X-Men Inferno review: De last is te zwaar om te dragen

Inferno werd volgens de legenden bedacht tijdens de bloedhete zomer van 1988. Enkele redacteuren zaten opgesloten in een kamertje in de kantoren van Marvel Comics waar ze brainstormde over de nieuwe crossover van het volgende jaar toen de airconditioning uitviel.

Schrijver: Chris Claremont, Louise Simonson
Tekenaar: Marc Silvestri, Walter Simonson
Inkleurder: Glynis Oliver, Petra Scotese
Uitgever: Marvel Comics
Verschijningsdatum: 1988-1989

Het is een leuke gedachte maar zoals lezers van de vorige review nog weten, zat dit grootste event al een tijdje in het vat. Madelyne Pryor wordt verteerd door wraakgevoelens richting Scott Summers. En twee demonen zien in haar het ideale vehikel om de poorten van Limbo wagenwijd open te zetten naar de aarde. In deze dagen waren de Marvel-titels nog verbonden met elkaar en wanneer de poorten van Limbo opengaan, dan heeft het gehele Marvel Universum daar last van.

In New York eten garages ineens hun gebruikers op, bijten postbussen de postbodes in hun handen en zwerven er mensenetende haaien door de tunnels. De hoofdmoot van het verhaal ligt echter bij de X-Men en X-Factor.

Ïnferno draait niet om de demonen die New York binnenstromen. Voor de X-Men (en X-Factor) draait Inferno vooral om de transformatie van Madelyn Pryor tot The Goblin Queen (en de opkomst van Mister Sinister) en haar onvermijdelijke ondergang. Van bijkomend belang is dat de X-Men voor het eerst sinds hun ‘dood‘ weer in de VS aanwezig zijn. Daar zien ze nu niet alleen de X-Factor in een nieuwe rol van superheldenteam. De X-Men wisten niet beter of X-Factor bestond nog uit een groep van mutantenjagers. Doordat ze in Australië verbleven, hadden ze even gemist dat hun oude teamgenoten (X-Factor bestond immers uit de vier originele X-Men) waren belazerd door hun PR-Man Cameron Hodge, die een stiekeme racist was, en het team misbruikte om anti-mutantgevoelens op te wekken bij het grote publiek.

En voor de X-Men was het een verrassing dat Jean Grey weer leefde. In de ogen van jongere lezers is het vast ongeloofwaardig dat beide teams zo slecht zijn geïnformeerd. Dit is de wereld van 1989 en in deze wereld moest je thuis een satellietverbinding hebben om buitenlandse tv-zenders te kunnen ontvangen. Het was ook de wereld voor het world wide web. Dat de X-Men niet goed geïnformeerd waren over het wel en wee van X-Factor kun je ze dus niet kwalijk nemen.

In dit event verschijnt Mister Sinister op het toneel. Lezers waren al op de hoogte van zijn bestaan en nu maakten ook de X-Men kennis met hem. Sinister zat niet alleen achter de Mutant Massacre maar was al jaren eerder actief en manipuleerde de gebeurtenissen dusdanig dat Madelyn in het leven van Scott zou komen om zo invloed op hem uit te kunnen oefenen.

Natuurlijk verliep niet alles volgens plan. In de jaren hierna dook Sinister nog vele malen op als een meesterplanner en een schurk van het onzuiverste water en werd het hele verhaal er allerminst duidelijker op. Maar dat heeft verder geen plaats in dit stuk. De rol van Sinister maakt overigens wel duidelijk dat het maar op één manier kan aflopen met madame Pryor.

Het dramatische gehalte van dit verhaal ligt hoog. Toch is het vrij lastig om jezelf echt in te leven in de val van Madelyn. Dit verhaal lijdt enorm onder de overschakelingen tussen de X-Men– en X-Factor-comics. Je ziet ook dat Claremont dit probeert te compenseren door hele pagina’s bijna dicht te kalken met zijn tekstkaders vol uitleg. Tweede complicerende factor is het tekenwerk van Walt Simonson (Orion, Thor) die op X-Factor nu niet bepaald zijn hoogtijdagen beleeft als graficus. Veel lelijk afgewerkte decors en grof getekende personages. Het is geen pretje om naar te kijken.

Inferno is hierdoor een aardig hoofdstuk geworden in de run van Claremont maar het werd niet de topper die er wel in had gezeten. In 2009 verscheen trouwens de miniserie X-Infernus. Een comic van de hand van C.B Cebulski (Tegenwoordig Marvels editor-in-chief) en tekenaar Giuseppe Camuncoli. Dit was een direct vervolg op Inferno en best genietbaar.