No One’s Rose #1 review: er kiemt een nieuw sciencefiction-epos

In No One’s Rose is het afgelopen met de wereld en de natuur. Onze enige redding is een intelligente plantkundige.

Solarpunk, het is een ding. In het redelijk recente subgenre van sciencefiction bepalen ecologische rampen de toekomst van de mens.  No One’s Rose is met zijn felgekleurde dystopie, waarin maatschappelijke verhoudingen nog steeds scheef zijn, de perfecte introductie tot solarpunk.

In No One’s Rose staat een maatschappij in brand

Het laatste bastion van de mensheid, toepasselijk genaamd The Green Zone, is een koepel afgesloten van de buitenwereld. Die is verwoest door droogte, vervuiling, radiatie, stormen, noem maar op. Een zus en haar broer zijn de zaadjes voor een verhaal van epische proporties.

De zus is tiener Tenn, een getalenteerde bio-ingenieur op het randje van een wereldschokkende doorbraak. Met haar kennis wil ze opnieuw planten leven schenken buiten de koepel. Het talent en werk van Tenn levert haar een bevoorrechte positie op, iets waar haar broer Seren niet van kan meespreken. Tijdens zijn poging om hogerop te geraken, ontketent hij mee een opstand die de al onstabiele wereld in lichterlaaie zet.

Herkenbaar en toch iets helemaal nieuws

Emily Horn (haar stripdebuut) en Zac Thompson (Age of X-Man) zetten hun protagonisten ideologisch sterk tegen elkaar op. Maar de band van een broer en zus gaat verder dan politiek, al zeker als ze allebei getekend zijn door het landsverraad van hun vader. De grootste gelijkenis die Tenn en Seren hebben, is hoop. De ene hoopt op een groene wereld voor iedereen, de andere op een nieuw soort samenleving. Twee ambities die op elkaar kunnen aansluiten, maar dat moeten ze zelf nog uitvogelen.

Horn en Thompson scheppen een wereld vol relevante ideeën binnen het kader van zijn genre. Nochtans klinkt het allemaal niet zo nieuw: het einde van de wereld door klimaatverandering, een maatschappij scherp verdeeld in sociale klassen en een corrupt beleid. Horn en Thompson doen er toch iets helemaal nieuws mee door de botanische saus die ze erover gieten en die uiteindelijk meer bepaalt dan het uiterlijk van enkel de maatschappij.

No One’s Rose is beredeneerd druk

Ook tekenaar Alberto Alburquerque en inkleurder Raúl Angulo tonen wat solarpunk precies is. De covers zijn het toonvoorbeeld van de esthetiek met plantenmotiefjes, ornamenten uit Art Nouveau en felle kleuren. Binnen blijft het, afgezien van de dorre buitenwereld, ook kleurrijk en vooral druk. De knap getekende wereld van No One’s Rose is woelig en organisch.

Schrik niet op van eens tien panelen per bladzijde die tempo geven aan levensbedreigende momenten of dialogen vaart geven. Opvallend is daarbij het werk van letterzetter Hassan Otsmane-Elhaou. Wanneer dialogen afgewisseld worden met monologen door beide hoofdrolspelers zorgt hij dat er in de chaos niks verloren gaat voor de lezer. De distinctieve personages van Alburquerque helpen daar ook bij.

Alles aan No One’s Rose schreeuwt epische sciencefiction in wording. Het talent achter de strip werkt nauw samen om iets unieks te maken dat je reikhalzend doet uitkijken naar de vervolgen.

No One’s Rose #1 is geschreven door Emily Horn en Zac Thompson, getekend door Alberto Alburquerque en Raùl Angula en uitgegeven door Vault Comics op 25 maart 2020.