Mooie Zomers 5. London calling review: trendbreuk

We krabben even spreekwoordelijk door het haar. “Tijd voor de jaarlijkse afspraak” kan je moeilijk zeggen als je die in de zomer al had. En een vakantie voor de Faldéraultjes in de winter? Zijn er dan geen zekerheden meer in het leven?

Laten we dit onverwachte vijfde deel van Mooie Zomers dan maar als een rasechte kerstspecial bekijken. En wie weet komt een familieverhaal dat je hart verwarmt nog wel wat beter tot z’n recht in de koude, donkere dagen van het jaar?

Het is kerstvakantie en het gezin Faldérault is samen thuis. De zomervakantie is letterlijk en figuurlijk in het water gevallen. Vader Pierre had naar jaarlijkse gewoonte weer een deadline te halen, waardoor het gezin pas laat kon vertrekken. Geluk met het weer hadden ze evenmin. Madeleine moet zowat de slechtste vakantie van haar leven gehad hebben, en om dat goed te maken besluit Pierre dan maar nu de zon op te zoeken. Dat zien de Faldéraultjes wel zitten… Of toch niet allemaal? Zoonlief Louis heeft het ganse jaar gespaard om naar Londen te gaan voor het concert van Pink Floyd, en kan er niet bepaald mee lachen dat hij dat zomaar moet opgeven voor weer een doldwaze familievakantie. Hij wil z’n eigen ding doen en zeker niet another brick in the wall worden, zoals – naar zijn mening – z’n ouders.

Op de formule van Mooie Zomers zit duidelijk nog geen sleet. Het gezin Faldérault is bovendien groot genoeg om telkens een ander personage in de spotlight te zetten. London Calling is een aangename uitdieping van Louis, de enige zoon van Pierre en Madeleine, die er zich doorgaans tevreden mee stelt zich op de achtergrond met een boek of zijn walkman in stilte bezig te houden. In dit album komt hij op voor zichzelf en ontdekken we wat er achter zijn voorliefde voor Pink Floyd zit.

Wat ook opvalt, is dat er in de chronologie van de reeks weinig tijd zit tussen dit deel en het vorige. Deel 4, Krijger op rust, speelt zich immers af in de zomer van 1980, ongeveer een half jaar na London calling. Daardoor krijg je, als je eenmaal klaar bent met dit deel, ontzettend veel zin om Krijger op rust ter hand te nemen en opnieuw te lezen om te kijken hoe bepaalde verhaallijnen, zoals de carrièrekeuzes van Pierre en Mado, zich verder hebben ontwikkeld. Ontzettend slim gezien van Zidrou, die zo voor nog een beetje meer herleesbaarheid zorgt. Wat kan een aandachtige lezer ontdekken?

Dat Jordi Lafebre goed kan tekenen, moeten we je intussen niet meer vertellen. Zijn werk spreekt intussen voor zich. Toch is het leuk dat Zidrou hem na vier zonovergoten zomerse albums wat afwisseling gunt en hij nu ook eens kan tonen wat hij met donkere wintertaferelen en kerstlichtjes kan doen.

De kerstspecial is een beproefd cliché. Maar vaak werken clichés ook gewoon. En Mooie Zomers 5. London calling is daarop geen uitzondering.