The Umbrella Academy review: een eigenzinnige variant op X-Men

The Umbrella Academy* is een superheldenreeks met een hoek af. Wat had je dan gedacht van een stijlvolle tv-serie die familiedrama combineert met popmuziek en pratende apen?

Met de nieuwste worp van Netflix waagt het streamingplatform zich na de series van Marvel opnieuw op superheldenterrein. De gegronde adaptaties van Daredevil en kompanen maken plaats voor een reeks die meer wegheeft van een zwaarwichtig familiedrama dan van het zoveelste deel van The Avengers. Daarin schuilt meteen de grootste troef van The Umbrella Academy.

Ondanks de superkrachten is dit een verhaal over broers en zussen die gebroken zijn, net door hun superkrachten. Daarmee is de vergelijking met de X-Men, de helden van Marvel die worstelen met hun mutantenkrachten en heil bij elkaar zoeken, snel gemaakt.

In 1989 brachten 43 vrouwen uit het niets elk een baby op de wereld, zonder vooraf verschijnselen van zwangerschap te vertonen. Zeven ervan werden geadopteerd door Sir Reginald Hargreeves. Onder de vleugels van Hargreeves en butleraap Pogo groeiden de kinderen op tot superhelden met een lot om te vervullen. Na een incident dat hen verscheurde, komen de overgebleven leden van The Umbrella Academy terug samen na het geheimzinnige overlijden van hun adoptievader.

De begrafenis maakt duidelijk dat de superhelden van weleer zowel vechten met het verleden als met zichzelf. Zo voelt Luther (een stijve Tom Hopper uit Game of Thrones) zich een lege leider, durft Allison (Emmy Raver-Lampman) haar krachten niet meer te gebruiken en doet Klaus (Robert Sheehan die na Misfits opnieuw een geschifte held speelt) zich tegoed aan elk verslavend middel ooit om te compenseren voor zijn gave. Vanya (Ellen Page op haar kwetsbaarst) heeft het zwaarste leed gekend. Terwijl iedereen geruïneerd is door hun krachten, worstelt zij door de afwezigheid ervan.

Hargreeves heeft een disfunctionele familie opgevoed met leden die het dringend moeten bijleggen, want de apocalyps staat voor de deur. Spilfiguur in dat nakende einde van de wereld is Number Five, de verloren zoon. Aidan Gallagher (een jonge snaak van 15) steelt de show, en niet alleen door vloeiend te wisselen tussen sérieux en de zelfingenomenheid van een tiener. Wanneer tijdreizende huurmoordenaars Number Five op de hielen zitten, barst Don’t Stop Me Now van Queen uit de speakers en gaan geweerschoten af op de beat.

Perfect getimede actietaferelen met visueel spektakel waar weinig andere gewone televisieseries tegenop kunnen, en ook tedere momenten, worden extra kracht bijgezet door een eclectische mix van popmuziek. The Umbrella Academy zou niks zijn zonder onder andere Noel Gallagher’s High Flying Birds, Nina Simone en Radiohead. Er zit zelfs een Belgische parel in verstopt die je een krop in de keel bezorgt.

Die momenten van absolute creatieve zelfzekerheid doen dan weer denken aan Legion, niet toevallig opnieuw een X-Men-verhaal. The Umbrella Academy is in tegenstelling tot Legion schaarser met zijn eigenaardige hoogtepunten, waardoor er meer plaats is voor de perikelen van de excentrieke personages. Dat betekent ook dat het verhaal, waarin tijdsdruk zo belangrijk is, de rem indrukt om je mee te doen leven met familieleden die elkaar nooit zullen accepteren zoals het zou moeten.

The Umbrella Academy verschijnt op 15 februari op Netflix. Het eerste seizoen bestaat uit tien afleveringen van ongeveer een uur.

*The Umbrella Academy is gebaseerd op de comics van Gerard Way (van My Chemical Romance) en tekenaar Gabriel Bá. Als producenten laten ze nu Steve Blackman en Jeremy Slater een losse vertaling maken van de eerste twee volumes. In tegenstelling tot Deadly Class doet deze adaptatie helemaal zijn eigen ding met het bronmateriaal.

De televisiemakers schroeven de absurditeiten terug, maar naar televisietermen blijft dit een geschifte reeks. De lezer van de strip kan uitkijken naar de welgekomen diepgang, terwijl nieuwkomers zich op elk moment zullen vergapen aan wat er gebeurt.