De 10 beste series van 2019

2019 was een fenomenaal televisiejaar. Het beste van het beste kan je zelfs niet op een hand tellen, laat staan op twee. Toch hebben Elien, Jana en Matti de koppen bijeen gestoken om in een beperkte lijst hun beste series van het jaar te bejubelen.

Dit jaar geraakten we moeilijker in de bioscoop en de schuldige is televisie. Streamingdiensten en traditionele zenders (ook Vlaamse, wees maar zeker) haalden het beste uit de kast om de bingewatcher voor zich te winnen. En dat deze niet alleen met de inhoud, maar ook met het aanbod dat steeds toegankelijker werd dankzij Telenet Play met de reeksen van HBO en FX Networks in hun portfolio. Nog nooit is toptelevisie zo gemakkelijk beschikbaar geweest, nog nooit hebben wij onze verantwoordelijkheden zo aan de kant geveegd om in de zetel te blijven zitten en op play te duwen.

Watchmen (Telenet Play)

Zelden zit ik een film of serie te bekijken met een constante nerveusheid. Elke aflevering van Watchmen deed mijn hart sneller slaan in afwachting van wat er op elk moment ging komen. Damon Lindelof (Lost, The Leftovers) heeft televisie heruitgevonden, of toch op zijn minst bewezen dat adaptaties en sequels meesterwerken kunnen zijn.

Watchmen begint als heel veel. Een heerlijk verwarrende studie van superhelden, een kritisch stuk op politiegeweld, een verzet tegen racisme en een breinbrekend sciencefictionverhaal. Geleidelijk aan wordt het een heel gefocuste serie met als spilfiguur Angela Abar (vertolkt door Regina King op een krachttour). Het verleden, het heden en de toekomst van Watchmen binden zich aan haar. Met zijn adaptatie verdiept Lindelof de personages uit de comic zonder iets te herschrijven. Hij verrijkt het originele, afstandelijke werk door er gevoelens aan toe te voegen. De voorlaatste aflevering zal niemand onberoerd laten met de onthulling dat Watchmen nog het meest van al een liefdesverhaal is. (Matti)

Studio Tarara (vtm)

Spelen met de verwachtingen, het is vaak een goed idee in entertainment. Productiehuis Shelter deed dit jaar hetzelfde met hun eerste dramareeks, Studio Tarara. Een moord op de set van een sketchprogramma tijdens de hoogdagen van VTM, dat zou vooral lachen en puzzelen geblazen zijn, dachten we. Die elementen waren zeker aanwezig, en slim aangepakt.

Maar het waren vooral de waaier aan maatschappelijke thema’s die achteraf bleven hangen. Grensoverschrijdend gedrag, de druk van de showbizz, toxische mannelijkheid, machtsmisbruik, depressie, het komt allemaal aan bod. De cast, met onder andere Koen Degraeve, Janne Desmet (een revelatie), Frances Lefebure en Peter Van den Begin, laten hun indrukwekkende veelzijdigheid zien. De Vlaamse verrassing van het jaar. (Elien)

Chernobyl (Telenet Play)

Voor een lange tijd is de film- en televisiewereld ver weggebleven van de ramp in Tsjernobyl. Begrijpelijk, want dit controversieel en pijnlijk stukje geschiedenis lijkt dan wel ideaal materiaal maar ligt behoorlijk gevoelig. HBO waagde zich er dit jaar toch aan en slaagde met glans. Dat kwam vooral omdat ze niet de sensationele toer op zijn gegaan maar zich focusten op de mensen die bij het drama betrokken waren, en zij die verantwoordelijk waren. Iedereen weet dat het mis zal gaan, wat een soort lugubere spanning met zich meebrengt.

