Mindhunter review: warhoofden (Netflix Original)

Een Netflix-serie over de ontdekking van het concept van de seriemoordenaar met als één van de producers en regisseurs David Fincher, bekend van klassiekers in het genre zoals Se7en en Zodiac? Het heeft veel te lang geduurd voor ik eindelijk Mindhunter op Netflix ontdekte. Maar kan de serie de verwachtingen ook inlossen?

Mindhunter is gebaseerd op het boek Mindhunter: Inside the FBI’s Elite Serial Crime Unit geschreven door John E. Douglas en Mark Olshaker. De serie werd geschreven door Joe Penhall (die ook het uitmuntende script van de film The Road neerpende) en geproducet door niemand minder dan David Fincher (die zelf ook het merendeel van de afleveringen regisseerde) en Charlize Theron. In Mindhunter volgen we FBI-agenten Holden Ford (Jonathan Groff) en Bill Tench (Holt McCallany), die worden bijgestaan door psychologe Wendy Carr (Anna Torv) in hun onderzoek naar de psychologische drijfveer van de zogenaamde “sequence killers“.

Het hoofdonderwerp van de serie is niet de moorden op zich, maar de mentaliteitswijziging binnen de FBI.

Mindhunter speelt zich af in 1977 en is gebaseerd op waargebeurde feiten. In de serie zien we hoe binnen de FBI het besef ontstaat dat er nood is aan wetenschappelijk onderzoek om geweldadige en geplande misdaad te begrijpen, in de hoop die in de toekomst te kunnen voorkomen. De meest voor de hand liggende methode blijkt het interviewen van de veroordeelde misdadigers die zulke moorden op hun geweten hebben. “How do we get ahead of crazy if we don’t know how crazy thinks?” Op het eerste gezicht is Mindhunter dus niet de zoveelste politieserie waarin het oplossen van de moord het doel is. Nee, het hoofdonderwerp van de serie is de mentaliteitswijziging binnen de FBI, die aanvankelijk bijzonder sceptisch staat tegenover de psychologische invalshoek van het onderzoek. Waarom zou je je afvragen waarom een moordenaar doet wat hij doet?

Mindhunter neemt een verwarrende en onsamenhangende start en herpakt zich pas halverwege de reeks.

Klink allemaal veelbelovend, toch? Jammer genoeg neemt Mindhunter een verwarrende en onsamenhangende start en herpakt zich pas halverwege de reeks. We focussen in het begin te veel op de carrière en het privéleven van Ford, wat resulteert in een pijnlijke start vol onnodige expositie en enscenering. Het voelt enorm verwarrend aan en je hebt geen idee naar wat voor serie je nu eigenlijk aan het kijken bent. Pas enkele afleveringen later, wanneer de eerste echte moordzaken in beeld komen, begint Mindhunter een beetje structuur te krijgen. En dan nog is er geen overschot aan. Het duurt ook veel te lang tot je iets begint te geven om te personages. Ford is, laten we eerlijk zijn, een irritant hoofdpersonage met een chaotisch privéleven. Tench is zijn norse partner met een moeilijke gezinssituatie. Het is wachten op de introductie van Wendy Carr, die het team eindelijk vorm lijkt te geven.

Fincher en crew spinnen een web van intrige en mysterie rond de daders dat ons doet blijven kijken.

Mindhunter is een stukje geschiedenis dat nog altijd brandend actueel is. Net zoals we eind jaren zeventig de psyche van de seriemoordenaar probeerden te ontwarren, hebben we vandaag moeite om de motieven van terroristen en daders van bloederige schietpartijen te begrijpen. Maar het blijft ons intrigeren. En dat is ook de sterkte van deze serie. Fincher en crew spinnen een web van intrige en mysterie rond de daders die de revue passeren en zorgen ervoor dat we ondanks de vele obstakels willen blijven kijken. Mindhunter zit dan ook vol met enkele heel straffe scènes die je niet snel zal vergeten. Maar ondanks het feit dat de reeks eindigt op een hoogtepunt is dit niet genoeg om de bittere nasmaak die de trage en verwarrende start heeft veroorzaakt, door te spoelen.

---

Mindhunter is momenteel te bekijken op Netflix.