Blueberry 1 – Apache Rancune review: Europa’s beste cowboy

Jean-Michel Charlier en Jean ‘Moebius’ Giraud maakten samen van 1965 tot 1990 de iconische westernserie Blueberry. De belevenissen van een simpele cavaleriesoldaat die uitgroeit tot een cruciale speler in de wereld van het negentiende-eeuwse Amerika, het zogenaamde wilde westen. Het is waarschijnlijk de beste westernstrip omdat beide heren hier een volwassen verhaal vertelden waarbij men zich niet verloor in de makkelijke stereotypen van deze tijd. Cowboys zijn niet per se slecht. Indianen zijn geen nobele wilden, etc.

Schrijver: Joann Sfarr, Christophe Blain
Tekenaar: Christophe Blain
Uitgever: Dargaud/Ballon
Aantal pagina’s: 62
Prijs: €8,50 softcover/ 16.95 hardcover
Verschijningsdatum: 7 januari 2020

Charlier overleed in 1989 waarna Giraud in zijn eentje verder ging. Er verschenen nog enkele albums in de reguliere reeks evenals enkele spin-offs. Het album Dust uit 2005 is waarschijnlijk het allerlaatste avontuur van de luitenant geweest. Giraud ging in 2012 van ons heen. Dat wil niet zeggen dat we Blueberry nooit meer terug zullen zien. Christophe Blain en Joann Sfarr tekenen voor het eerste deel van een nieuw tweeluik.

Blueberry Apache Rancune: het oordeel

Voor de wereld van Apache Rancune reizen we terug naar de beginperiode van de serie. Mike Blueberry is hier nog een soldaat gelegerd in Fort Navajo. Tijdens het doen van zijn ronde stuit hij op een vervelend tafereel. Enkele ‘mafketels’ uit de lokale mijngemeenschap doen een poging om een Apachemeisje te verkrachten. De dames zijn geen katjes om zonder handschoenen aan te pakken en bijten goed van zich af. De zuster van een van hen ontzet het stel viespeuken door de meisjes dood te schieten. Deze dames zijn echter dochters van een lokale Indiaan die een verleden heeft. Blueberry zal alles op alles moeten zetten om een gewapend conflict te voorkomen.

Het tekenwerk van Blain is meer dan prima. Hij tovert personages uit zijn pen die met relatief weinig lijnen veel emoties uitstralen. Deze contrasteren fraai met de zeer realistische decors. De kleuren versterken het geheel nog eens en leiden nergens af.

Het is lastig om iets te doen met een westernstrip die zo’n grote reputatie met zich meedraagt. Sfarr en Blain slagen hier redelijk in. Ze maken een soort politieke thriller met een licht feministische ondertoon. Enkele opvallende bijrollen zijn weggelegd voor vrouwen die hun mannetje staan. De schietgrage zus van de twee eerder genoemde mafketels is daar een goed voorbeeld van. Ze is dader en slachtoffer, maar niet zielig. De scharrel van Blueberry laat zich niet misbruiken, etc.

Normaal gesproken proberen we bij Geekster de val van de nostalgie te vermijden. Er zijn de laatste jaren echter geen echt goede westerns bijgekomen in stripland. (Noot van de redactie: Undertaker zou je graag een keertje spreken.) En dit album laat zien dat er nog leven in die goede oude Blueberry zit. Een uitstekende western die ook in 2020 goed genietbaar is.