The Politician review: meer dan politieke spelletjes

In The Politician wordt een verkiezing op een middelbare school de achtergrond voor overdreven ambitie, intriges en een satirische kijk op de politiek. Met glansrollen voor Ben Platt, Jessica Lange en Gwyneth Paltrow.

Payton for President

“I’m going to be president of the United States.” Payton Hobart (Ben Platt, Pitch Perfect, Dear Evan Hansen) is klaar en duidelijk over zijn ambities in het leven. Dat merken we vanaf het begin. Payton heeft zijn hele school- en werkcarrière tot in de puntjes uitgestippeld om zijn doel te bereiken. De eerste belangrijke stap: voorzitter van de leerlingenraad worden. Zo wil hij het leven op school verbeteren en toegelaten worden tot Harvard. Het merendeel van de voormalige presidenten heeft namelijk een diploma van die prestigieuze universiteit.

The Politician is een eigenaardig beestje.

Eén probleem: niet iedereen deelt zijn duidelijke visie. “It seems to be the hot job everyone aspires to nowadays. The air of impossibility has been removed,” is het antwoord van de Harvard-decaan. Zo wordt het tweede hoofdkenmerk van de serie meteen duidelijk. Dit is een satirische comedyserie over politiek en ambitie. Payton neemt deel aan zijn eerste politieke race in de hypergestileerde en welgestelde wereld van Santa Barbara, Californië. Hij woont er bij zijn adoptieouders, maar heeft vooral een goede band met moeder Georgina (Gwyneth Paltrow).

Payton lijkt samen met zijn beste vrienden en campagneleiders James (Theo Germaine) en McAfee (Laura Dreyfuss, die samen met Platt een hoofdrol speelde in Dear Evan Hansen) op weg naar een makkelijke overwinning. Totdat River (David Corinswhet), de jongen die Payton bijles Mandarijns geeft en voor wie hij gevoelens heeft, het tegen hem opneemt. River staat niet bekend om zijn ambitie, maar wel om zijn oprechtheid. En laat dat net zijn waar Payton laag op scoort. Het hek is van de dam, en na een tragische gebeurtenis gaat Payton nog meer helemaal op in de race naar de overwinning.

Façades

The Politician is een eigenaardig beestje. Zoveel mensen compleet zien opgaan in een schijnbaar onbenullige verkiezing past bij de competitiviteit in rijke werelden zoals die van Santa Barbara. Ter contrast wordt één volledige en uitstekende aflevering gewijd aan hoe weinig een van Paytons medescholieren uit de middenklasse om politiek geeft, zeker die op schoolniveau. Veel van de personages lijken op het eerste gezicht karikaturen voor wie je niet echt sympathie kan hebben. De serie is dan ook vaak grappig dankzij de absurde situaties die ze ondergaan in het bereiken van een doel. Love to hate them, en heel amusant. Maar gaandeweg worden er best zware thema’s besproken, zoals zelfwaarde, opoffering, zware ziektes en mentale gezondheid.

De serie is vaak grappig, maar gaandeweg worden er best zware thema’s besproken.

Payton worstelt met zijn seksualiteit en zijn ambitie. Hij wil aan zijn ouders bewijzen dat zijn adoptie een juiste keuze was. Hij wil echt de school verbeteren, maar wil daar ook veel te ver voor gaan. River worstelt met zichzelf en zijn band met Payton. Astrid (Lucy Boynton, Bohemian Rhapsody), Rivers vriendin, kan niet voldoen aan de verwachtingen van haar vader. Alice, Paytons vriendin, cijfert zichzelf weg om hem te helpen. Infinity Jackson (Zoey Deutch, Set It Up), de running mate van Payton, heeft kanker en is afhankelijk van haar inhalige oma Dusty (een heerlijke rol voor Jessica Lange). Georgina lijkt een trophy wife, maar is in werkelijkheid een van de meest menselijke personages. (Wellicht een verrassing voor velen die een even ongenuanceerd beeld hebben van Gwyneth Paltrow.)

The Politician geeft ons ook een beeld van politici en de machine errond. Naar het einde van het eerste seizoen, wanneer de inzet hoger wordt, legt de serie iets minder de nadruk op comedy. Er komen gevolgen voor de personages. Ze blijven niet onschendbaar, en terecht. We zien de politiek van vandaag maar al te graag als een soort satire. Figuren als Donald Trump en Boris Johnson staan aan het roer van landen en liegen erop los. Maar we lachen deels om onze angst en onbehagen te verdoezelen over wat er in de wereld gebeurt en hoe ze met alles lijken weg te komen. De veranderingen in toon in The Politician zijn dus niet onrealistisch, maar gaven mij op bepaalde momenten bijna een emotionele whiplash. Soms vond ik die onvoorspelbaarheid vreemd en ontzettend, maar ergens is die ook herkenbaar.

Thank you, next

Ben Platt levert hier na zijn succes in Dear Evan Hansen een indrukwekkend visitekaartje af.

De kwaliteit druipt alleszins van het scherm als je naar The Politician kijkt. Dat zijn we ondertussen gewoon van Ryan Murphy (Glee, Pose, American Horror Story). Van de cinematografie tot de decors en kledij, alles is fel gekleurd en tot in de puntjes verzorgd. De cast die Murphy verzamelde is indrukwekkend en een groot deel van de aantrekkingskracht. Vooral Ben Platt levert hier na zijn succes in Dear Evan Hansen een indrukwekkend visitekaartje af. Hij krijgt dan ook een veelzijdige rol die ook gebruik maakt van zijn muzikale talenten. Die scènes lieten mij alvast niet onberoerd.

En net wanneer ik dacht, “Nu ben ik er wel op uitgekeken”, neemt de serie een andere wending, die duidelijk bedoeld is voor een tweede seizoen. Maar ja, met deze personages – en een paar héél interessante toevoegingen – is het intrigerend genoeg om uit te kijken naar wat volgt.

The Politician is vanaf 27 september te zien op Netflix.