Spider-Man: Far From Home review: braaf Europaganda

Spider-Man Far From Home moet zalven want onze ogen zijn nog maar net opgedroogd van het emotionele einde van Avengers: Endgame. Er rust dus alweer behoorlijk wat verantwoordelijkheid op de schouders van de jonge Tom Holland. Waar hij bij Homecoming moest bewijzen dat hij het spinnenpak waardig is, moet hij nu bewijzen tegenover de wereld en zichzelf dat hij de spirituele erfenis van Iron Man verdient.

Net omdat de scenaristen McKenna & Sommers beseffen dat we nu emotioneel wankele veulentjes zijn na het afscheid van onze helden, is die erfenis niet de focus van deze film. De schrijvers kiezen er namelijk voor om een persoonlijker, warmer thema centraal te zetten: ontluikende liefde. Ongetwijfeld om de muren rondom ons hart te breken.

Dit is een superheldenfilm ferm gekruid met romcom.

Een mens is al eens blij als hij het “Vertel niets over het plot”-hindernissenparcours niet moet doorlopen. Dus bij deze: in Spider-Man: Far From Home volgen we Peter Parker samen met zijn klas tijdens een schoolreis door Europa. Zoals we al zagen in de trailer passeert onze held verschillende iconische steden op ons Europees continent waaronder Venetië en Londen. Onze spinnenvriend wil van deze trip gebruik maken om zijn gevoelens voor MJ bekend te maken, maar die wordt verstoord door de Elementals, wezens die kracht putten uit de natuurelementen. Samen met Nick Fury (Samuel L. Jackson) en Mysterio (Jake Gyllenhaal) probeert hij een halt te brengen aan hun vernietigingszucht. Het uitgekiemd plannetje om zijn liefde te verkondigen moet dus even wijken.

De Far From Home in de titel heeft hier eigenlijk een dubbele betekenis. Niet alleen zit Peter mijlenver van zijn vertrouwde wolkenkrabbers, ook Mysterio bevindt zich in onbekende wateren. Zo komen we al snel te weten dat deze Mysterio van een ander universum is. Wat perfect verklaart waarom hij in deze film aan de zijde van Peter vecht. Fervente Spider-Manfans zullen hun wenkbrauwen zo hard fronsen dat de plooien in hun gezicht eeuwige lijnen achterlaten. Of het terechte argwaan is of niet, laat ik met veel plezier in het midden. Jake Gyllenhaal, intussen toch al bewezen als voortreffelijke acteur, probeert het onderste uit de rol te halen maar haalt eigenlijk nooit echt het niveau van Michael Keatons Vulture. Voor zover je de twee kunt vergelijken natuurlijk want beide personages kunnen niet verder uit elkaar liggen. Ook Samuel L. Jackson heeft al betere Nick Fury-momenten gekregen. Nee, de mooiste momenten zijn vooral te vinden bij Peter en zijn klasgenoten. Ned Leeds (Jacob Batalon) is terug en geestiger dan ooit en Zendaya wist me ook te overtuigen met deze interpretatie van MJ. Ze ambieert niet om zoals de comic-versie te zijn, maar doet haar eigen ding. Ik kon me trouwens heel hard herkennen in de innerlijke worsteling, met alle klunzige handelingen als gevolg, die Peter doorgaat om het meisje van zijn dromen te strikken. Dit is een superheldenfilm ferm gekruid met romcom.

Het voelde bij momenten heel hard aan als één grote reclame voor ons continent.

Maar het voelde bij momenten ook heel hard aan als één grote reclame voor ons continent en onze culturen. Wat het ene moment aanvoelde als een montage uit een reisbrochure, verviel soms echt in een persiflage vol clichés en stereotypes. Wat wel vaker voorkwam want de film ontsnapt in zijn totaliteit ook niet aan de clichés van het superheldengenre. Regisseur Jon Watts stond ook wel voor een moeilijke opdracht. We zijn de voorbije jaren echt op onze wenken bediend met Avengers: Infinity War en Avengers: Endgame. Kevin Feige, Architect van het Marvel Cinematic Universe, zei al dat Spider-Man: Far From Home officieel de laatste film is van deze fase en met dat in het achterhoofd blijf je toch wel wat op je honger zitten.

Als ik dan de vergelijking mag maken met de andere Spider-Manfilm van vorig jaar, dan wist Into The Spider-Verse me toch echt veel meer te raken. Die was op alle vlakken veel creatiever, gewaagder en visueel impressionant. Wat niet wil zeggen dat deze film niet durft te spelen met visuals. De tweede helft van Far From Home schakelt op vlak van visuele spielerei de versnelling een pak hoger. Maar het komt nog niet tot aan de hielen van de de animatiefilm van 2018. Het is in alle opzichten echt braver dan Into The Spider-Verse. For better or worse gewoon heel strak in de template van Marvel Studios gegoten.

Het is in alle opzichten echt braver dan Into The Spider-Verse.

Hoe braaf de film ook is, wist die me toch op een bepaald moment te verrassen en op het einde van de rit ben ik gewoonweg terug heel benieuwd wat de toekomst zal brengen. Het is een tussendoortje om ons nog even zoet te houden tot we meer weten over wat ons te wachten staat in het MCU. Ongetwijfeld weten we deze zomer meer door hun aanwezigheid op San Diego Comic Con en D23 Expo. Verwacht een meerjarenplan aan films & series met een centrale rol voor Disney+, het nieuwe streamingplatform dat tijdens het eerste kwartaal van 2020 bij ons zal lanceren.

Michael Giacchino keert ook terug na de score van Homecoming en ook hier weet hij weer de juiste toon te scheppen voor onze aan wolkenkrabbers swingende superheld. Ik zou zelfs durven stellen dat hij zichzelf heeft overtroffen ten opzichte van de vorige film. We krijgen deze keer geen epische, emotionele strijkers maar krachtige blazers in combinatie met elektronische tonen die me met momenten bijna een James Bond-feel geven. Dit wordt er eentje die ik nog achteraf zal herbeluisteren.

Spider-Man: Far From Home speelt vanaf woensdag 3 juli in alle zalen.