Na de ramp slaat de sfeer om naar afgrijzen omdat we beseffen dat de brandweermannen en bewoners van Pripjat nog heel wat gruwelijkheden te wachten staan. En die worden heel grafisch weergegeven, waardoor het een nog grotere impact heeft. Daarnaast is er ook het onderzoek naar hoe het allemaal mis is kunnen lopen. Terwijl dergelijke rechtbankscènes soms saai kunnen zijn, blijft het hier uitermate fascinerend. Al dit is mede dankzij de geweldige cast met onder andere Jared Harris, Stellan Skarsgard en rijzende ster Jessie Buckley, en het vetvrije script dat er de vaart in houdt. Voeg daar nog eens de onheilspellende score van Hildur Guðnadóttir aan toe en je krijgt een geweldige serie waar je niet echt gelukkig van wordt, maar die je wel met je neus op de feiten drukt. (Jana)

Fleabag (Amazon Prime)

Phoebe Waller-Bridge is het aan het maken: na haar schrijfwerk voor de frisse moordserie Killing Eve staat haar naam ook te blinken op het scenario van de nieuwste James Bond-film. Ons respect verdiende ze nog eerder, met het eerste seizoen van de donkere komedie Fleabag. Daarin speelde Waller-Bridge een richtingloze vrouw die zichzelf moet oprapen na het verlies van haar beste vriendin.

Het tweede seizoen dat dit jaar verscheen op BBC en Amazon Prime toont de pogingen van Fleabag om liefde opnieuw in haar leven toe te laten. Niet alleen die van haar familie en in het bijzonder haar zus, maar ook die van de romantische kant. Alleen pech dat ze verliefd wordt op een celibate priester (de altijd geniale Andrew Scott). Fleabag speelt met je gevoelens en met de grenzen van televisie. Je zal wenen, lachen en nu en dan jezelf erin herkennen. (Matti)

When They See Us (Netflix)

Als ik jou kon verplichten om één tv-serie te bekijken, dan is het When They See Us. En bekijk het met een zakdoek in de hand, want het snotteren valt niet te stoppen. Ava DuVernay (Selma, A Wrinkle in Time) toonde met de serie dat Netflix toch nog wat ballen heeft. In de plaats van het zoveelste makke product te leveren dat iedereen moet aanspreken, produceerde het streamingplatform een boosmakend verhaal dat door merg en been snijdt. Het bikkelharde, waargebeurde relaas van vijf jongens die hun jeugd werden afgepakt door het corrupte rechtssysteem van Amerika kent geen gelijke.

When They See Us is een verhaal dat iedereen moet kennen, iedereen woedend zal maken en iedereen zal doen wenen van miserie. De onrechtvaardigheid wordt enkel intenser door de knappe vertolkingen. Jharrel Jerome (Moonlight) neemt met Korey Wise de zwaarste rol op zich en draagt het volledige anderhalf uur van de laatste, hartverscheurende aflevering. (Matti)

Unbelievable (Netflix)

Netflix produceerde met When They See Us een felle aanklacht op gerechtelijke dwalingen, en ze hadden nog plaats over voor een ander pakkend drama met een gelijkaardig thema. Wanneer studente Marie verkracht wordt, is dat een traumatische ervaring. Haar omgeving en de rechercheurs die de zaak onderzoeken beginnen aan haar verhaal te twijfelen wanneer ze tegenstrijdigheden vertellen. Uiteindelijk wordt Marie zelfs veroordeeld voor het afleggen van valse verklaringen… totdat twee andere rechercheurs jaren later een serieverkrachter op het spoor komen.

Unbelievable vertelt een waargebeurd verhaal op opvallend ingetogen wijze zonder aan kwaliteit of spanning in te boeten. De serie toont hoe politiemensen met de juiste instelling en procedures mee het verschil kunnen maken tussen verwoesting en gerechtigheid. De geweldige acteerprestaties van Kaitlyn Dever, Toni Collette en Merritt Wever hebben mij sinds september niet meer losgelaten. Vele anderen blijkbaar ook niet, want Unbelievable maakt binnenkort kans op 4 Golden Globes. (Elien)

Pose (FX Networks)

Pose is een goed voorbeeld van een tweede seizoen dat nog beter is dan het eerste. De serie van Ryan Murphy, bij ons te zien op Netflix, schreef vorig jaar geschiedenis op het vlak van inclusiviteit door een ongezien aantal LGBTQA+-acteurs te casten. De grootste troef van Pose is dan ook authenticiteit, want de serie belicht de gay en ballroom scene van de jaren 80 en 90, en alle maatschappelijke problemen die de leden treft.

