Holidate review: trope is niet altijd te veel

Sinterklaas is al in het land, en bij sommigen staat de kerstboom zelfs al. De feestdagen komen er dus weer aan. Grote familiefeesten zitten er dit jaar wel niet in, en dat vindt niemand leuk. Een silver lining is wel dat ik dit jaar de eeuwige vraag misschien niet moet horen: “En heb jij al iemand?” Dat willen Sloane en Jackson ook vermijden en dus besluiten ze elkaars holidate te zijn, in de nieuwste van Netflix.

Beste trope

Sloane en Jackson hebben elk een rampzalige kerst achter de rug. Sloane (Emma Roberts) moet telkens aan de kindertafel zitten en het uithouden met de mannen die haar tante meebrengt. Daarbij komt nog dat haar jongste broer zich verlooft en ze dus de laatste single in de familie is. Jackson (Luke Bracey) daarentegen meent het niet even serieus als het meisje waarmee hij datet en houdt het al snel voor bekeken. De volgende dag kruisen hun paden elkaar wanneer ze kerstcadeaus omruilen. Sloane laat vallen dat haar tante altijd een holidate meebrengt, iemand met wie ze alleen afspreekt om haar date te zijn voor de feestdagen. Jackson stelt meteen voor om elkaars holidate te worden. En nadat Sloane haar ex Luc en zijn knappe, nieuwe vriendin tegenkomt, gaat ze akkoord.

De rest van het jaar komen ze dus samen om de feestdagen te vieren: alles van Nieuwjaar, Valentijn, Pasen, Saint Patrick’s Day tot de 4th of July. Al snel wordt duidelijk dat ze het erg goed met elkaar kunnen vinden. Toch blijft haar moeder proberen haar te koppelen. Zo nodigt ze Farooq uit, een jonge, knappe dokter, maar Sloane is voorlopig niet geïnteresseerd. Tot ze op die bewuste 4th of July opeens een momentje heeft met Jackson en ze niet meer zeker zijn of hun regeling wel een goed idee was.

Gewoon oké

Elke fanfictionlezer- of schrijver kent deze trope wel: twee vreemden of vrienden besluiten om een platonische regeling te treffen om elkaar uit de nood te helpen. Maar dat betekent ook dat je wel kan voorspellen waar het heen gaat. Toch is de weg ernaartoe daarom niet minder. Remember To All the Boys I’ve Loved Before? Ook Holidate gaat minder cheesy om met deze trope dan andere romcoms. Zo staat de humor in hun relatie centraal, en dat vond ik wel leuk om te zien. De humor is trouwens ook wel edgier dan gewoonlijk in zulke films. Sommige mensen vonden de humor net iets te gewaagd maar mij stoorde het niet echt. Het past ten slotte wel bij de personages en zorgt ervoor dat de film niet te braaf is.

Je weet waar het naartoe gaat, maar toch blijft het plezant.

Het leuke aan dit soort verhaallijnen is dat je hun vriendschap ziet ontwikkelen. Ze zochten iemand om volledig zichzelf bij te zijn en dat doen ze vanaf het begin van hun regeling. Het wordt pas echt juicy wanneer ze dat ook zelf beseffen en gevoelens beginnen te krijgen. Dan komt er namelijk nog zo’n goeie trope naar boven: elkaar jaloers proberen te maken. Kortom, qua plot is er niks origineels aan deze film maar toch zit er vaak een leuke twist aan. Voor sommigen zal dit alles de film waarschijnlijk niet redden maar ik had niet het gevoel dat ik 100 minuten van m’n leven verspild had.

Dat komt ook mede door de cast, die er zeker mag zijn. Ik ben een grote fan van Emma Roberts (Scream Queens, American Horror Story) en deze rol ligt haar perfect. De Australische Luke Bracey is relatief onbekend maar zijn stem deed me zo hard aan Chris Hemsworth denken dat de vergelijking niet ver weg is. Ook omdat hij er zeker mag zijn, we zijn niet van steen, hé. Hun chemie is ook wel wat het verhaal recht houdt. Daarnaast is er ook nog Jessica Capshaw (Grey’s Anatomy) als de oudere zus van Sloane, de altijd even charmante Manish Dayal (The Resident) als dokter Farooq en een van de hoogtepunten: de magnifieke Kristin Chenoweth (Pushing Daisies) als de tante van Sloane.

Hoewel er veel feestdagen de revue passeren, blijft de kerstsfeer toch het belangrijkste naar het ultieme cheesy einde toe. Ideaal dus om voor 100 minuten eens aan iets anders denken en je mee te storten in de beste tropes die er zijn.

Holidate is nu te zien op Netflix.