Nocterra #1 review: hoop in een permanente duisternis

Scott Snyder brak in 2011 door als schrijver van Batman. Hij liftte mee op de publiciteit die DC Comics genereerde rondom de New52-reboot. Samen met Greg Capullo kwam Snyder met een visie op Batman die veel mensen aansprak. Begin dit jaar kwam er een einde aan deze periode met Dark Nights: Death Metal.

Schrijver: Scott Snyder
Tekenaar: Tony Daniel
Uitgever: Image Comics
Verschijningsdatum: 2 maart 2021

Via zijn ‘uitgeverij’ Best Jackett Press is Scott Snyder nu zijn creator-owned imperium aan het opzetten. Snyder blijft zijdelings betrokken bij DC Comics maar de komende tijd zal hij voorrang geven aan zijn eigen werk. Nocterra is het begin van een nieuwe fase voor de schrijver.

Het verhaal van Nocterra

Weet jij nog waar je was op de dag dat de grote PM ons trof? De grote, onverklaarbare ramp waarbij de zon uit het zicht verdween en de aarde werd gehuld in permanente duisternis. De warmte was voelbaar, maar het zonlicht was weg en keerde simpelweg niet terug.

Valentina Riggs zat in de klas en tekende net een mooie plaat van haar gezin. Net zoals haar broer is Valentina een adoptiekind. De duisternis deed haar niet zoveel, want ze werd geboren met een vorm van staar waardoor ze de eerste vier jaar van haar leven blind was. Wat haar wel zorgen baarde, was het vreemde feit dat alles wat 48 uur lang in duister is gehuld op een gegeven moment muteerde naar iets nieuws en gevaarlijks…

13 jaar later is Val een trucker of beter gezegd een veerman. Iemand die mensen en vracht vervoerd tussen de verschillende dorpjes en voorposten in een fel verlichte vrachtwagen. Dit zijn de laatst overgebleven nederzettingen die permanent zijn verlicht met kunstverlichting. Stop de elektriciteit, dan valt de verlichting uit en wordt de voorpost geannexeerd door de wezens uit het duister.

Het wordt steeds moeilijker voor haar om vrachtjes te vinden. Meer en meer nederzettingen zijn na tien jaar door hun energievoorzieningen heen. Dan is daar ineens een oude man en zijn dochter. Ze willen betalen voor een lift naar een van de bijzondere toevluchtsoorden waar de rijken zijn verschanst. Hier zijn er permanente lichtbronnen en is er zelfs een mogelijkheid om de verandering om te keren die plaatsvindt wanneer je te lang in het duister bent. Een verleidelijk aanbod. Misschien wel te verleidelijk….

Ongemakkelijke clichés

Alles wat Scott Snyder doet, is terug te voeren op zijn favoriete genre: horror. Als hij goed zijn best doet dan weet hij een deurtje in het hoofd van de lezer te openen waar het verhaal naar binnen kruipt en nog even naspookt. In deze eerste issue komt het soms aardig in de buurt.

Snyder gebruikt een beproefde methode waarmee hij ons meeneemt in de wereld van Nocterra. Je ziet allerlei acties op de pagina voorbijtrekken terwijl een vertelstem je van alles vertelt over de do’s-en-don’ts in deze nieuwe wereld. Een methode die werkt omdat het niet verveelt.

Wat goed helpt is het fraaie tekenwerk van Tony Daniel. Beide heren kennen elkaar van hun periode bij DC Comics waar de tekenaar eveneens aan Batman werkte.  Zijn werk is een verrijking voor het verhaal. Daniel beheerst de actie maar kan ook op overtuigende wijze een rustige scene in een voorpost laten zien. Het kleurwerk van Tomey Morey laat alles baden in een gloed van een rijk Europees aandoend kleurenpalet.

Het is jammer dat in dit eerste issue de clichés niet worden vermeden. Het is al meteen duidelijk wat de rol van de oude man is. En de in een mysterieus zwart uitgedoste vreemdeling is er een van het soort dat we al te vaak in Snyders verhalen zijn tegengekomen. De wereld is misschien ongemakkelijk, maar het accepteren van deze clichés is dat nog veel meer.

Dat geeft deze eerste episode toch een naar randje. Het hoeft niet ongemakkelijk te zijn want Nocterra is toegankelijker dan Snyders eerdere Undiscovered Country. Qua verhaal is het boeiend genoeg om de volgende issue toch maar op te pikken.