Seizoen twee toont het verdere verloop van de aidscrisis en hoe de ballroom scene daarmee omgaat. Er komen een aantal emotionele verhaallijnen aan bod, maar de personages zijn er voor elkaar door dik en dun, en dat maakt Pose telkens net dat tikkeltje beter dan andere dramareeksen. Billy Porter won naast de harten van het internet en modeliefhebbers ook een Emmy voor zijn werk als presentator en pater familias Pray Tell. (Elien)

Years and Years (BBC)

Dystopieën zijn er tegenwoordig genoeg te zien op tv, maar zelden beginnen zulke series in de nabije toekomst. Years & Years was dit jaar de uitzondering. De reeks toonde hoe we vanuit de min of meer huidige samenleving vertrekken (2024 om precies te zijn) en hoe de omstandigheden van vandaag kunnen uitdraaien in die nabije toekomst. Op dat startpunt volgen we de familie Lyons doorheen de vijftien jaar die de reeks doorloopt.

Wat gebeurt er met Trump in het Witte Huis, hoe zal onze economie evolueren, raakt het vluchtelingenprobleem ooit opgelost, welke invloed krijgt technologie in ons leven? Het zijn maar enkele van de onderwerpen die in de reeks aan bod komen. Het resultaat is soms confronterend, beklijvend of hilarisch maar het is altijd gekoppeld aan iets menselijks. Hierdoor krijg je niet zomaar een ver-van-mijn-bedshow, en denk je soms echt na over wat er nog kan komen. Het resultaat is een cautionary tale dat nooit echt prekerig is en vertolkt wordt door een geweldige cast. (Jana)

De Dag (VIER)

Technisch gezien werd deze reeks voor het eerst uitgezonden in 2018 op Telenet, maar dit jaar maakte het grotere publiek kennis met het geesteskind van Jonas Geirnaert en Julie Mahieu. En met succes: de reeks hield elke aflevering bijna 700,000 mensen aan het scherm van VIER gekluisterd en werd meer dan 1 miljoen keer opgevraagd bij Telenet. De Dag was een reeks zoals we ze nog niet zo vaak gezien hebben in Vlaanderen. Twee mannen vallen een bank binnen en gijzelen de aanwezigen. Buiten probeert de politie te achterhalen wie erachter zit en wat hun motief is. Daarnaast zien we ook hoe het de gijzelaars en hun familie vergaat.

Maar dé origineelste invalshoek is de verhaalstructuur: de hele reeks neemt maar 24 uur in beslag. Elke aflevering krijgen we een ander perspectief te zien, waardoor puzzelstukjes uit de vorige aflevering plots op z’n plaats vallen of er nog meer vragen worden opgeroepen. Daarbovenop krijgen we nog eens een Vlaamse topcast met onder andere Maaike Neuville, Sofie Decleir en Titus De Voogdt, en een gepast spannende soundtrack van David Martijn. Dit alles maakt van De Dag een van de strafste dingen die de Vlaamse televisiewereld al heeft voortgebracht. (Jana)

The Mandalorian (Disney+)

De persoon die Baby Yoda eruit flapte op een brainstorm heeft dit jaar de vetste kerstbonus van heel Disney ontvangen. Het schattige, door een marketingteam bedachte wezentje heeft in een mum van tijd het internet veroverd. Het kind is waarvoor iedereen in The Mandalorian vecht, de eerste liveaction televisieserie van Star Wars. The Mandalorian is misschien ook wel het beste wat van Star Wars verschenen is sinds The Empire Strikes Back.

Als een kind dat speelt met zijn actiefiguren, zo moet Jon Favreau (Iron Man, The Lion King) zich voelen aan het roer van The Mandalorian. Dat klinkt niet lovenswaardig, maar het resultaat is een spin-off die niet gebukt gaat onder de mythe uit de films. De serie is een van de weinige nevenproducten (naast animatieseries Star Wars: Rebels en Resistance) die op zijn benen kan, of mag, staan zonder de iconische personages en de nostalgie uit de filmreeks.

The Mandalorian moet nog steeds de mosterd van ergens halen. Verpakt als knappe westernserie, boordevol praktische visuele effecten en digitale effecten die praktisch aanvoelen, vertellen de afleveringen elk een apart en simpel verhaal rond de eenzame wolf. Wanneer alles samenkomt, zie je wat de laatste filmtrilogie niet kon doen: het universum van Star Wars groter maken dan de familiebanden van Luke Skywalker. (Matti)

Wat zijn jouw beste series van 2019? Laat het ons zeker weten.