Een plek waar eenzaamheid niet bestaat review: alles is liefde

In het slaperige, kleine dorpje Black Valley kent iedereen iedereen. Roddels tieren welig en op bepaalde vlakken is het dorpsleven niet altijd even progressief. Op een bewuste avond komen er net heel veel geheimen aan het licht en de gemoederen laaien hoog op. Het dorpje zal letterlijk nooit meer hetzelfde zijn.

Anna verlaat John, Trudy en Eric worstelen met hun huwelijk en hun dochter Jane, Renée twijfelt of ze haar studies had moeten achterlaten in de stad om terug te keren voor de liefde, … We volgen een aantal hoofdpersonages gedurende één avond en nacht; voor, tijdens en nadat een groot incident alle verhaallijnen samenbrengt. Het incident in Black Valley brengt narratief gezien alle verhalen samen, maar eigenlijk is de grootste gemene deler liefde, in allerlei vormen. Relaties tussen koppels, van allerlei geaardheden, relaties tussen ouders en kinderen, relaties tussen vrienden, collega’s en vreemden. Een plek waar eenzaamheid niet bestaat toont hoe mensen samengebracht kunnen worden door (moeilijke) omstandigheden, maar hoe ze ook even snel weer uit elkaar gedreven kunnen worden.

Maar anders dan bij (de meeste) scenario’s, is de schrijfstijl eerder poëtisch. Gewone handelingen krijgen vaak een diepere betekenis, zoals een snoepwikkel die een metafoor wordt voor de gemoedstoestand van een personage. Dat is soms even wennen, want over het algemeen ben ik persoonlijk meer fan van een meer rechtlijnige stijl. Maar net zoals bij boeken zoals All the Light We Cannot See zie ik na een korte aanpassingsperiode de schoonheid ervan in. Een boek lezen dat lichtjes uit de je comfortzone ligt, het kan je alleen maar goed doen.

Een plek waar eenzaamheid niet bestaat heeft mij ook lichtjes tot empathie gedwongen, ondanks dat ik mezelf best heel empathisch kan noemen. Hoe komt dat dan, vraag je? Wel, ik ben een romanticus (romcoms give me life). Tegelijkertijd heb ik eigenlijk opvallend weinig vertrouwen in ‘echte liefde’, en weinig geduld voor mensen die bepaalde keuzes maken voor de liefde, zoals jezelf wegcijferen, impulsief zijn of jezelf willen veranderen. Maar dat is menselijk, en misschien wel een van de meest menselijke dingen die er zijn.

Frauke Heyde slaagde er heel goed in om me te doen meeleven met mensen waar ik persoonlijk in het echte leven soms met mijn ogen naar zou rollen. En is dat niet wat een goed boek probeert te doen? De verhalen van Anna, John, Trudy en co zijn sowieso wel herkenbaar en duidelijk gedefinieerd. Heyde verwerkt er bovendien maatschappelijk relevante en zelfs lichtjes omstreden onderwerpen in. Die pakt ze overigens aan met veel nuance aan.

Ook het overkoepelende incident en de manier waarop de verhalen samenvloeien zijn slim bedacht. De gebeurtenissen in Black Valley zijn kleinschalig, maar door de wisselende perspectieven en conflicten ook bijzonder spannend. Het dorpje waar iedereen iedereen kent zorgt voor iets claustrofobisch: wie zal eerst wiens geheim te weten komen? Een plek waar eenzaamheid niet bestaat is zo meerdere genres in één boek: drama, karakterstudie, mysterie en een manifest voor liefde. Een geslaagd fictiedebuut.