The Innocents review: kinderen zijn eng

Op Film Fest Gent zijn er zo veel goeie en vaak onbekende films te zien dat er altijd wel een film zich ontpopt tot een onverwachte favoriet. The Innocents, originele titel De uskyldige, was er zo eentje. Ik ben sowieso fan van scenarist Joachim Trier na Thelma en ook van bovennatuurlijke horror. Voeg daar nog wat kwaadaardige kinderen aan toe en je krijgt een spannend en beklijvend verhaal.

I’m not that innocent

De jonge zusjes Ida (Rakel Lenora Fløttum) en Anna (Alva Brynsmo Ramstad) verhuizen met hun ouders naar een appartementsblok in een rustige buurt van Olso. Anna heeft een beperking en is autistisch waardoor ze niet echt kan communiceren. Hun ouders zijn dan ook veel met haar bezig waardoor Anna zich uitgesloten voelt. Ze heeft ook een sadistisch kantje want ze schept er genoegen in om haar zusje pijn te doen, aangezien die niet kan klagen.

Wanneer Ida er alleen op uittrekt rond het blok leert ze Ben (Sam Ashraf) kennen, die haar zijn telekinetische krachten toont. Gaandeweg ontdekt ze dat ze die zelf ook heeft. Tegelijk is er ook Aisha (Mina Yasmin Bremseth Asheim), die empathische krachten heeft en zo met Anna kan communiceren en haar zelfs laat communiceren. Maar het spelenderwijs ontdekken van de krachten van Ida en vooral Ben wordt steeds meer sinister. Ben blijkt ook gedachten te kunnen beïnvloeden waardoor niet iedereen meer op dezelfde golflengte zit. Al gauw gaat het dan ook van kwaad naar erger.

Weer een hit van Joachim Trier

Geen gechoreografeerde gevechten of explosies. Wat je wel krijgt, is een intens verhaal met bovennatuurlijke elementen die de sfeer alleen versterken.

Toch niet weer superkrachten, hoor ik sommigen al denken. Maar vergis je niet, als we toch een vergelijking zouden moeten maken met het huidige spectrum is dit meer DC dan Marvel, maar dan zonder gechoreografeerde gevechten of explosies. Wat je wel krijgt, is een intens verhaal met bovennatuurlijke elementen die de sfeer alleen versterken. Alles begint dan ook redelijk banaal tot die kleine kantjes van Ida duidelijker worden en die versterkt worden door Ben. Wanneer er dan echt krachten mee gemoeid worden, schiet die spanning nog eens pijlsnel omhoog.

Op de duur is het bijna onhoudbaar omdat het scenario ook bepaalde zaadjes plant die dan later op nagelbijtende wijze terugkeren. Vooral ook omdat de krachten van de kinderen zo minimalistisch zijn, hangt veel van de spanning af van kleine dingen zoals indringende blikken van de kinderen en de bijhorende stiltes. De jonge cast doet het dan ook uitstekend, geholpen door het beklijvende, slowburn script van Joachim Trier en de strakke regie van Eskil Vogt (mede-schrijver van Thelma en The Worst Person In The World).

Op sommige momenten wordt het best gruwelijk en schokkend, wat je toch niet verwacht.

The Innocents is ook niet bepaald voor gevoelige zielen. Op sommige momenten wordt het best gruwelijk en schokkend, wat je toch niet verwacht. De muziek van Pessi Levanto versterkt het bevreemdende gevoel van wat je ziet met bijna valsklinkende strijkers en soms zelfs onschuldige belletjes. Er vallen hier ongetwijfeld ook diepere thema’s te rapen zoals beïnvloedbaarheid van kinderen en de gevolgen van verwaarlozing maar de film bewijst ook nog maar eens dat kinderen eng zijn.

The Innocents is nu te zien in de bioscoop.