Huis Gemaakt misbruikt de uitzichtloosheid van huizenjagers

Wanneer ik overmand word door een overdreven gelukzaligheid, dan kan ik altijd rekenen op Vlaamse reality om me terug in die vertrouwde cynische hoek te pushen waarin ik me standaard bevind. Deze keer was het de finale van Huis Gemaakt op VTM die me wist van die gouden wolk te halen. Een programma dat volgens mij in de analen van de televisiegeschiedenis zal prijken onder de titel “schaamtelijke producten van zijn tijd”, net naast Superfans en Exotische Liefde.

Voor de onwetenden onder ons, een kleine samenvatting. In Huis Gemaakt dingen verschillende koppels naar hun droomhuis. Dit doen ze in verschillende fases. Eerst moet er een kamer ontworpen worden en deze moet gerenoveerd worden. Bij elke ronde valt er een koppel af tot we 2 koppels over houden. Deze krijgen 8 maand en vrij groot budget om hun droomhuis te ontwerpen en renoveren. Dat harde labeur doen ze allemaal zelf. Op het einde van de rit worden de 2 huizen beoordeeld door juryleden en gegadigden. De winnaar krijgt het huis, de verliezer ziet zijn huis op de vastgoedmarkt verschijnen.

Ik kan me enkel maar inbeelden dat de bedenker een soort Gargamel is.

Het format is een gigantisch succes en zorgde ervoor dat VTM een enorm sterk voorjaar neerzette. Huis Gemaakt was goed voor 33% van het marktaandeel met de finaleweek die kon rekenen op gemiddeld 42% marktaandeel. Daarmee verdient de familiezender uiteraard stevig zijn boterham.

“Waarom schrijf je in godsnaam over een programma dat momenteel niet loopt?”, hoor ik die ene lezer schreeuwen vanuit de keuken. Wel liefste, deze week zagen we een artikel verschijnen dat Younes en Eline, de verliezers van de finale, ondanks een crowdfunding, hun huis niet zullen kopen. Zelfs met de 30.000 euro die wildvreemden hebben ingezameld, konden ze geen lening krijgen voor het huis van hun dromen. Het huis waar ze 8 maanden met bloed, zweet en tranen hebben aan gewerkt.

Dat encapsuleert perfect waarom ik het programma zo hartgrondig haat. Ik kan me enkel maar inbeelden dat de bedenker een soort Gargamel is. Al snordraaiend zag hij hoe de jongste generatie met moeite een huis kan kopen en waar iedereen dan medelijden krijgt, zag hij als enige een ‘opportuniteit’.

Het hele concept is gebouwd op de desillusie van onze generatie en hangt ons de wortel voor de neus dat we ons droomhuis kunnen krijgen, als we er maar hard genoeg voor werken.

Het hele concept is gebouwd op de desillusie van onze generatie en hangt ons de wortel voor de neus dat we ons droomhuis kunnen krijgen, als we er maar hard genoeg voor werken. Het maakt misbruik van de welwillendheid van jongeren om alle te doen voor hun huis, iets wat ze zonder het programma nooit zouden kunnen krijgen. Maar zoals het hoort in een kapitalistische wereld, kan de wortel eender welk moment weggenomen worden. Dat allemaal met de camera’s naar de slachtoffers gericht. Ocharme Younes en Eline, maar ah, ze wisten waar ze voor hadden getekend.

Ik heb het huis gezien van Younes en Eline. Het was een prachtwoning. Dat waren ze allebei eigenlijk. Het feit dat gezichtloze sympathisanten willen helpen met hun huis te kopen en het niet lukt omdat te duur is, is een slag in het gezicht van de deelnemers.

Het programma eist namelijk om extravagant te gaan, om de beste materialen te gebruiken. Om de uniekste combinaties te maken en creatiefste keuzes. Het duwt zijn kandidaten in een richting te gaan die ze sowieso nooit kunnen dragen. Ware het niet van dat pushen, hadden ze nu misschien wel hun woning. Of misschien ook niet. Wie weet? Maar op het einde van de rit winnen altijd dezelfde mensen: de makelaars, de zender en de banken.

Huis Gemaakt is in mijn ogen even giftig als Superfans en Exotische Liefde. Omdat het een situatie misbruikt, de camera’s richt op de zwakkeren en het entertainment noemt. Het einddoel is dat we meeleven met de kandidaten? Al wat het doet is me nijdig maken op de makers. Schaam jullie.