The Nun II review: meer achtergrond, minder binding

Ondanks mijn misschien iets te genereuze score, vind ik The Nun nog altijd een fijne horrorfilm met vooral goed personagewerk. Met een andere regisseur krijgen we ook een andere richting voor The Nun II. Het verhaal wordt meer verweven in het grotere Conjuring-universum, maar verliest daardoor ook een aantal boeiendere elementen. Een sequel van geven en nemen.

Terug van niet weggeweest

In 1956 wordt een priester levend verbrand in zijn eigen kerk. Op enkele weken tijd kwamen een hele reeks Europese geestelijken gruwelijk om het leven. Wij moeten niet ver zoeken naar de dader. Vier jaar nadat Valak, de demon in nonvorm, het klooster in Roemenië teisterde, is ze toch weggeraakt. En wie de eerste film zag, weet ook hoe. Op het einde van The Nun zagen we een omgekeerd kruis in de nek van Frenchie (Jonas Bloquet). Hij is nu in Frankrijk geland en werkt als klusjesman van een meisjeskostschool, een vroeger klooster. Uh-oh. Hij probeert een nieuw leven op te bouwen en ziet misschien wel een toekomst met Kate (Anna Popplewell), de lerares daar, en haar dochter Sophie (Katelyn Rose). Alleen wordt hij langzaam maar zeker uitgeput door Valak.

De moorden zijn ook het Vaticaan niet ontgaan. Ze zoeken hun heil bij wie hen al eerder hielp: zuster Irene (Taissa Farmiga). Zij woont nu in een klooster in Italië en vormt een band met novice Debra (Storm Reid). Debra twijfelt aan haar geloof en reist mee met Irene om dat te proberen herstellen. Mede dankzij Irenes aanhoudende visioenen beseft ze dat het Frenchie is die het gevaar schuilhoudt. Ze zet alles op alles om haar oude vriend te helpen en Valak voorgoed te verdrijven voor ze nog meer slachtoffers maakt.

Trop is te veel

De meningen over The Nun waren in 2018 al verdeeld. Wat ik er zo goed aan vond, was de besloten setting, zowel qua omgeving als personages. De cast bestond eigenlijk maar uit drie personages, naast de non uit de titel: Irene, Frenchie en priester Burke (Demián Bechir). Daardoor kwam de focus te liggen op de onderlinge band tussen drie vreemden terwijl ze hun best deden om het kwaad binnen het klooster te houden. Burke is blijkbaar tussen twee films overleden, dus ligt de herkenning bij Irene en Frenchie. Het is dan ook jammer dat ze het grootste deel van de film van elkaar gescheiden zijn. Taissa Farmiga en Jonas Bloquet hebben wel goede chemie, die ze nu maar weinig kunnen uitspelen.

De nieuwe personages verhogen de inzet voor onze hoofdpersonages, maar zijn uiteindelijk met te veel.

We leren wel wat meer over Irene, die door Farmiga’s vertolking echt wel was bijgebleven als personage. Toch vallen die ontdekkingen vooral te rapen in haar verleden en hoe dat een rol speelt in het grotere geheel van The Conjuring-films. Irene is wel zelfverzekerder, maar het script van Akela Cooper (M3GAN), Richard Naing en Ian Goldberg (The Autopsy of Jane Doe) gaat niet zo diep in op wie ze is in deze fase van haar leven. En ja, Frenchie is vooral bezig met bezeten te zijn. Daarom zijn er nog wat nieuwe gezichten in The Nun II.

Zij verhogen de inzet wat voor onze hoofdpersonages, maar zijn uiteindelijk met te veel. De lerares en haar dochter, de directrice en haar overleden zoon, de andere meisjes van de kostschool én zuster Debra. Er zijn te veel kleine verhalen die te weinig uitgewerkt zijn. Ze worden eigenlijk nooit meer dan mensen waar Irene en Frenchie om geven. Vooral voor Storm Reid, een uitstekende actrice, is dat een spijtige zaak.

Geven en nemen

Langs de andere kant betekenen minder belangrijke personages ook meer mensen waar iets mee kan gebeuren. In de eerste film werd Valak enkel op het einde volledig getoond. Goed voor de sfeer, maar daardoor is het mysterie rond de non in de sequel wel weg en moet ze het hebben van haar plotse verschijningen en duivelse daden. Zo wordt dit eigenlijk meer een monsterfilm. Ook andere elementen in het verhaal neigen daarnaartoe, al komt vooral de demonische geit toch eerder als lachwekkend over in plaats van eng.

Dat wil niet zeggen dat de angst uit de film verdwenen is. Integendeel, regisseur Michael Chaves (The Curse of La Llorona) lokte bij mij wel een aantal schreeuwtjes uit door onverwachte camerahoeken of door je aandacht af te leiden van wat je weet dat gaat komen. Hij voegt ook een paar visuele speciallekes toe, zoals een inventieve scène met een magazinekiosk die Irene duidelijk maken dat haar goede vriendin Valak terug is. Ook de derde act is een vermakelijk en spannend kat-en-muisspel tussen de demon, Frenchie en de mensen. Want zij willen de sympathieke klusjesman natuurlijk niet zomaar opofferen. Of er een derde Nun komt, laat de film onbeantwoord, ook al weten we eigenlijk dat dit niet het einde van het verhaal was. Als dit toch een trilogie wordt en de makers het midden houden tussen de eerste twee, maken ze misschien wel de beste van de drie.

The Nun II is vanaf 13 september te zien in de bioscoop.