Alice Matheson 5: De obsessie van Sam Gibbs review

De werknemers van het ziekenhuis proberen zo goed en zo kwaad als mogelijk om te gaan met de losgebarsten zombieapocalyps en alle dood en verderf om hen heen. Bij sommigen brengt dat het beste in hen naar boven. Maar niet bij Sam Gibbs.

In het vijfde deel van Alice Matheson, de zombiereeks van Jean-Luc Istin, volgen we Sam Gibbs tijdens zijn verwoede pogingen de zombieapocalyps te overleven en en passant het hart te winnen van het voorwerp van zijn obsessie: verpleegster Shirpa Ray. Als rechtgeaarde geek heeft de vijfendertigjarige, zware, bebaarde klusjesman wel enige ervaring met het survival horror-genre. Vanzelfsprekend knutselt hij meteen een provisoire wapenuitrusting in elkaar en hoopt zo de held van het verhaal te worden. Helaas is Alice Matheson geen reeks voor helden en wordt de verongelijkte Romeo al snel een even groot monster als de zombies die hij bevecht.

De obsessie van Sam Gibbs is een leuk intermezzo in de reeks, een aangename change of pace waarin we te zien krijgen hoe de rest van het ziekenhuispersoneel omgaat met de hordes levende doden die plotsklaps verschenen is. Alice zelf is immers niet altijd het meest vlot verteerbare personage. Maar toch… Ook de laaggeschoolde Gibbs spreekt soms ongeloofwaardig hoogdravend en, waar onze sympathie voor Alice toch vrij snel aan het wegsmelten is, hebben we die voor Sam Gibbs eigenlijk nooit gehad. Vreemd eigenlijk: de baardige kerel is een rasechte underdog, zo van het type waar we in normale omstandigheden graag voor zouden supporteren. Altijd onopgemerkt, ongewaardeerd, een onbereikbare liefde… Helaas heeft Sam Gibbs, net als nagenoeg alle personages in de reeks, een karakter en persoonlijkheid om op te spugen. “Gritty” is een zaak, maar echt aangenaam lezen doet een reeks eigenlijk niet als je nauwelijks voor een personage enige sympathie kunt opbrengen.

Grafisch is het vijfde deel van Alice Matheson weer erg genietbaar. De tekeningen zien er erg crisp uit, van de zombies gaat een echte dreiging uit en de gezichtsuitdrukkingen zijn geloofwaardig. Goed gewerkt, Leoni en Negrin!

Wat echter nog steeds betreurenswaardig is, is het feit dat je soms de indruk krijgt dat deze uitgave gebaat zou geweest zijn met wat nauwgezetter redactiewerk. De vertalingen vanuit het Frans voelen nog steeds soms een beetje stroef aan (zegt er echt iemand “claustro” in plaats van “claustrofobie?), en als bij de personagebeschrijvingen achteraan het album Sams naam verkeerdelijk als “Giggs” geschreven wordt, in zijn eigen album nota bene, dan is dat ronduit onvergeeflijk.