Tales from the Loop maakt beeldschone sciencefiction menselijk

In Tales from the Loop komen schilderachtige beelden en mysterieuze machines tot leven om diepmenselijke verhalen te vertellen. 

De mooiste sciencefiction hoeft helemaal niks uit te leggen. Het zijn de films die je beroeren met weinig woorden. Het zijn het soort series die eindigen zonder dat je echt wijzer werd van de inhoud. En op het einde van de verwonderende rit heb je iets gevoeld en, in het beste geval, kijk je met nieuwe ogen naar de wereld rond je. Tales from the Loop is een lofzang aan die serene sciencefiction en zet zich tegelijkertijd af van zijn bombastischere tijdsgenoten.

Tales from the Loop maakt van indrukwekkende schilderijen menselijke verhalen

Tales from the Loop haalde de inspiratie bij het werk van de Zweedse digitale schilder Simon Stålenhag. In de rurale landschappen van Stålenhag werpen robots en gebouwen uit een andere wereld een schaduw op de mensheid. Zijn boek gaf eerder al de geboorte aan een role-playing game waarin je een groepje kinderen speelt dat mysteries oplost. Geen verrassing dus dat de nieuwe serie van Legion-schrijver Nathaniel Halpern (met producent Matt Reeves en heel leger aan getalenteerde regisseurs waaronder Jodie Foster en Belg Tim Mielants) er zo goed uitziet.

De serie speelt zich af in een afgelegen stadje met in het centrum de Loop. Het onderzoekscentrum bestudeert een geheimzinnige bol, de Eclips, en verschaft daarmee het halve inwonersaantal van werk. Iedereen komt in aanraking met de effecten van de bol die zich uiten in tijdreizen, alternatieve werelden en Freaky Friday-achtige scenario’s van lichaamsverwisseling.

De Eclips helpt een moeder (Rebecca Hall) om haar jeugdtrauma te verwerken en een grootvader (Jonathan Pyrce) krijgt zo de kans om in woorden te brengen wat hem zo zwaar ligt. Ondertussen leren twee tieners meer over elkaars leven en zet een vader zijn prioriteiten op een rijtje. De sciencefiction in Tales from the Loop is slechts een vonk die de motor van het menselijk, en soms heel gewone, drama in gang zet.

Het trage retrofuturisme kleurt een schril contrast met andere nostalgische scifi

In tegenstelling tot de inspirerende kunstwerken overschaduwt de technologie, waarvoor uitleg overbodig is, nooit de mensen in de trage verhalen van Tales from the Loop. Dat betekent niet dat de serie nooit aanvoelt als sciencefiction. Gehavende robots schuilen in de achtergrond, retrofuturistische gebouwen nemen het landschap in, visuele kunstjes met de zwaartekracht sieren het scherm en niemand kijkt om naar geavanceerde armprotheses.

De reeks brengt rustige verhalen in een retrofuturistisch kleedje geïnspireerd door enkele van de beste oude sciencefictionfilms. Met die aanpak onderscheidt Tales from the Loop zich van anthologieseries zoals Black Mirror of van Stranger Things dat zich in hetzelfde tijdperk afspeelt. En voor een keer wordt de flashy eighties vibe niet door je strot geduwd. Een pianodeuntje met emotionele draagkracht vervangt de dreigende synthesizers of de popmuziek van toen waarvoor minder zelfzekere makers zouden kiezen.

Tales from the Loop is een serie die zijn tijd durft te nemen om je te laten genieten van prachtige horizonten, onverwachte trucjes en het menselijke leven dat het genre bloot kan leggen.

Amazon Prime Video gaf ons vijf afleveringen (1, 2, 4, 5 en 6) om te recenseren. Het volledige seizoen van acht afleveringen verschijnt op vrijdag 3 april op de streamingdienst. Lees hier ons interview met regisseur Tim Mielants.