Men In Black: International review – internationaal incident

Hoe blaas je een aan lager wal geraakte franchise met een goed concept nieuw leven in? Die vraag stelde Sony zich na het kassucces van Men In Black en de teleurstellingen van Men In Black 2 en 3. Hun antwoord: opnieuw een resem geliefde acteurs bij elkaar brengen, maar deze keer groter en internationaler. Dat is Men In Black: International zeker, maar veel beter? Dat niet echt.

Here come the men (and women) in black

In 1997 was Will Smith alomtegenwoordig. Independence Day kwam het jaar ervoor uit, en ook zijn muziek hoorde je toen vaak op de radio. Het is dus logisch dat de makers ervoor gekozen hebben om hun nieuwe film op te hangen aan twee acteurs die ook hun hoogdagen beleven: Chris Hemsworth en Tessa Thompson. Ze bleken ook nog eens een komisch topduo in Thor: Ragnarok als Thor en Valkyrie. Met die geweldige chemie willen ze nu opnieuw mensen naar de bioscoop lokken. Het zal dan ook niet verbazen dat zij veruit het sterkste element in Men In Black: International zijn.

Er zit een mol bij MIB en Gilles De Coster krijgt geen cameo, maar Dimitri Vegas wel?

Molly (Thompson) is onze introductie in de nieuwe, buitenlandse wereld van de Men In Black. Ze heeft een verleden met de organisatie, en dankzij haar intelligentie en standvastige houding tegen MIB-hoofd O (Emma Thompson, een lichtpuntje) wordt ze het eerste lid dat niet gerekruteerd werd. Haar baas High T (een leuke pun als naam voor Liam Neeson) geeft haar als partner H (Hemsworth), een charmante agent die eerder een leeghoofd is, maar wel een leeghoofd die de wereld redde en er nog steeds de vruchten van plukt. Hun eerste missie samen gaat al meteen de mist in, en dat blijkt geen toeval. Er zit een mol in MIB. (Nee, Gilles De Coster heeft helaas geen cameo. Die eer is weggelegd voor Dimitri Vegas, de “plaatselijke beroemdheid die een alien blijkt” en in elk land of territorium anders is. Hij verschijnt groter op beeld dan Donald Glover. Oké dan?)

Veel energie, weinig gevatheid

De rest van het plot doet er eigenlijk niet veel toe, want we schieten van locatie naar locatie (Londen, Parijs, Marokko, Italië) waar H en M hun gadgets gebruiken om de wereld te redden van een boosaardig alienras (de Bourgeois-tweeling, vooral gekend voor hun danstalent) én hun organisatie van de ondergang. Onderweg ontmoeten we een reeks aliens die nogal vergetelijk en niet bijster goed uitgevoerd zijn. Specialeffectspareltjes zoals Alita: Battle Angel hebben de lat hoog gelegd voor de filmindustrie, en helaas haalt MIB:I de lat niet. Maar wat pas echt ontgoochelt aan deze film is het scenario. De cast heeft ervaring met actie en komedie, maar die combinatie is niet voor iedereen vertrouwd. Regisseur F. Gary Gray (Straight Outta Compton, The Fate of the Furious) brengt wel energie in de film, en de actie mag er best zijn. Maar als het verhaal niet werkt, kan je weinig toevoegen.

Scenaristen Matt Holloway en Art Marcum schreven meer dan tien jaar geleden mee aan de eerste Iron Man. Helaas lijken ze niet veel opgestoken te hebben van de natuurlijke humor die daarbij werkte. Hemsworth, de beide Thompsons en Kumail Nanjiani (The Big Sick, hier als sidekickalien Pawny) kunnen nog een paar kleine lachjes opwekken. Het overgrote deel van de dialogen zijn echter om lichtjes van ineen te krimpen. De spionnenclichés vliegen je om de oren, maar er wordt zelfs geen amusante knipoog naar gemaakt. Ook de pay-off van de mol en de emotie die de film daarbij aan de dag legt, komen niet echt aan. We hebben dit jaar al een betere mollenonthulling gezien.

Meer Thomsworth, graag

Gelukkig is ons centrale duo er met hun geweldige chemie om de meubelen te redden.

Gelukkig is ons centrale duo er met hun geweldige chemie om de meubelen te redden. Ze kunnen het script vaak genoeg naar een hoger niveau tillen dat je wil weten hoe het hun personages zal vergaan. Chris Hemsworth kan H net op tijd een beetje menselijkheid geven voor zijn ego irritant wordt. Zijn komische timing is ook hier uitstekend, maar komt veel minder tot zijn recht. Dé ster hier is Tessa Thompson. Ze geeft M charme en zelfvertrouwen geeft zonder arrogant te zijn, stopt haar intelligentie niet weg maar geeft toe dat ze ook haar problemen heeft. Stop Tessa Thompson in veel meer films, Hollywood!

Uiteindelijk is Men In Black: International een redelijk doorsnee actiekomedie zoals er vroeger wel meer gemaakt werden. Er is zo veel goed entertainment beschikbaar dat een lichte film zoals deze bijzonder onambitieus of ongeïnspireerd lijkt. Diepere commentaar over migratie (waarvoor aliens altijd al een metafoor waren) vind je hier niet terug. Maar is dat zo erg? Ik vind van niet. Lichtere films zijn nodig om af en toe je verstand op nul te zetten. Maar je hebt verstand op nul, en verstand onder nul. Men In Black: International was dan ook de perfecte zomerfilm geweest, als hij grappiger en beter geschreven was.

Men In Black: International speelt vanaf 19 juni in de bioscoop.