A Chiara review: de wereld op z’n kop

Maffiosi zijn nog steeds geliefde onderwerpen voor films en tv-series, omdat ze toch tot de verbeelding spreken. Dat ze er niet allemaal mee te koop lopen, is het uitgangspunt van A Chiara. De nieuwste film van Jonas Carpignano zet de soms onwetende familie centraal, meer specifiek de tienerdochter. Zo werpt de film toch een nieuw perspectief op een succesformule. Wij gingen kijken op Film Fest Gent.

Dubbelleven

Chiara is een doodgewoon 15-jarig meisje. Ze gaat sporten en lijkt eerder een van de mean girls te zijn. De verjaardag van haar grote zus Giulia is een mijlpaal voor familie en vrienden dus komt er een groot feest aan te pas. Haar vader is echter plots weg en ‘s avonds hoort Chiara haar ouders ruziemaken. Die nacht wordt de auto van hun vader in brand gestoken. ‘s Morgens is hij zelf nergens te bekennen.

Via tv komt ze te weten dat er een arrestatiebevel tegen hem liep en dat hij een drugdealer zou zijn. Haar zus en moeder lijken meer te weten maar laten niks los, dus gaat Chiara zelf op onderzoek uit. Ze ontdekt meer dan haar lief is, en tegelijk staat haar wereld op z’n kop wanneer het Italiaanse gerecht zich moeit.

Zonder allures

A Chiara lijkt bijna een documentaire door de stijl van filmen.

Wat na enkele minuten meteen opvalt bij A Chiara is dat het bijna een documentaire lijkt. Er wordt de hele tijd met een hand-held camera gefilmd en vaak blijft die op een afstand om zogezegd het gewone leven niet te verstoren. Het is ook allemaal in beeld gebracht zonder te veel stilistische frills dus geen fancy overgangen of speciale hoeken. Regisseur Jonas Carpignano wil hier duidelijk een naturalistisch portret neerzetten.

Hij neemt dan ook de moeite om eerst het opbouwende werk rond het gezin te doen. Het duurt namelijk even voor het “hoofdverhaal” echt van start gaat. De scènes rond de verjaardag van Giulia nemen dan ook redelijk veel tijd in beslag. Het zet wel de relatie van de vader met z’n dochters in de verf. Hij is duidelijk heel liefdevol. Zo geeft hij geen speech in het bijzijn van iedereen maar zegt hij apart tegen z’n dochter hoe trots hij is. Dat versterkt het contrast met wat er later van hem volgt.

De casting draagt hier ook aan bij want net als in zijn eerste film werkt hij in A Chiara met niet-professionele acteurs. Vooral van hoofdrolspeelster Swamy Rotolo kan je moeilijk geloven dat ze niet acteerde. De camera staat bijna constant op haar gericht en tegelijk trekt ze die naar zich toe. De rest van het gezin is ook echt haar gezin, waardoor alles nog een extra dimensie krijgt.

Het doet je ook wel afvragen of de manieren waarop de Italiaanse regering het geweld doorheen de generaties aan banden wil leggen wel de juiste zijn. Je snapt waarom ze het doen maar tegelijk krijg je wel te zien wat het effect is op deze kinderen. Uiteindelijk levert Carpignano een film af die niet bol staat van de clichés maar gestaag opbouwt naar een intrieste parallel op het einde die de hele situatie nog eens benadrukt.

A Chiara is nu te zien in de bioscoop.