Russian Doll review: een meeslepende puzzel

De nieuwste Netflix Original, Russian Doll, is een donkere comedyserie die inspiratie haalde uit Groundhog Day en Happy Death Day. En de makers hebben met die concepten een pareltje gemaakt.

Bekijk liefst ook niet te veel trailers en lees de korte inhouden op Netflix niet om helemaal verrast te worden.

Zo’n pareltje zelfs dat het heel lastig is om de serie te reviewen. Ik wil jullie kijkplezier zo min mogelijk vergallen. Dat betekent ook dat ik maar weinig van het plot kan onthullen. Bekijk liefst ook niet te veel trailers en lees de korte inhouden op Netflix niet om helemaal verrast te worden. Ik kan wel zeggen dat Russian Doll draait rond Nadia (Natasha Lyonne). Zij kijkt zuchtend in de spiegel in een badkamer met een speciaal design. Ze pept zich op om terug te gaan naar haar eigen verjaardagsfeestje, georganiseerd door haar beste vriendinnen Maxine (Greta Lee, New Girl) en Lizzy (Rebecca Henderson, Westworld).

Ook al is er drank, drugs en gefrituurde kip, toch lijkt ze er niet zo veel zin in te hebben. Ze duikt dan maar het bed in met een arrogante vreemde, om hem daarna te lozen bij haar zoektocht naar haar vermiste kat Oatmeal. Net wanneer ze hem spot, wordt Nadia aangereden door een auto met de dood tot gevolg. Of toch voor een seconde, want ze komt opnieuw terecht in de badkamer op haar feestje.

Net wanneer je denkt dat de serie in hetzelfde patroon zal vervallen, gaan ze toch een andere richting uit.

Maar de serie vermijdt het klassieke scenario van eerder genoemde films. Nadia is zich dus meteen bewust van haar extreem geval van déjà vu en gaat meteen op onderzoek uit. Helaas krijgt Magere Hein haar opnieuw te pakken. Net wanneer je denkt dat de serie in hetzelfde patroon zal vervallen, gaan ze toch een andere richting uit. Aan het einde van de derde aflevering wordt nog een nieuw element aan het verhaal toegevoegd, en dan had de serie me compleet beet. De serie is slim geschreven, bij momenten heel grappig en soms pakkend. We vragen ons na verloop van tijd net als Nadia af waarom en wat er eigenlijk met haar aan het gebeuren is. Op het einde van elke aflevering komt er meestal een grappig of eigenaardig moment vlak voor de credits, waardoor je steeds geneigd bent om verder te kijken.

Nadia is alleszins een geweldig personage. Ze is eind de dertig, software-ontwikkelaar (hallo, volwassen vrouw in STEM!) en heeft weinig zin om zich te binden na een stukgelopen relatie met een man die nog niet over haar heen is. Roken doet ze als een schoorsteen en ze is een liefhebber van drank en drugs. Sarcasme en gemene opmerkingen ontvallen haar ook vaak, maar zonder wreed te zijn. Maar ze is vooral volledig zichzelf. Onder haar stoere exterieur gaat een gevoelige persoon schuil die mensen vooral wil beschermen, ook van zichzelf.

De acht afleveringen zijn elk amper een halfuur lang, maar het verbaasde me hoe snel ik meeleefde met Nadia.

Zo maakt ze er haar missie van om een dakloze schoenen te bezorgen wanneer ze de dag herbegint. Doorheen de afleveringen wordt ze met haar neus op de feiten gedrukt en evalueert ze haar leven en beslissingen, maar zonder daarbij ineens een ander karakter te krijgen. Natasha Lyonne is geweldig, met een sappig New Yorks accent en een extraverte lichaamstaal. De acht afleveringen zijn elk amper een halfuur lang, maar het verbaasde zelfs mij hoe snel ik meeleefde met wat er met Nadia gebeurde.

Ook de nevenpersonages zijn interessant. Nadia’s beste vriendinnen zijn dan ook volwaardige personages én vrouwen, ook al krijgen ze veel minder schermtijd. Ook al keert Nadia steeds terug naar hetzelfde moment, haar relatie met hen verandert en evolueert wel doorheen de afleveringen. Dat geldt ook voor de mannen in de serie. Nadia’s ex (Yul Vazquez) wil haar terugwinnen, Alan (Charlie Barnett, Chicago Fire) en Mike (Jeremy Bobb) raken betrokken bij wat er met Nadia gebeurt. Meer kan ik er niet over zeggen, maar beide acteurs kunnen Lyonne bijna bijbenen.

Wat de visuele stijl betreft, zijn de makers wel een beetje in de “donkere neon”-trend vervallen. Dat de serie bij de avondscènes redelijk donker gefilmd is, maar de lichtpunten vaak neonkleuren zijn. Het past bij de sfeer die Russian Doll afgeeft, maar er mag zich stilaan een nieuwe trend aandienen. Overdag is alles wat warmer, waardoor Nadia er met haar rode lokken mooi uitspringt. Net zoals elke serie in New York zijn de appartementen van de hoofdpersonages wel héél mooi voor gewone werkmensen. Vooral het appartement van Maxine is vastgoedporno.

Voor mij was één naam bij de crew al genoeg om Russian Doll op mijn lijst te zetten: executive producer Amy Poehler. En dat vertrouwen hebben ze zeker beloond. De makers (voornamelijk vrouwen) hebben een plan voor minstens drie seizoenen. Dankzij de originaliteit die ze hier tonen, tot en met het einde, hoop ik dat ze er komen.

Russian Doll, met acht afleveringen van een halfuur, is nu te zien op Netflix.