The Revenant: winter wonderland (review)

In The Revenant verkiest regisseur Alejandro Gonzáles Iñárritu vorm boven inhoud en hij maakte daarmee één van de mooiste survivaldrama’s ooit. 

Een bende pelsjagers wordt zelf prooi wanneer inheemse Amerikanen hun op de hielen zitten op verdenking van ontvoering. Tijdens hun ontsnapping laten ze Hugh Glass (Leonardo DiCaprio) voor dood achter. The Revenant is een simpel overlevingsverhaal, vol brutaliteit en sterke acteerprestaties, dat je bij de keel grijpt in de eerste helft en daarna wat gas terugneemt. De grootste showsteler is echter niet DiCaprio of de imposante beer. Het is de camera.

Vergeet DiCaprio die opnieuw als een gek door het beeld strompelt, de ingetogen Domnhall Gleeson die op het juiste moment in razernij ontploft en de maniakale Tom Hardy. De echte ster van deze film is zonder twijfel cameraman Emmanuel Lubezki. Zijn camera glijdt door het winterse landschap en blijft plakken op gezichten om slechts afstand te pakken wanneer de kijker mag genieten van de prachtige omgeving.

Lubezki is de vaste cameraman van Alfonso Cuarón, die in Children of Men van de camera een personage maakte en in Gravity mocht experimenteren met digitale camerabeelden. Met Birdman, de vorige van Iñárritu, zorgde Lubezki dat de film één lange aaneenschakeling van beelden was zonder expliciet knipwerk. Lubezki draaft de laatste tijd ook op voor de zweverige films van Terrence Malick, ervaring die hier duidelijk van pas komt. In The Revenant mag hij meer experimenteren dan in de toegankelijkere films waar Lubezki aan meewerkte en dat zorgt voor een probleem.

The Revenant hangt te veel vast in droombeelden die emotioneel moeten beklijven, maar nooit écht pakken. De brutale actie is imposant, de beelden en soundtrack trekken je in de bossen, maar toch voel je als kijker niet helemaal mee. De oorzaak van die emotionele afstand is ook het beste van de film. De meeslepende natuurlijke camerabeelden eisen meer aandacht dan het verhaal. De vorm trekt nadrukkelijk het voortouw, waardoor je telkens opnieuw versteld staat van de sublieme ononderbroken shots.

Van het rijtje Oscars dat The Revenant eind februari in de wacht kan slepen, zijn de meeste meer dan terecht. Ondertussen weten we wel dat er aan heel The Academy het één en ander schort, maar als het audiovisuele team achter deze film niks wint, mogen ze de boeken voor eens en altijd toedoen. En DiCaprio, die nog steeds wacht op zijn Oscar, heeft met zijn beklijvend dierlijk acteren misschien net iets te weinig om het lijf om dat beeldje eindelijk binnen te halen.

The Revenant speelt nu in de bioscoop.