The Cloverfield Paradox review: beter goed gestolen

Beter goed gestolen, dan slecht bedacht. Of dat dachten de makers van The Cloverfield Paradox toch. Heeft de Cloverfield-franchise nu wel nog bestaansrecht?

10 Cloverfield Lane verscheen zonder veel fanfare in 2016 en bombardeerde het regelrecht tot veel toplijstjes van dat jaar. Terecht, want de onvoorspelbaarheid van de film deed je op het puntje van je bioscoopzetel zitten. Het einde van de film toonde de connectie met de eerste Cloverfield-film (toen een van de zovele prenten in het found footage-genre) en trok de hype in gang. Cloverfield mocht een franchise worden, dus waren de verwachtingen voor het vervolg hoog.

Ook al waren er geruchten rond de nakende release, toch verscheen The Cloverfield Paradox maandag onverwacht op Netflix. Daar stopt de onvoorspelbaarheid van de nieuwe film, want het verhaal zelf is een oppervlakkig samenraapsel van andere horrorfilms in de ruimte (zelfs de iconische chestburster uit Alien wordt geïmiteerd). De unieke momenten, en die zijn er zeker, dreigen dan weer ten onder te gaan aan expositie. En iedereen die Interstellar heeft gezien, weet dat te veel uitleg de suspension of disbelief in een sciencefictionfilm naar beneden kan halen.

Nochtans krijgt The Cloverfield Paradox veel kansen om betekenis te zoeken in zijn verhaal. Een team astronauten is de laatste hoop van de mensheid: hun missie is om hernieuwbare energie te ontdekken. Het ruimte-experiment loopt op zijn einde terwijl op de aarde een nieuwe wereldoorlog dreigt los te barsten, net over de laatste beetjes energie. Er wordt te dik opgelegd dat het experiment niet zonder gevaar is. De energie-uitbarsting zou wel eens voor scheuren in de realiteit kunnen zorgen en, jawel, voor de verschijning van monsters.

Regisseur Julius Onah heeft voor zijn zwakke verhaal wel een beroep gedaan op sterke acteurs. Gugu Mbatha-Raw (Black Mirror, Beauty and The Beast) heeft met haar hoofdrol de meest aangrijpende rol, terwijl de rest vooral fungeert als herkenbare astronautenpersonages. Daniel Bruhl (Captian America: Civil War) als verdachte Duitse wetenschapper, Chris O’Dowd (The IT Crowd) als grappige klusjesman en David Oyelowo (Selma) in de rol van beheerste leider met verantwoordelijkheidsgevoel. Het zijn clichés, maar ze werken in hun rol en hun acteertalenten zorgen ervoor dat de enge of wonderbaarlijke hoogtepunten toch speciaal aanvoelen.

Moet de Cloverfield-reeks nu stopgezet worden na een tegenvaller? Helemaal niet. The Cloverfield Paradox verrijkt de franchise en toont waarom die moet bestaan. Het zijn losstaande projecten die pas in ontwikkeling komen door er een Cloverfield-sticker op te plakken. In The Cloverfield Paradox voel je heel hard dat dit ooit enkel een ruimtefilm was, zonder gigantische aliens. Ook 10 Cloverfield Lane begon ooit als ondergrondse thriller en kreeg er pas nadien een scheut Cloverfield over om toch maar geproduceerd te worden. Nu opnieuw dat niveau halen.