Persona Dancing: Endless Night Collection review – uit de pas

De Persona-reeks staat sinds de derde game gegarandeerd voor een ijzersterke soundtrack. Nadat Persona 4 een sleeper hit werd op de PlayStation Vita kon een spinoff niet uitblijven. In 2015 werd Persona 4: Dancing All Night dan ook laaiend enthousiast onthaald. De popdeuntjes van de vierde game leenden zich perfect voor een rhythm game. Nu probeert Altus dit succes te evenaren met twee nieuwe games gebaseerd op de muziek uit Persona 3 en 5. Gaan we even swingend de nacht in als voorheen?

Voor alle duidelijkheid: de Eternal Night Collection bestaat uit drie verschillende games: Persona 5: Dancing in Starlight, Persona 3: Dancing in Moonlight en Persona 4: Dancing All Night. Zowel Starlight als Moonlight zijn afzonderlijk te verkrijgen voor zowel PS4 als Vita, Dancing All Night krijg je enkel als bonus in de collectie op PS4. Daar hangt trouwens een stevig prijskaartje aan vast: €99,99. Afzonderlijk kosten ze zo’n €60. En dat is eigenlijk ook meteen mijn grootste kritiek op deze games: je krijgt te weinig waar voor je geld.

Stap achteruit

Waar Dancing All Night nog de moeite deed om een verhaal te breien aan het hele dansgegeven (en ja, we moeten toegeven, dat verhaal was sowieso niet veel soeps) houden deze nieuwe games het kort en bondig. De crew van de respectievelijke games zit in dromenland vast in de Velvet Room waar ze zich een weg uit moeten dansen. Best om je hier geen vragen bij te stellen. Sommigen zullen zich niet storen aan deze beperkte omkadering, maar diehard fans die een verhaalmodus verwachten zoals in de vorige game zijn eraan voor de moeite.

De visuele presentatie in de nieuwe games is een serieuze stap achteruit.

Waar ik wel terecht kritiek kan op geven, is het feit dat de visuele presentatie in de nieuwe games een serieuze stap achteruit is. Waar je in Dancing All Night nog getrakteerd werd op een kleurrijk spektakel van soms psychedelische proporties, houden Star– en Moonlight het in vergelijking bijzonder sober. Je danst niet langer op een podium met een publiek maar op een locatie uit de eigenlijke games. Op zich niks mis mee, maar het geeft toch niet echt hetzelfde gevoel en de context houdt eigenlijk ook gewoon minder steek. De PlayStation VR-functionaliteit heb ik niet kunnen testen, maar ik gok dat het op zich niet zo veel bijdraagt aan de ervaring. Bovendien komen er geen Persona meer aan te pas zoals je die zag jammen op het einde in Dancing All Night wanneer je een song tot een goed einde had gebracht.

Bovendien heb ik het gevoel dat de dansroutines ook niet altijd even goed bij de nummers passen. In sommige liedjes wordt er zelf niet gedanst (het end theme is gewoon letterlijk het filmpje van de credits van Persona 5) en in anderen zijn het meer ritmische handbewegingen die je te zien krijgt. Elk van de games heeft ongeveer 30 nummers, maar ongeveer de helft zijn remixes. Als je ze samentelt, kom je op een acceptabel geheel, maar we kunnen niet negeren dat deze twee games natuurlijk afzonderlijk verkocht worden.

Toch maar de ganse nacht

Het feit dat ik het merendeel van mijn speeltijd heb doorgebracht met de PS4-port van Persona 4: Dancing All Night zegt veel over deze collectie. En alhoewel deze port eigenlijk een beetje te wensen over laat (geen aangepaste HUD en alles komt wat minder scherp over door de lagere resolutie van de Vita) is dit toch nog steeds de game die ik blijf aanraden. De pop-nummers lenen zich beter tot het rhythm-genre dan de jazz en dance beats van 3 en 5, de personages en hun Persona komen meer tot hun recht en het geheel voelt gewoon veel strakker aan. Heb je een Vita en twijfel je of deze games iets voor jou zijn? Dancing All Night kost tot 19 januari slecht €9,99 op de PlayStation Store. Smaakt het naar meer? Wacht dan misschien tot deze collectie ook eens in de aanbieding is.