Circe door Madeline Miller review: een uitgesloten heks is er tien waard

De schrijfster van The Song of Achilles doet het weer. Deze keer maakt ze haar eigen versie van het verhaal van Circe, de heks uit de Griekse mythes. De vele liefdes en tragedies worden weer in een poëtisch en zeer romantisch jasje gegoten. Perfect om onder een dekentje in de zetel even te ontspannen.

Circe gaat dus over het mythische figuur dat onder andere bekend staat voor het veranderen van mannen in varkens, het helpen van Medea en het wel zeer goed bevriend zijn met Odysseus. We volgen het hele boek door haar leven, dus wat er buiten het eiland gebeurt krijgen we enkel te horen via bezoekers. Zo weet Circe zelf niets over de Trojaanse oorlog.

Maar ze zat niet altijd op dat eiland, ooit zat ze in het kasteel van haar vader Helios, god van de zon en een zeer machtige titaan. Circe was zijn eerste kind met Perse, een nimf. Maar haar moeder hield niet van haar en spoorde Helios aan om snel nog kinderen te maken, die wel mooi en krachtig zouden zijn. Zo volgden haar broers en zus Pasiphaë, Perses en Aeëtes. Met die laatste had Circe een goede band, tot hij haar plots verliet. Wanneer ze dan ook nog eens verliefd wordt op een mens en daardoor bepaalde dingen gebeuren, wordt ze verbannen naar het eiland Aiaia.

Mythische ontmoetingen

Ook al wordt Circe tot eenzaamheid verbannen, ze is niet echt alleen. Vaak krijgt ze bezoek van verschillende mythische personen. Zo ontwikkelt ze een wel heel speciale relatie met Hermes, de boodschapper van de goden, ontmoet ze Daedalus en Ikaros en leert ze ook Odysseus kennen.

Maar een groot deel van het boek gaat ook over de pijn van het alleen zijn. Over hoe ze blij is dat ze weg is van de nepwereld waarin ze zo lang bleef, maar tegelijkertijd wel het contact mist. Het wordt niet met zoveel woorden gezegd, maar je kan er wel uit afleiden dat Circe in een depressie raakt. Om hier uit te raken, stort ze zich op de vele planten op het eiland en probeert ze de wilde beesten tam te krijgen. Uit die planten groeit haar magie en leert ze veel afweerspreuken kennen. Ze kan bijvoorbeeld haar hele eiland er laten uitzien als enkele puntige rotsen, om zo zeemannen af te schrikken.

Vrouwelijke Magie

In Circe wordt toch ook vooral de kracht van een vrouw onderstreept. Ze maakt verschrikkelijke dingen mee en komt die niet altijd te boven. Mensen die ze verliest, achtervolgen haar altijd, alsook de fouten die ze in het verleden maakte. Dit versterkt vaak ook wel haar magie. Wanneer ze een gestrande groep zeemannen binnenlaat in haar huis en hen eten en drinken geeft, zien zij enkel een eenzame vrouw zonder bescherming en niet in staat om zichzelf te verdedigen. Al denken ze daar ietsjes later wel anders over wanneer ze enkel nog kunnen knorren.

Dit verhaal gaat ook een beetje over hoe de mannen in de mythes altijd in de spotlight worden gezet, al werden ze geholpen door een vrouw. Circe helpt verschillende mannen om beroemd te worden of hun plaats in de wereld te vinden, maar wordt hier nooit voor bedankt. Meestal pakken ze haar nog iets af ook.

Tegelijk worstelt ze ook met het oneindige leven dat ze heeft. Ze wil niet nog meer mensen verliezen aan zoiets onbereikbaar als ouderdom. Ze moet uiteindelijk keuzes maken. Wil ze zelf wel nog voor eeuwig leven? Bij wie voelt ze zich het beste, de mortals of de immortals?