Iron Fist S2 review: Vuistendans

“Kom, we maken een collectieve vuist naar de fans van Iron Fist.” Dat moet de wereld gedacht hebben na het zien van het eerste seizoen van Iron Fist en diens passage in The Defenders. Op jullie nederige dienaar na waren er weinig Marvelfans die wild waren van de reeks. Mijn hart brak in duizend stukken. Is er dan niemand die gelooft in Iron Fist en de held die hij uiteindelijk zal worden? Niemand die gelooft in de onsterfelijke vuist der gerechtigheid? Niemand, behalve Netflix en de fans dan. Ze lijken nog steeds te vertrouwen in het geheime wapen van K’un Lun. Shou-lao zegene hen. Een Iron Fist-review van het tweede seizoen? Ja, graag!

Wat nu?

Het tweede seizoen van Iron Fist gaat verder waar The Defenders eindigde. Danny Rand (Finn Jones)  en Colleen Wing (Jessica Henwick) zijn nu een gelukkig samenwonend koppel en proberen hun plaats in de samenleving te zoeken. Maar dat blijkt niet zo makkelijk voor Danny, The Iron Fist. Nu K’un-Lun, maar ook The Hand, verdwenen is, heeft hij gebrek aan antwoorden en richting. Bovendien hangt de wrok van oude vrienden als een grote donderwolk boven hem. Davos (Sacha Dahwan), ook een verschoppeling uit K’un-Lun, leeft immers ook nog steeds in New York. We krijgen een stuurloze, temperamentvolle Iron Fist te zien in dit seizoen. Naar beneden gesleurd door de samenleving die hij dient te beschermen en stilaan geconsumeerd door de drakenziel die in zijn lichaam huist.

Ondertussen moeten ook de Meachums leven met de wereld post-Iron Fist. Na de (tweede) dood van Harold Meachum moeten zowel Ward (Tom Pelphrey) als Joy (Jessica Stroup) opnieuw op zoek naar zichzelf.  Elk op hun eigen (soms enerverende) manier op zoek naar een nieuwe identiteit, onverbonden met die van hun vader. Elk met hun eigen soort intriges. En het is in die intrige dat we kennismaken met een nieuw personage. Mary Walker (Alice Eve), ronduit de meest interessante persoon in Iron Fist S2. Doorheen de Netflix-Marvel-reeksen presteert Alice Eve het een personage neer te zetten dat werkelijk een loopje neemt met je gevoelens. Een waardige nieuwe toevoeging.

Laat me echter duidelijk zijn. Wie zich stoorde aan Iron Fist doorheen het eerste seizoen en The Defenders, zal dit seizoen wellicht ook niet leuk vinden.

The Hand mag dan verdwenen zijn, the Triad blijft almachtig in Chinatown. De setting van Iron Fist S2 speelt zich dan ook voornamelijk af in deze donkere onderbuik van New York. Daarmee is meteen komaf gemaakt met enige inmenging van de andere helden, al zal Misty Knight (Simone Missick, inclusief badass Robocoparm) op tijd en stond haar opwachting maken.

Voor de fans

Laat me echter duidelijk zijn. Wie zich stoorde aan Iron Fist doorheen het eerste seizoen en The Defenders, zal dit seizoen wellicht ook niet leuk vinden. Finn Jones blijft zichzelf en toegegeven, sommige stukken zijn best cheesy en bij tijden zit de pacing niet helemaal snor. Er is zelfs een lachwekkende Komen Eten-passage. Maar dat is slechts bijzaak.

Want Iron Fist is er voornamelijk voor de fans van Iron Fist. Zoveel is duidelijk. Het tweede seizoen zit immers tjokvol slinkse referenties naar de comics van Immortal Iron Fist en de lore die daarrond ontstaan is. Het verhaal van het tweede seizoen lijkt recht, maar dan ook recht, af te stevenen op de verhaallijn die Immortal Iron Fist in de comics naar voren schoof. En dat is de beste evolutie die deze serie kan uitgaan.

Een streepje Immortal Iron Fist?

Het gebruikt slim narratieve elementen (denk maar aan de Piraten Koningin van Pinghai-baai of het typische Iron Fist-masker) uit de comics om ons voor te bereiden op wat komt. Het is iets dat Iron Fist seizoen 2 tot in de puntjes lijkt te beheersen. Het is net alsof we de speelkaarten toebedeeld zijn in het eerste seizoen, die vervolgens door en door geschud worden om de perfecte hand op te leveren. Om te eindigen in een verbazingwekkende climax, die er geen twijfel over laat. Iron Fist gaat ergens schitterend heen. Zelfs al heeft het een tijdje nodig om het zich volledig eigen te maken.

Maar zelfs personages zoals Ward Meachum, krijgen plotsklaps onverwachte diepgang toebedeeld. Met zelfs een narratieve mokerslag die je even van je stuk brengt. En de verbinding met het grotere Marvel-universum, wanneer er wordt verwezen naar Sokovia. Iron Fist is niet zomaar weg te schuiven als waardeloos. Het tweede seizoen cementeert een stevige en terechte plaats tussen de Netflix-Marvel-reeksen.

Er is licht aan de horizon. En dat licht, dat licht is een vuist.

Zoals vanouds is de kungfu opnieuw van de bovenste plank. De brute barbarie van de andere reeksen wordt opnieuw achterwege gelaten voor een elegante en prachtige vechtchoreografie. Vooral Colleen Wing blijft de grootste badass van de reeks, terwijl Danny wat lijkt aan te modderen. Het verschil in stijlen lijkt me ook een subtiel detail, dat het onderscheid tussen personages nog harder aan de dag legt. Davos, hard en onvermurwbaar. Danny, gewiekst en snel. Colleen, zonder angst. De werkwijze van Walker en Chen Wu is ronduit prachtig om te aanschouwen. Hier is duidelijk erg veel tijd en moeite aan besteed om dit in beeld te brengen.

Wie fan is van Iron Fist en teleurgesteld was in het eerste seizoen, raad ik dan ook ten stelligste aan om dit tweede seizoen een kans te geven. Het is verre van perfect, maar het beseft wat het in het verleden leek te missen. Er is licht aan de horizon. En dat licht, dat licht is een vuist.