Girl review: jezelf zijn heeft een prijs

Girl is het verrassende debuut van de bijna 27-jarige Lukas Dhont. De op ware feiten gebaseerde film begon in mei op het festival van Cannes aan een onwaarschijnlijke wereldwijde veroveringstocht waar het op allerlei filmfestivals de ene prijs na de andere in de wacht sleept. Nu is de film ook eindelijk bij ons te zien. Op het filmfestival van Gent, de thuisstad van Dhont, konden we de film al bekijken. Is de volgende Belgische Oscarinzending de hype waard?

“Jezelf zijn heeft een prijs.” De campagne van het transgenderonderzoek van de UGent legt de vinger op de wonde. Want wat doe je als je in de maatschappij niet kan zijn wie je bent diep vanbinnen? Het overkwam Nora Monsecour. In tegenstelling tot haar tweelingbroer voelde zij zich al van jongsaf aan een meisje. Maar ze werd geboren in het lichaam van een jongen.

Ik heb nee gezegd. Ik had geen interesse om mijn verhaal te delen.

Toen Het Laatste Nieuws in 2012 een interview met Nora publiceerde kwam ze op de rader van Dhont terecht, die toen studeerde aan het KASK in Gent en op zoek was naar een onderwerp voor zijn eerste langspeelfilm. De ballerina in wording weigerde eerst. “Ik heb nee gezegd. Ik had geen interesse om mijn verhaal te delen,” vertelde ze aan VRT eerder deze maand. Een jaar later nam Dhont opnieuw contact op. Toen zei ze ja. “We gingen een taartje eten in Julie’s House,” verklapte de regisseur zondag aan een enthousiast publiek tijdens het filmfestival in Kinepolis Gent. “De rest is geschiedenis.”

De kritiek op het feit dat er gekozen werd voor een cisgender acteur is volledig onterecht.

Girl is geen letterlijke verfilming van het leven van Nora. In de film heet ons hoofdpersonage Lara, verbluffend vertolkt door een debuterend Victor Polster. Dat er (vooral uit Amerika) kritiek kwam op het feit dat er gekozen werd voor een cisgender acteur (iemand geboren in het juiste lichaam) is volledig onterecht. Polster is adembenemd in zijn genuanceerde vertolking die zowel fysiek als emotioneel van het scherm spat. Hij is gecast omwille van zijn lichamelijke gelijkenis, acteertalent en het feit dat hij ook in het echte leven een balletdanser is. Geen gemakkelijke opgave om zo iemand te vinden. Om de film vervolgens af te straffen voor deze keuze is bijzonder misplaatst. Polster won niet voor niks de prijs voor beste acteur in de Un Certain Regard-competitie in Cannes.

In de film wordt Lara ondersteund door een liefhebbende, begrijpende vader (Arieh Worthalter) die meteen parallellen oproept met het personage van Michael Stuhlbarg in Call Me By Your Name. Ja, ik ben fan van dit soort families. Haar kleine broertje Milo (Oliver Bodart) van amper zes lijkt misschien te jong om Lara nog gekend te hebben als jongen, al haalt hij op een zwak moment toch kwetsend die richting uit. Het is dus niet de familie van Lara die voor problemen zorgt, maar eerder de schoolomgeving en haar leeftijdsgenoten.

Lara heeft het zeer moeilijk op school, op sociaal vlak omdat ze niet aanvaardt wordt in de groep als meisje maar ook omdat ze kampt met een achterstand ten opzichte van de andere leerlinges die al sinds hun twaalfde lessen konden volgen als ballerina. In de balletschool krijgen jongens en meisjes wel samen theorielessen, maar de praktijk volgen ze apart. Voor vrouwelijke balletdansers gelden namelijk heel andere fysieke vereisten dan voor de mannelijke. De Koninklijke Balletschool Antwerpen gunt haar een proefperiode in de groep van de meisjes tot de examens in december. De druk is dus enorm.

Dhont heeft precies al meteen zijn stijl gevonden, iets waar andere filmmakers soms jaren over doen.

De beeldtaal van Dhont is heel volwassen voor een debuterend regisseur. De Gentenaar heeft precies al meteen zijn stijl gevonden, iets waar andere filmmakers soms jaren over doen. De film brengt eenvoudige maar stijlvolle beelden en bouwt langzaam maar zeker de spanning op. Op een bepaald moment voelde je een pijnlijke stuiptrekking doorheen de zaal. We leven zo mee met Lara dat haar lot met het onze verbonden wordt tot de eindaftiteling ons verlost. Girl is ook een belangrijke film. Het zijn werken zoals deze die onze visie op een bepaald maatschappelijk thema kunnen veranderen. Omdat we het onderwerp ervaren door de ogen van het centrale personage kunnen we ons inleven in een situatie waar we anders nooit een inzicht in zouden hebben. Dat is de kracht van een goede verteller en Dhont slaagt volledig in dat opzet. Het was opnieuw moeilijk om de ogen droog te houden.

Is Girl de beste film van het Film Fest Gent? Waarschijnlijk niet. Maar het is een verschroeiend debuut van een jonge regisseur met een grote toekomst voor zich. De publieksprijs is sowieso al verzekerd en het verhaal van Lara staat voor altijd op mijn netvlies gebrand. Dankzij een Netflix-deal en een inzending naar de Oscars is Girl ook al verzekerd van internationaal success. Helemaal verdiend uiteraard.

Girl is vanaf vandaag te zien in de Belgische zalen.