Vrouwen in ‘t Wit #42 review: Geekster geeft zich over aan melancholie

Vrouwen in ‘t wit is een gagserie die al sinds 1981 gepubliceerd wordt door Dupuis. Deze strip vertelt de verhalen van de verpleegsters en dokters in een naamloos ziekenhuis en de vele kolderieke situaties waarin ze terechtkomen. De reeks wordt sinds dag 1 gemaakt door het duo Raoul Cauvin en Philippe Bercovici.

Schrijver: Raoul Cauvin
Tekenaar: Philippe Bercovici.
Uitgever: Dupuis
Aantal pagina’s: 46
Prijs: €7.95
Verschijningsdatum: 5 augustus 2020 

In de loop van de jaren zijn de gags langzaam maar zeker geëvolueerd van grappige verhaaltjes naar uitgesmeerde anekdotes. Wie sinds maart het nieuws heeft gevolgd, heeft in bijna heel Europa hetzelfde beeld gekregen: overwerkte verpleegsters in ziekenhuizen die vaak slecht gemanaged worden en waarbij men meer bezuinigt dan investeert. Het zijn verhaaltjes geworden waar verplegend personeel zich in zal herkennen.

Het is diep ironisch dat Dupuis in 2019 besloot om deze reeks (samen met andere Cauvin- reeksen zoals De Psy en G. raf Zerk) met pensioen te sturen. De verkoop was nog best goed, maar Cauvin en Bercovici hadden in de jaren negentig nieuwe contracten afgesloten waardoor ze buitengewoon goed betaald werden voor deze albums. De verkopen waren nog behoorlijk, al zat de sleet er wel op. Dupuis wil zich de komende jaren gaan concentreren op de reeksen uit haar gouden periode (1950-1960) en daaromheen tal van nieuwe reeksen opstarten. Om ruimte te maken worden veel reeksen uit de voorbije jaren stopgezet.

In het beste scenario zou je toch zeggen dat een reeks als Vrouwen in ‘t wit zou moeten kunnen profiteren van de aandacht die de Covid-19 met zich meebrengt voor de medische wereld?

Daar staat tegenover dat de tijd van deze reeks ook wel is geweest. Als lezer zit je vooral aan de toog bij de schrijver. Alleen het verhaal “De politie, uw vriend” zorgde voor een glimlach. Daar doet het sublieme cartoonisme van Bercovici niet aan af. Het is een gewoonte geworden.

De moraal van deze laatste Vrouwen in ‘t wit

Misschien is de moraal van dit stuk gewoon dat dit laatste album van Vrouwen in ‘t Wit mij als lezer licht melancholisch stemt. Bercovici was nog een tiener toen hij aan deze reeks begon. Nu, bijna 40 jaar later, tikt hij de zestig aan. Het is een cliché maar je merkt aan dat soort dingen dat het verstrijken van de tijd aan niemand voorbijgaat.

Bovendien gaat Raoul Cauvin met pensioen. Het schrappen van drie van zijn reeksen is een belangrijke, maar niet de enige reden, voor de schrijver om ermee op te houden. Cauvin was een instituut. Op zijn hoogtepunt was Cauvin een groot schrijver. Dit afscheid is zo mager.