Met Patriot Act gaat Hasan Minhaj waar andere comedians niet kunnen gaan

Met de nieuwste comedyserie geleid door voormalig The Daily Show-correspondent Hasan Minhaj voegt Netflix een nieuw perspectief toe aan de late night shows. Wij keken naar de eerste twee afleveringen.

In de tweede aflevering noemt Minhaj zijn show zelf een “woke TED talk”, en die vergelijking gaat wel op.

Mocht je de laatste jaren onder een steen geleefd hebben: de wereld gaat een beetje de dieperik in tegenwoordig. Naar het nieuws kijken is vaak deprimerend. Maar de meeste mensen willen wel nog weten wat er in de wereld gebeurt. De Amerikaanse nieuwsshows en late night shows zijn daarvoor een goed alternatief. De Jimmy’s (Fallon en Kimmel), James Cordon, Seth Meyers, Stephen Colbert zijn dagelijks te zien. Samantha Bee en John Oliver wekelijks. Ook Netflix wil meegaan in die populaire trend, maar tot nu toe zonder veel succes. Michelle Wolf, Chelsea Handler en Joel McHale zagen hun serie al geschrapt. David Letterman deed het beter en kon mooie tv maken met onder andere Barack Obama. Maar Patriot Act heeft wellicht nog meer kans op slagen, en daar zijn een aantal redenen voor.

Minhaj zal in tegenstelling tot zijn collega’s een groot aantal jongeren bereiken. Jonge mensen kijken alsmaar minder naar gewone tv en kiezen voor streamingdiensten. Daar kan je meteen volledige afleveringen van Patriot Act bekijken (van ongeveer een halfuur lang), terwijl je online enkel fragmenten vindt van andere shows. In de tweede aflevering noemt Minhaj zijn show zelf een “woke TED talk”, en die vergelijking gaat wel op. Hij gebruikt een muur vol dynamische schermen om visueel zijn uitspraken kracht bij te zetten en te illustreren. Er is publiek aanwezig dat af en toe ook in beeld komt, maar Minhaj verdeelt zijn aandacht tussen hen en de camera’s.

Het promofilmpje van Netflix met Tan van Queer Eye werd online massaal gedeeld.

Dat creëert wel meer animo dan bij andere hosts, die vaak gewoon aan een bureau zitten of naast een scherm staan. Hasan kan natuurlijk goed spreken en straalt daarbij passie uit. Hij is echter nog geen doorgewinterde “uitlegger”. In de eerste aflevering zie je dat hij trots is op zijn show. Terecht, maar hij komt net een beetje té hyper over. Minhaj gebruikt veel gebaren en kijkt naar verschillende camera’s, waardoor hij zijn podium optimaal gebruikt. Maar het kan een beetje afleidend zijn en de boodschap iets minder laten overkomen. In de tweede aflevering lijkt hij al veel meer op zijn gemak, en dat halfuur is aangenamer om naar te kijken.

Minhaj spreekt een nieuw publiek aan door gewoon zichzelf te zijn.

Net zoals John Oliver kiest Minhaj thema’s uit die een link hebben met de actualiteit maar die onderdeel zijn van een groter onderwerp of probleem. In de eerste aflevering heeft hij het over affirmative action (positieve discriminatie van minderheden). Dat naar aanleiding van een rechtszaak die een Aziatisch-Amerikaanse organisatie heeft aangespannen tegen de universiteit van Harvard. De aflevering daarop gaat over de relatie tussen de VS en Saoedi-Arabië. Ook John Oliver besprak dat netelige onderwerp na de moord op Washington Post-journalist Jamal Khashoggi in het Saoedische consulaat in Turkije.

En hier komen we bij het grote verschil met zijn collega’s. Hasan Minhaj is een Aziatisch-Amerikaanse moslim. Zijn perspectief zien we amper in de mainstream media, laat staan in de media die commentaar geeft over de stand van de maatschappij. Daarom was hij ook al een meerwaarde in The Daily Show. Hij spreekt een nieuw publiek aan door gewoon zichzelf te zijn. Zoals ook Samantha Bee een frisse wind was door het door mannen gedomineerde late night-landschap, is Minhaj dat op twee vlakken.

Als man met Aziatische roots heeft hij wel degelijk een mening over positieve discriminatie. Hij gebruikt zijn eigen ervaringen om argumenten te staven, en stelt zich daarbij kwetsbaarder op dan zijn collega’s. Hij deelt hoe de academische cultuur van Aziatische Amerikanen verschilt van die van blanke Amerikanen, vooral voor de ouders van studenten. Kinderen uit minderheidsgroepen worden vaak (soms onbewust) tegen elkaar opgezet. Over zijn eigen afwijzing bij Harvard zegt hij: “I thought I wasn’t going to get into Stanford because some black kid was going to take my spot. But I didn’t get into Stanford because I was dumb.”

“I thought I wasn’t going to get into Stanford because some black kid was going to take my spot. But I didn’t get into Stanford because I was dumb.”

De relatie tussen de VS en Saoedi-Arabië is voor moslims nog een veel complexere zaak dan voor anderen. Het is de thuis van Mekka en Medina, twee belangrijke steden voor hen. Minhaj heeft het vooral over de nieuwe leider van het land, Mohammed bin Salman. Met een paar snedige opmerkingen en grappen maakt hij een complex verhaal erg toegankelijk. Opnieuw haalt hij aan dat de reputatie van een land als Saoedi-Arabië ook gevolgen heeft voor alle moslims ter wereld. In de wereld van vandaag zou ik het perspectief van Minhaj bijna onontbeerlijk noemen.

Als je dus wil bijleren over actuele onderwerpen doorspekt met humor lijkt Patriot Act mij een mooie aanvulling op andere late night shows. Zelf kijk ik graag naar John Oliver, Seth Meyers en Samantha Bee. Met de stem van Hasan Minhaj erbij krijg je een vollediger beeld van wat er in de samenleving gaande is. Niet alle mopjes of begrippen zullen voor iedereen toegankelijk zijn (ook niet voor mij, een blanke vrouw). En gelukkig maar. We kunnen er misschien nog iets uit leren.

Elke zondag is er een nieuwe aflevering van Patriot Act with Hasan Minhaj te zien op Netflix.