De Tamboer van Borodino review: genieten van de nieuwe Spruyt

Na twee jaar kunnen we weer een nieuw kind van Simon Spruyt verwelkomen. De Belgische alleskunner heeft met De Tamboer van Borodino een werkstuk afgeleverd en het is een fraai boekje geworden.

Schrijver: Simon Spruyt
Tekenaar: Simon Spruyt
Uitgever: Le Lombard
Aantal pagina’s: 125
Prijs: € 27,95
Verschijningsdatum: 10 maart 2021

De slag bij Borodino was een cruciaal punt in Napoleons veroveringstocht. In de buurt van dit dorpje leverde zijn leger een slag met de Russen. Deze trokken zich terug, wat door de Franse veldheer werd gezien als een overwinning van zijn kant. Wat hij niet besefte, en de Russen maar al te goed begrepen, was  dat er iets veel ergers op hem lag te wachten. De gevreesde Russische winter.

Hoe Napoleons Russische campagne mede bepalend was voor zijn neergang weten we uit de geschiedenisboeken. Wat we niet weten is het verhaal van Vincent Bosse. De tamboer die erbij was en dit allemaal heeft doorstaan.

Bijna een halve eeuw later krijgt een oude man die in de buurt van dat dorp woont bezoek van een schrijver. Tegen hem vertelt hij het verhaal van de tamboer. Het verhaal over onschuld en over de keuzes die je maakt wanneer je wordt geconfronteerd met vreselijke ontberingen en de dood je soms in de nek hijgt.

Pas op voor spoilers

Een van de dingen die Simon Spruyts werk zo plezant maakt is het feit dat hij zich met elk boek opnieuw uitvindt als tekenaar. Zijn tekenstijl is nu een mengsel van waterverf en harde potloodlijnen. De warme landschappen imponeren en weten na kleine wijzigingen in de plaat soms ook te intimideren. Vincent staat, vanwege zijn witte lichaam,  centraal in elke scene waarin hij voor komt. Zijn aanwezigheid ontregelt en lijkt de natuurlijke loop der dingen soms te verstoren. Iets waarbij Spruyt het niet kan nalaten om soms erg zwartgallig (maar leuk) uit de hoek te komen.

Het moeilijke aan De Tamboer van Borodino is dat je een typische impuls moet onderdrukken die menig recensent kwelt. Het bespreken van een titel is namelijk werk. Amusant werk maar wel werk. En het is werk waar zeer weinig tot niets voor wordt betaald. Je moet dus wel een enorme, aan zendingsdrang lijdende zeloot zijn om hieraan te beginnen. Je kunt wel lekker pedant doen met de verwijzingen die je hebt opgepikt. Alsof je de lezer voorgaat tijdens een inwijding. En dat moet je in dit geval onderdrukken omdat de leeservaring in dit geval erg wordt beïnvloed door de mate waarin je al dan niet op de hoogte bent van Spruyts motivaties tijdens het tekenen.

Ja, een van de personages is doelbewust gemodelleerd naar een figuur wat door de schilder Jeroen Bosch op een van zijn schilderijen werd afgebeeld. Dat is laaghangend fruit. Het andere is wat lastiger en zal waarschijnlijk pas op zijn plaats vallen wanneer dit album wordt dichtgeslagen.

In dat geval zal De Tamboer van Borodino een heerlijke bite hebben die extra smaak geeft aan het verhaal dat je hebt gelezen. Was je al op de hoogte van de insteek van Simon Spruyt dan is het verhaal nog steeds heel behoorlijk. Dan mis je alleen dat beetje extra.

Met De Tamboer van Borodino heeft Simon Spruyt zich herpakt en een titel van formaat afgeleverd.