Once Upon a Time in Hollywood review: de sprookjeswereld van Tarantino

Quentin Tarantino duikt met Once Upon a Time in Hollywood in de laatste momenten van de gouden eeuw van Hollywood. Zijn bombastische aanpak ruilt hij grotendeels in voor het dromen over een vervlogen tijdperk.

In Once Upon a Time in Hollywood laat Quentin Tarantino twee antihelden opdraven die zich bevinden op het keerpunt van de filmwereld, terwijl de gouden eeuw van Hollywood zijn laatste stuiptrekkingen doet. Rick Dalton (een opnieuw immens losse Leonardo DiCaprio) en zijn stuntman Cliff Booth (Brad Pitt op zijn coolst) worstelen met het verval van hun carrière. In schril contrast staat hun nieuwe buurvrouw: Sharon Tate, vol onschuld gestalte gegeven door Margot Robbie. Zij geniet ongestoord van het leven in onwetendheid van de donkere wolk die boven haar hangt.

Tarantino mengt net zoals in Inglourious Basterds feiten met fictie. Hij zet fictieve personages naast namen die nu enkel nog tot de verbeelding kunnen spreken. Dalton en Booth hangen rond in de buurt van Bruce Lee, Steve McQueen, Roman Polanski en natuurlijk Sharon Tate. Minder rooskleurig wordt de film wanneer Charles Manson en zijn sekte opduiken.

Het is die dualiteit, tussen dromerig wegmijmeren in de jaren 60 en het onbehagen van de Manson Family, die de lange film rechthoudt. Once Upon a Time in Hollywood is de traagste film van Tarantino, en je wil nergens anders vertoeven dan in die traagheid. Stuntman Booth rijdt urenlang rond in Los Angeles met de radio op (alsof je in een raar meta-antwoord op GTA V bent beland), muziek galmend uit de luidsprekers die je vandaag enkel nog horen kan als je het juiste moment Radio 2 opzet. Tate huppelt een cinema binnen om te genieten van de carrière die haar te wachten staat, terwijl acteur op retour Dalton wegkwijnt bij zijn nakende ondergang. Geluiden, kleuren, neonlampen, stoffen en bijna geuren transporteren je naar een wereld die je nooit hebt meegemaakt en nooit nog kan meemaken.

In het midden van deze dosis nostalgie, zo veel oprechter dan andere grote fictie nostalgie door je strot duwt, staat Charles Manson. De moordende sekteleider vult amper het scherm, maar de schaduw die hij met zijn gevolg over Hollywood wierp, is zo voelbaar als de neuzen die uiteindelijk moeten gebroken worden in gelijk welke Tarantinofilm.

Tarantino steekt in Once Upon a Time in Hollywood iets dat zijn vorige en veel bloederige films misten, en het aandeel van Robbie als Tate is hierin onmiskenbaar: een hart. Robbie moet het in tegenstelling tot haar mannelijke collega’s doen met weinig woorden, maar misschien lukt het daardoor beter om gevoel in de rol van de gedoemde Tate te steken. Robbie brengt haar tot leven met een eeuwig aanstekelijk optimisme, zonder aan menselijkheid in te boeten.

Zelfs de typische machomannen waarvan Tarantino zo houdt lopen over van broederliefde voor elkaar. De chemie tussen DiCaprio en Pitt is nog memorabeler dan de typische spitsvondige dialogen. De acteurs verschijnen voor het eerst samen op het witte doek en halen daar duidelijk plezier uit.

Uiteindelijk zou Tarantino Tarantino niet zijn zonder die hypermasculiniteit uit te spelen met mokerslagen, bloed en veel geschreeuw. Op de weg daar naartoe toonde de eigenzinnige filmmaker eindelijk eens zijn hart, voor het medium en de mensen die hun schouders eronder hebben gezet.

Once Upon A Time In Hollywood speelt vanaf 14/08 in de bioscoop.