Poor Things review: vertrouwde stijl en toch uniek

Yorgos Lanthimos heeft zich de laatste jaren ontpopt tot een van de uniekste regisseurs die er vandaag rondlopen. Na toppers als The Lobster, The Killing of a Sacred Deer en The Favourite verrast hij ons nu met Poor Things, zijn versie van een Frankensteinfilm. Wij konden gaan kijken in een volle zaal op Film Fest Gent.

Letterlijk coming-of-age

In dit verhaal is Willem Dafoe de gekke dokter. Godwin Baxter, bijgenaamd God, experimenteerde al met dieren maar wanneer hij het lichaam vindt van een pas overleden zwangere vrouw, besluit hij de hersenen van haar kind in haar lichaam te steken en haar tot leven te wekken. Daardoor heeft Bella (Emma Stone) het gedrag en de taal van een kind maar een volwassen lichaam, wat God als een interessant experiment beschouwt. Op een dag neemt hij z’n anatomiestudent Max McCandles (Ramy Yousef) mee naar huis, die als assistent ook voor Bella gaat zorgen.

Naarmate Bella ouder wordt, krijgt ze meer interesse in seksualiteit en de wereld buiten het huis van God. Wanneer ze advocaat Duncan Wedderburn (Mark Ruffalo) leert kennen, gaat ze met hem mee op wereldreis om allerlei ervaringen op te doen en ook haar seksualiteit verder te verkennen.

De combinatie van een kinderlijke blik op de wereld en een volwassen lichaam levert toch iets unieks op.

Dat laatste is toch belangrijk om te vermelden, vooral omdat de vele seksscènes het grote gesprekspunt leek te zijn rond Poor Things. Er zijn er inderdaad meer dan gemiddeld en ook redelijk expliciet maar ze zijn niet gratuit. Het maakt allemaal deel uit van de ontwikkeling van Bella haar persoonlijkheid en hoe ze zich vooral laat leiden door waar ze op dat moment zin in heeft. De mannen in haar leven kunnen daar maar moeilijk mee om, hoe progressief ze ook denken te zijn. Er zijn nog wel al films waarin iemand zijn filter wegvalt, bijvoorbeeld in Liar Liar of zo, maar de combinatie van een kinderlijke blik op de wereld en een volwassen lichaam levert toch iets unieks op.

Het scenario van Tony McNamara, die ook The Favourite schreef, is zotter dan je kan bedenken en gaat allerlei kanten op. Dat houdt het ook boeiend, want zo worden er nog meer nieuwe situaties aan Bella voorgeschoteld. Haar absolute eerlijkheid, die perfect past bij de typische droogkomische stijl die we al gewend zijn van Lanthimos, zorgt voor een vaak ongemakkelijk contrast maar ook veel humor. Die brengt Emma Stone, ook producer van de film, op geweldige wijze, en met een toch overtuigend Brits accent. We wisten al langer dat haar komische timing geweldig is, maar dat valt hier nog maar eens op. Met alle emoties en veranderingen die haar personage ondergaat, wordt ze ook terecht getipt voor een Oscarnominatie.

Productie van hoge kwaliteit

Mark Ruffalo zien we dan weer van een heel andere kant. M’n favoriete acteur lijkt een van de meest wholesome acteurs in Hollywood maar daar is hier weinig van te bekennen. Wedderburn is een louche figuur die Bella meer en meer onder controle wil krijgen, en dan kwaad wordt als dat niet lukt. Ruffalo speelt vooral de dramaqueenmomenten geweldig over the top, en laat weer zien dat hij toch echt alle rollen aankan. Willem Dafoe is ook overtuigend als het buitenbeentje dat hij wel vaker speelt, maar hier toch wat emotioneler is. Ook Ramy Yousef is een leuke toevoeging als ogenschijnlijke goedzak en naïeveling Max.

Naast het ambitieuze verhaal en de geweldige cast ziet alles er ook weer ongelofelijk uit.

Naast het ambitieuze verhaal en de geweldige cast ziet alles er ook weer ongelofelijk uit. De Victoriaans-geïnspireerde kostuums met veel franjes en grote mouwen zijn van de hand van Holly Waddington (The Great, Lady Macbeth), die hier schitterend werk levert. Het productiedesign van Shona Heath en James Price (Paddington 2) steekt daar nog bovenuit met de prachtig nagemaakte sets van een alternatief Lissabon (m’n notities spreken van Diagon Alley in een Victoriaanse droom) of het indrukwekkende interieur van een cruiseschip met smeedijzer. Ook de visuele effecten mogen er zijn.

De speciale cinematografie van Robbie Ryan (die ook The Favourite deed) is stilaan ook een handelsmerk geworden: de vignetteshots, fish-eyeperspectieven en Dutch angles zijn allemaal van de partij. De film begint daarnaast in zwartwit en zodra haar reis begint, komen alle felle kleuren erdoor. De muziek van Jerskin Fendrix, die hiervoor nog nooit muziek voor een film schreef, past ook helemaal bij de sfeer en is ook uniek te noemen. Als je weet dat er in m’n notities vergelijkingen staan als “zatte harp” en scherpe violen, krijg je misschien al een idee. Hij kreeg er ook de Georges Delerue Award voor Beste Soundtrack/Sound Design voor tijdens het voorbije Film Fest Gent.

Toch zal de stijl van script en productie waarschijnlijk niet voor iedereen zijn, maar dat kan je intussen wel verwachten. In de duur van 2u21 had hier en daar ook wel geknipt kunnen worden, maar uiteindelijk is dat niet zo’n groot probleem. Als je fan bent van de regisseur of iets wil zien dat volledig z’n eigen ding doet, zit je bij Poor Things aan het juiste adres.

Poor Things is vanaf 17/01 te zien in de bioscoop.