Making A Murderer: Part 2 review: de term ‘true crime’ rekken

Ik heb me net door Making A Murderer: Part 2 geploeterd en ik moet één compliment geven. Ze zijn erin geslaagd je op het einde met dezelfde gevoelens op te zadelen als de familie Avery: enorme frustraties en bijtende teleurstelling. In alle eerlijkheid wou ik dat dit nooit het daglicht had gezien. Ik heb er namelijk behoorlijk wat problemen mee.

Laat me alvast even duidelijkheid scheppen: ik was enorme fan van Making A Murderer’ Het verhaal van Steven Avery is eentje dat moest verteld worden en het feit dat het zo hard aansloeg bij het grote publiek toont enkel maar aan dat de reeks bij veel mensen een snaar raakte. Het is een knap staaltje true crime, dat een heel straf verhaal afschildert. Straf, maar heel éénzijdig. Dat was het grote struikelblok van veel critici: er wordt enkel geluisterd naar Steven Avery’s verhaal en zelden naar die van de aanklager. Making A Murderer: Part 2 was het ideale moment om die kritiekpunten aan te kaarten maar helaas, ook nu krijgen we maar 1 kant te horen.

De reeks moet stoppen met ons een voorgekauwd narratief voor te schotelen.

De reeks maakt heel hard gebruik van het Us vs. the world-principe. In essentie krijg je 2 verhaallijnen te zien: de strijd om Brendan Dassey vrij te krijgen en het onderzoek naar fouten en nieuwe bewijzen voor Steven Avery’s zaak. De weg die beide verhalen afleggen, zit vol de teleurstellingen en tegenkantingen. Het is echt enorm frustrerend om als kijker te voelen dat het Amerikaans gerechtssysteem heel hard tegenwerkt maar geen concrete argumenten te horen waarom dat zo is.

Ook wordt er bijvoorbeeld geen woord gezegd over het feit dat het slachtoffer eigenlijk bang was van Avery. Of dat Avery tot 69 keer belde naar haar gsm. Niet dat zoiets de man direct schuldig maakt, maar het zijn wel argumenten die interessant zijn om te weten. De reeks moet stoppen met ons een voorgekauwd narratief voor te schotelen en ons vertrouwen dat we zelf een opinie kunnen vormen.

Men moet zich ook afvragen wat de impact van de reeks zal zijn, mocht de zaak opnieuw voor de rechtbank komen. Deze case is zo high-profile geworden dat het omgeven is met ruis. Alle personages uit het eerste seizoen hebben al boeken geschreven en eigen meningen verkondigt. Dat in combinatie met faliekante fouten bij het onderzoek geeft me weinig vertrouwen dat we ooit de waarheid te weten zullen komen. Daarnaast lijkt het me praktisch onmogelijk om nog een jury te vinden die geen vooroordeel heeft. Op dat vlak ben ik nogal hard van het principe: hoe minder media-aandacht we dit geven, hoe beter het is voor de zaak.

In een acuut tekort aan zelfreflectie heeft Making a Murderer: Part 2 een aflevering die aan de kaak wil stellen dat er veel mensen zijn die de case gebruiken als kapstok om terug in de spotlight te komen. Er wordt bijna letterlijk geopteerd dat het gewetenloos is wanneer mensen zomaar de miserie en strijd gebruiken om zichzelf naar voor te duwen. De shots worden afgewisseld met een beeld van Dolores Avery, die triest en met tranen in haar ogen voor zich uit staart. Doorheen de afleveringen wordt er regelmatig met de emotionele kaart gespeeld door de fysieke aftakeling van de ouders in beeld te brengen. Ik ga ervan uit dat er geen spiegels hangen in het huis van de makers.

Op deze manier gaan we niet dichter bij de waarheid komen en het is enkel maar pijnlijk voor alle betrokken partijen.

De ouders beseffen dat ze achteruit gaan en hopen met ganser harte dat ze nog leven als hun zoon vrijkomt. Alle hoop is gericht op Kathleen Zellner, de nieuwe advocate van Steven Avery. Kathleen focust zich op cases waarin een onschuldige veroordeeld is. In het begin komen we te weten dat ze al lang proberen om haar te pakken te krijgen maar na de release van het eerste seizoen krijgen ze eindelijk reactie.

Kathleen is een taaie tante die er werkelijk alles aan doet om haar cliënt vrij te krijgen. We zien hoe ze op onderzoek gaat en werkelijk alle bewijzen in twijfel trekt en dubbel controleert. Ik twijfel er niet aan dat ze oprecht Steven vrij wil krijgen want dit is perfecte reclame voor haar advocatenpraktijk. Op een bepaald punt geeft ze zonder enig schaamrood op de wangen toe dat ze enkel leeft voor het gevoel dat ze krijgt als ze een onschuldige vrij krijgt. “Er is werkelijk geen beter gevoel”, zegt ze terwijl ze ingestudeerd uit haar autoraam staart.

Er komt nieuw materiaal en daarbij komen ook nieuwe theorieën. Echter kan ik het gevoel niet van me afzetten dat ze echt moet vastklampen aan de laatste strohalm. Werkelijk elk klein stukje bewijs is huge en kan een gigantische impact hebben. Het gaat tot op een punt dat ik echt twijfelde of we dit nog wel onder true crime kunnen zetten. Klink ik te cynisch nu? Ongetwijfeld. Beslis vooral zelf en laat horen of je het eens bent met me of niet.

Genoeg over Steven Avery, we hebben ook nog de zaak van Brendan Dassey. Zijn verhaal staat naar mijn mening echt lijnrecht tegenover die van zijn veroordeelde nonkel. Zijn zaak wordt verdedigd door een duo advocaten en bij hen voel ik echt een bewonderenswaardige oprechtheid en strijdvaardigheid. We zien hoe ze avonden lang doorwerken en oefenen om Brendan de beste verdediging te geven. Hoe ze studenten en ervaringsdeskundige erbij betrekken zodat iedereen kan bijleren. Het was dan ook prachtig om te zien als ze (kleine) overwinningen haalden.

Het zijn allemaal mooie momenten maar uiteindelijk kan het voor mij het totaalplaatje niet redden. Making A Murderer: Part 2 zal met zijn 10 afleveringen over onderzoeken en het gerechtssysteem in Amerika maar een handvol mensen nog kunnen boeien. Ik verwacht dan ook geen derde seizoen meer en dat is volgens mij goed. Op deze manier gaan we niet dichter bij de waarheid komen en het is enkel maar pijnlijk voor alle betrokken partijen.

Making A Murderer: Part 2 is vanaf 19 oktober te zien op Netflix.