Super Mario Party review: wie wordt de Superstar?

Super Mario Party is ondertussen al het elfde spel waarin Nintendo een bordspel samengiet met zijn meest bekende figuren en een resem minigames. Is de elfde iteratie voor Nintendo Switch de “superstar” van de franchise?

Het verhaal van Super Mario Party stelt – surprise – niet zoveel voor. Er is blijkbaar wat onenigheid in het Mushroom Kingdom over wie nu de beste held van de wereld is. Wie is de Superstar? Mario komt al snel met het idee om een eeuwenoude traditie verder te zetten! Het is tijd voor een Super Mario Party! En zo gaan Toad, Toadette en Kamek aan het werk en bouwen een nieuwe Party Plaza.

Waar is dat feestje?

En partyen, met vrienden, is en blijft toch het hoofddoel van de game. Alle verschillende modi, op Challenge Road na zijn met drie extra vrienden te spelen. Maar daarover later meer. De belangrijkste modus van het spel blijft natuurlijk de Mario Party, waarin je zoveel mogelijk sterren dient te verzamelen. Je kan Mario Party tegen elkaar spelen in twee teams met borden waarop je vrij kan rondlopen of ieder tegen elkaar op een spelbord met een vastgezette route. Beide modi zorgen natuurlijk voor het nodige vermaak.

Ik vraag me af of vier spelborden wel genoeg is op lange termijn.

Het spel telt een viertal van die spelborden. Drie daarvan zijn er meteen speelbaar, het vierde dien je vrij te spelen. Ik stel me echter wel vragen of dat er genoeg zijn op lange termijn. De borden zien en spelen allemaal op een unieke manier. Ze bevatten namelijk enkele actieknoppen die bepaalde positieve en negatieve zaken in gang zetten. Zo kan je als je slecht gooit op een vakje terechtkomen dat een evenement triggert. Of dat een gebeurtenis is waar je zelf slecht uitkomt of je tegenstanders een hak mee kan zetten, hangt volledig van het bord af. Zo kan je Indiana Jones-gewijs omver gerold worden door een gigantisch tandwiel. Of ontploft King Bob-Omb en stuwt iedereen van een stuk speelveld. Fun gegarandeerd!

Die actievakjes komen wel net iets minder voor in de Partner Party dan in de Mario Party. In het teamspel kan je dan weer makkelijker extra personages, en zo ook extra dobbelstenen, aan je team toevoegen. En als je speelt met vrienden die niet volledig op de hoogte zijn over het Super Mario-universum kan dat voor wel voor grappige situaties zorgen. Wist je dat Bowser lijkt op Patje Crimson? De borden zelf zien er leuk uit, al moet ik wel toegeven dat ik sinds het spelen van Super Mario Odyssey iets mis in de vormgeving van de spin-off Mario-games, die toch net een tikkeltje meer charme mogen uitstralen.

Dobbelstenen

Alle vrienden en vijanden van Mario hebben een unieke dobbelsteen die zorgt voor extra tactiek.

Alle vrienden en vijanden van Mario brengen trouwens een unieke dobbelsteen met zich mee. Mario heeft bijvoorbeeld, zoals we gewend zijn, een zeer goed gebalanceerde eigen dobbelsteen met veel drietjes. Bowser daarentegen heeft er ééntje waarmee je muntjes kunt verliezen maar ook wel tot tien stappen kan zetten. De dobbelstenen kunnen dus wel voor wat extra tactiek zorgen bij het spelen als je net op dat specifieke vakje zou willen terechtkomen. Het is wel zo dat, hoe groter je team, hoe meer stappen je zet want al je bondgenoten gebruiken een dobbelsteen waardoor al je stappen opgeteld worden. Het is jammer dat je dit niet kan gaan aanpassen. Zo is het dus een stuk moeilijker om je kans te wagen om op dat ene vak met dat specifiek item of die specifieke actie terecht te komen.

Wat je dan wel weer volledig kan gaan aanpassen, zowel in singleplayer als in multiplayer, zijn de personages waarmee je het spel zelf speelt. Zo kan je bij Toad, net buiten het Party Plaza, andere Mario-figuurtjes gaan kiezen. Je kan van elk lid apart trouwens ook nog eens de moeilijkheidsgraad apart gaan aanpassen. Zo kan je dus spelen met bijvoorbeeld Diddy Kong, Luigi, Wario en Mario waarbij de laatste drie elk een verschillende moeilijkheidsgraad hebben, wat in de minigames sowieso wel voor wat variatie zorgt!

