Greenland review: de dino’s achterna

Ik moet me verontschuldigen bij Gerard Butler. Toen m’n zus en ik bespraken naar welke film we zouden gaan, waren we niet in de mood voor iets van hoog niveau. Dus stelde ik Greenland voor met Gerard Butler, want zijn films staan steevast garant voor amusant maar redelijk hersenloos entertainment. Maar tot onze verbazing was zijn nieuwste eigenlijk best goed. Een aangename verrassing, en dat voor onze eerste review van een nieuwe bioscooprelease sinds het begin van de coronacrisis.

Duizend brokken en kometen

Butler is de laatste jaren vooral bekend van actiefilms als Olympus Has Fallen, Hunter Killer en Geostorm. Vooral die laatste staat erom bekend om nogal wat loopjes met de wetenschap te nemen. Daarin moest Butler weersatellieten die hij zelf ontworpen had, weer proberen uit te schakelen voor ze een storm creëerden die de wereld zou verwoesten. Dus leek het plot van Greenland het perfecte broertje daarvan, en van films zoals Deep Impact, Volcano en 2012. Nu staat de wereld namelijk voor een nieuw verwoestend fenomeen, maar deze keer uit de ruimte.

De pas ontdekte komeet Clarke zou rakelings langs de aarde moeten scheren met enkele kleine brokstukken die mogelijk zouden inslaan in zee. De bevolking maakt zich dan ook op om die live te volgen. Maar door een koerswijziging slaat er geen klein brokstuk in op zee maar eentje die een hele stad wegvaagt. Daarna blijkt dat ook de komeet zelf op weg is naar de aarde en nog meer schade zou veroorzaken dan de komeet die de dinosauriërs had uitgeroeid.

De focus in deze chaos is het gezin van John Garrity, gespeeld door Butler. Hij en zijn vrouw Alison (Morena Baccarin) staan op het randje van een scheiding, maar gaan nog met elkaar om omwille van hun 7-jarige zoon Nathan. De drie organiseren net een feestje met de buren wanneer het eerste brokstuk inslaat. Opeens krijgt John een zogenaamde presidential alert op z’n gsm en tv, waarna hij gebeld wordt door Homeland Security met de boodschap dat hij en z’n gezin geselecteerd zijn voor de noodopvang. Dus moeten ze zo snel mogelijk op een luchtmachtbasis geraken om een vliegtuig te nemen richting veiliger oorden, maar dat gaat natuurlijk niet van een leien dakje.

Perspectief

Wat zei ik? Ik zag Greenland al helemaal de Geostorm-toer opgaan. Garrity werd namelijk geselecteerd omdat hij bouwkundig ingenieur is, dus verwachtte ik dat hij ook deze keer iets moest ontwerpen om de kometen tegen te houden. Maar zo’n plan wordt in deze film al snel volledig overboord gegooid. In plaats daarvan zien we een verrassend realistisch lijkend scenario van hoe de overheden en de bevolking om zouden gaan met een wereldwijde natuurramp.

Ik zag Greenland al helemaal de Geostorm-toer opgaan maar ik werd verrast.

Te beginnen met de presidential alerts die het gezin krijgt. Die bestaan echt, al zijn ze alleen nog maar gebruikt om het systeem te testen en zijn ze nu nog bedoeld voor de hele bevolking. Ook het verifiëren van de geselecteerden aan de hand van QR-codes gebeurt eigenlijk al. Toch vraag je je wel af of alles in het echt ook zo goed georganiseerd zou zijn als in deze film. Je hoopt wel dat de overheid zo’n noodplan klaar heeft liggen, maar het recente verleden laat zien dat dat niet altijd zo is.

Het lijkt dus misschien wat raar om nu naar een rampenfilm te gaan kijken. Want ja hoor, ook in Greenland breekt er onvermijdelijk chaos uit. Mensen laten het slechtste van zichzelf zien, en dan gaat het wel wat verder dan wc-papier hamsteren. Maar ook hier wordt dat weer uitgebalanceerd door goeie mensen, voornamelijk zorgverleners en gewone mensen die elkaar steunen. Sommige delen zijn hoogst toepasselijk op deze tijd en dat is soms wel confronterend.

Maar wat er hier wel uitschiet ten opzichte van gelijkaardige films is hoe snel ik toch al meeleefde met de personages. Er wordt dan ook wat tijd gestoken in het opzetten van hun onderlinge relaties. Morena Baccarin en Gerard Butler hebben goeie chemie en ook de jonge acteur die hun zoon speelt, Roger Dale Floyd, moet niet voor hen onderdoen. Dankzij hen komen de emotionelere momenten toch wel binnen. Daarnaast kan je meestal grote delen of bepaalde gebeurtenissen in het plot voorspellen in dit soort films. Hier kwam er echter altijd net een twist die ik eigenlijk niet had zien aankomen. Deze film is letterlijk een race tegen de klok, wat de spanning er zeker in houdt.

Alles is ook mooi in beeld gebracht door Dana Gonzales (Fargo, Legion), al bewoog de camera soms net iets te veel om alles goed mee te krijgen. Ten slotte viel de muziek van David Buckley ook wel op een goeie manier op en was op de VFX niet veel aan te merken, wat toch wel belangrijk is in een rampenfilm.

Deze film is letterlijk een race tegen de klok, wat de spanning er zeker in houdt.

Misschien was ik wel te mild door m’n lage verwachtingen of werd ik overmand door het leuke gevoel van nog eens iets nieuws te zien in de cinema. België was trouwens het eerste land waarin de film gereleaset werd. Ik zou zeggen: ga veilig met je bubbel naar deze film, want als die je aan iets herinnert, is dat het altijd nog erger kan.

Greenland speelt nu in de bioscoop.