In Station Eleven redden we enkel samen de wereld

Station Eleven zet post-apocalyptische visioenen op hun kop met een vertelling over de hoop die schuilgaat achter de dingen die mensen argeloos doen voor elkaar. De tien beeldschone en begeesterende uren fictie zullen nog veel langer blijven hangen.

Volgens de regels van doemscenario’s komt tijdens het einde van de wereld de ware aard van de mens naar boven. Je kent het wel: het echte monster, dat is de mens. De lugubere confrontaties met kannibalen of militaristische maatschappijen tijdens de strijd om overleving hebben zich zodanig opgestapeld dat we er gevoelloos voor geworden zijn (The Walking Dead, ik kijk naar jou). Station Eleven gooit de messen neer en zoekt naar wat er echt de mensheid kan redden, en vindt het bij – jawel, hoor – onze menselijkheid.

De tv-adaptatie van het gelijknamige boek van Emily St. John Mandel door showrunner Patrick Somerville (Maniac, The Leftovers) volgt het heden en het verleden van Kirsten (de altijd meeslepende Mackenzie Davis) en de mensen rond haar (waaronder Himesh Patel). Twintig jaar nadat een virusepidemie het gros van de wereldbevolking decimeerde, leidt ze een reizend toneelgezelschap dat enkel de werken van William Shakespeare brengt. Wanneer haar nieuwgevonden familie bedreigd wordt, moet ze de keuze maken tussen vechten of het vermijden ervan. Een keuze beïnvloed door iedereen die ooit op haar pad kwam.

Een (on)fortuinlijk toeval

Het moet je maar overkomen: middenin je productie over een virus dat de apocalyps veroorzaakt, breekt er in het echte leven eentje uit die de pauzeknop indrukt op onze samenleving. Het onfortuinlijke toeval creëert een akelig realisme op de juiste momenten. De raakvlakken met de realiteit klinken vermoeiend terwijl we in het echte leven de ene variant na de andere proberen te ontwijken. Station Eleven maakt er net bemoedigende beelden van.

Het leven na de pandemie is ontdaan van alle dehumaniserende afleidingen groener, creatiever en hoopvoller geworden. Er lopen nog steeds monsters rond, maar die zijn niet sterk genoeg om de menselijke warmte af te pakken. Het licht en donker van de mens zijn twee tegenstellingen die Station Eleven op poëtische wijze verweeft met elkaar. Twee kanten van dezelfde munt waarbij het raden is welke boven zal liggen als die uiteindelijk valt. Het is een toon die verrast zoals de flashbacks, tijdssprongen en droombeelden afgewisseld in knappe montages. En een toon die ontroert zoals alleen de blazers en banjo’s van componist Dan Romer dat kunnen.

Station Eleven is niet ondanks, wel dankzij de timing ervan meer nodig dan ooit. Weg van het confronterende virus toont de miniserie hoe een nieuw begin eruit kan zien. Een betere wereld tot stand gekomen door het vlindereffect van onbaatzuchtig handelen, waar meer geweld niet het juiste antwoord op geweld is en waar kunst leidt tot begrip. Station Eleven is hoop.

Alle tien afleveringen van Station Eleven zijn nu te bekijken op Streamz.