Minigames bij de vleet

De minigames moet je allemaal spelen met losse Joy-Con.

Het spel telt trouwens 80 fijne, gevarieerde minigames die allemaal te spelen zijn met losse Joy-Con. Je bent er helaas dus aan voor de moeite als je Super Mario Party in handheld-modus wou spelen. Dat is hier helaas niet mogelijk. Beetje begrijpelijk natuurlijk als merendeel van de minigames worden bestuurd met bewegingen van de Joy-Con. Tabletop-modus is natuurlijk altijd mogelijk, maar dat betekent wel dat het spel minder handig is om bijvoorbeeld mee te nemen op het toilet om eventjes een kwartiertje te vullen met een aantal snelle losse spelletjes. Als je de Mario Party-modi speelt, ben je bijvoorbeeld ook voor minstens een uur zoet. Ook als je singleplayer speelt trouwens want er is helaas geen functie waarmee je de zetten van je computergestuurde tegenstanders kan doorspoelen.

Gelukkig zijn er andere spelmodi die iets singleplayer-vriendelijker zijn. Op kop staat hier de Challenge Road. Kortgezegd een modus waarin je alle 80 minigames kan spelen achter elkaar in sets van ongeveer 10 spelletjes. De Challenge Road is wel een toffe manier om alle spelletjes toch minstens één keer te spelen, de omgeving waarin dat gebeurt is ook wel mooi vormgegeven. Zo bevat de achtergrond altijd een kleine tip over de minigame waar je gaat inspringen, een leuk detail. Je kan de minigames trouwens ook spelen zonder het concept van de Challenge Road. À la carte een spel kiezen of onder het mom van een vijf games tellende Mariothon of een veldslag, het is allemaal mogelijk. Die Mariothons kan je trouwens ook online spelen. Al zijn er wel maar vijftien minigames in omloop daar verdeeld over drie cups.

Sound Survival

Het is altijd grappig om vrienden te zien falen om het ritme tijdens Sound Stage aan te houden.

Maar die modi hierboven zijn nog niet alles. Zelf ben ik meer fan van de River Survival en de Sound Stage. De Sound Stage verzamelt, zoals de naam al doet vermoeden, alle minigames die rond muziek en ritme draaien. Het is altijd grappig om jezelf en vrienden te zien falen het ritme aan te houden.

River Survival is dan weer opgebouwd rond een volledig andere hoek. Daar neem je met vier spelers plaats in een raft en moet je een wildwaterrivier binnen de tijd zien af te varen. Door minigames te activeren tijdens het varen kan je gelukkig wat tijd bijverdienen. Het is nog een toffe avontuurlijke opzet om door de minigames te gaan. Één probleem bij deze andere modi dan de werkelijke Mario Party is wel dat de uitleg en oefenmogelijkheid die je daar wel krijgt, hier ontbreekt. Daardoor weet je soms niet meteen wat je dient te doen en verlies je kostbare tijd.

De minigames zelf gaan van het klimmen op een vlaggenmast, over het sorteren van balletjes tot het aanvoelen van het aantal eikels die er in een doos zitten aan de hand van de HD Rumble. Daarnaast zijn er ook een aantal spelletjes waarbij je de Switch dient los te koppelen van de houder en enkel op de platliggende tablet dient te spelen en niet op het grote scherm. Er is ook een mogelijkheid om met twee systemen te spelen, al kon ik die helaas niet testen omdat ik in de reviewperiode niet aan een tweede Switch ben geraakt.

De game heeft uiteindelijk wel alles om ook voor de single player onderhoudend genoeg te zijn.

Super Mario Party heeft trouwens ook nog wat elementen ingebouwd die ervoor moeten zorgen dat je het spel niet meteen weglegt. Zo krijg je ook de opdracht om stickers te gaan verzamelen die je kan gebruiken om screenshots mee op te leuken. Daarnaast is er ook nog een opdracht om de vijf gems te proberen verzamelen door alle modi zo goed als uit te spelen. Je krijgt tijdens het spelen ook Party Points waarmee je info, tips en weetjes kan vrijkopen om daar je voordeel mee te doen tijdens het spelen. De game heeft uiteindelijk wel alles om ook voor de singleplayer onderhoudend genoeg te zijn. Al blijft het spelen van de effectieve Mario Party met vrienden natuurlijk het belangrijkste van de hele game.

Super Mario Party is te koop bij bol.com