoor zijn eigen succes afneemt. Uiteindelijk begint hun huwelijk eronder te lijden waardoor Henry een drastische keuze maakt die hun levens veranderen.

Nog meer vreemde keuzes

Als je normaal al geen fan bent van musicals, zal deze daar niks aan veranderen, integendeel.

Hier zijn 2 dingen speciaal: bijna alles in de film wordt gezongen en Annette wordt niet gespeeld door een kind maar door een pop. Dat constante zingen hebben we wel al meegemaakt in bijvoorbeeld Les Miserables maar het blijft toch iets waar je aan moet wennen. Zeker omdat deze liedjes soms echt heel raar in elkaar zitten. Zo komen de melodie van de zang en de instrumenten niet overeen (zoals in het liedje The Accompanist), wat een raar gevoel geeft. Velen hadden destijds kritiek op The Greatest Showman maar daarin waren de liedjes tenminste echt goeie liedjes die je achteraf kon beluisteren.

In sommige andere liedjes wordt veel van de tekst herhaald of is het gewoon heel raar om van een bepaald onderwerp een liedje te maken. Zo droomt Ann op een bepaald moment een liedje waarin 6 vrouwen Henry beschuldigen van misbruik. Maar dat blijkt dus enkel een droom waardoor ook dat een vreemde bijklank heeft. Ook de beelden bij de liedjes zijn vaak bevreemdend en bijna lachwekkend, zoals wanneer Henry en Ann zingen tijdens een vrijscène over hoe graag ze elkaar wel zien. De muziek begon me op den duur te irriteren en dat kan de bedoeling toch niet zijn. Als je fan bent van de band Sparks is dat misschien wel anders. Maar als je normaal al geen fan bent van musicals, zal deze daar niks aan veranderen, integendeel.

Het kind wordt gespeeld door een pop die er ook uitziet als een pop. Een overbodige gimmick in een film die er eigenlijk al te veel heeft.

En dan dat andere. Vanaf het moment dat hun kind geboren wordt, wordt het dus vertolkt door een pop. Bij een baby wordt dat wel meer gedaan maar dan wordt het een echt kind voor belangrijke shots. Hier heb je dat niet en wordt het kind ook steeds duidelijker een pop, compleet met naden en al. Aangezien Annette toch wel een belangrijk personage is, vind ik dit ook een heel rare keuze. Want ik heb het sowieso al niet voor poppen en zeker niet om sympathie op te wekken. Het lijkt een overbodige gimmick in een film die er eigenlijk al te veel heeft.

Een silver lining

Een lichtpunt zijn dan toch de acteurs. Mijn liefde voor Adam Driver is intussen wel bekend dus heeft hij er toch voor gezorgd dat ik ben blijven zitten. Uit Girls en die geweldige Undercover Boss-sketch van SNL, wisten we al dat hij ook een komisch kantje heeft. De rol van comedian die daarna verandert in een pessimistische rotzak kan hij meer dan aan. We zien hem ook shows opvoeren, waardoor ik hem wel eens in een theaterstuk zou willen zien. Marion Cotillard is ook altijd een aanwinst dus ook zij geeft de nodige geloofwaardigheid aan haar personage. Ze zingen ook beiden live, wat soms goed werkt en soms ook wat minder. Ze kunnen zeker zingen maar de liedjes zijn ook niet zo eenvoudig of mainstream waardoor niet alles even goed overkomt. Zij moeten uiteindelijk ook maar roeien met de riemen die ze hebben.

Een lichtpunt zijn de acteurs en de wel indrukwekkende visuals, maar konden de film niet redden voor mij.

Alles ziet er wel goed uit. Ann is een operazangeres en dus zien we een paar fragmenten van die voorstellingen. Daar zie je wel de grote schaal en de aandacht voor detail die productie had. Deze film heeft daar ook een Belgisch tintje. Zo speelt een concertscène zich af in het Concertgebouw in Brugge, werd een operastuk gefilmd in het Warandepark en een belangrijk optreden in de opera van Luik. Misschien kan je je dan ook nog amuseren met het zoeken naar cameo’s van Ella Leyers, Angèle en Wim Opbrouck. Want, het was waarschijnlijk al duidelijk, de rest van de film was echt m’n ding niet.

Annette speelt nu in de bioscoop.