Orion 1 & 2 review: met lichte Star Trekjes

The Prime Directive schrijft voor dat beschaafde rassen (lees: met een warp-aandrijving) zich niet actief mogen moeien met minder ontwikkelde rassen op werelden zoals onze huidige maatschappij. Ook het geavanceerde rijk in dit tweeluik hanteert deze regel. Normaal zou niemand het planeetje in het Orion-sterrenstelsel mogen bezoeken. Tenminste totdat je ex-collega zonder boe of ba een uitje besluit te maken op deze vliegende rots.

Geen Ikea-catalogus

De beschaving op deze vliegende rots doorheen de ruimte heeft een kastenstelsel ontwikkeld. Denk eerder zoals India en minder zoals de Ikea-catalogus. Zo heb je Kolhen, een trots lid van de krijgerskaste, die in een enorm verleidelijke val loopt. Hierdoor wordt hij door de kaste van de officianten van al zijn voorrechten gestript en verandert hij in een kasteloze slaaf. Hij maakt kennis met een andere kasteloze, Tryana, in een vorig leven een jageres maar nu ook een gebrandmerkte. Zij weet een merkwaardig verhaal te vertellen over een man die kan doden met magische zonnestralen.

Ergens anders op de wereld landt een ruimteschip, met aan boord de pilote Rebecca. Haar doel is om die vreemde magiër terug mee te nemen om hem verantwoording te laten afleggen. In de loop van dit verhaal kruisen de paden van dit drietal met een gezamenlijk doel.

Dit tweeluik voelt nog het meeste aan als een roadtrip doorheen een onbekende wereld, en ik had graag wat meer tijd doorgebracht op de tussenstops in plaats van constant van stad naar stad te reizen. De commentaar kan gegeven worden dat de personages meer diepgang kunnen gebruiken maar dit is niet zo’n verhaal. De vergevorderde interplanetaire organisatie krijgt niet veel aandacht, maar ook dat is allesbehalve een probleem. Het draait namelijk rond dit kleine planeetje en de mensen daarop.

Het kleurenpalet van een cliché filmposter

Zoals de subtitel al zegt, maakt Miguel heel graag gebruik van de kleuren oranje en blauw, een combinatie die je op dertig procent van alle filmposters ziet terugkeren. Quasi alle zesennegentig pagina’s hebben zware oranje of blauwe tinten. Zelfs de eindconfrontatie op nauwe besneeuwde bergwanden ontsnapt hier niet aan.

Het tekenwerk zelf is wel dik in orde met gedetailleerde, distinctieve personages, intrigerende landschappen en excellent schaduwwerk.

Science F…antasy?

Ik beken, ik heb een voorliefde voor strips (en verhalen in het algemeen) die een mix tussen sciencefiction en fantasy leveren. Als paradepaardjes raad ik altijd graag de langlopende Thorgal-, Lanfeust- en Storm-reeksen aan, elk met hun eigen uniek uitgangspunt. Thorgal is meer gevestigd in de Noorse mythologie terwijl Storm zich miljoenen later in de toekomst afspeelt waar alles simpelweg bizar is. Lanfeust neemt zich zelf veel minder serieus dan deze andere twee maar is zeker even leuk en creatief.

Orion is een mooie poging om ook hun eigen stempel te zetten op het vrij niche subgenre, maar slaagt daar uiteindelijk niet in. Alhoewel het verhaal op de planeet in het Orion-stelsel zelf goed in elkaar steekt, voelt alles rondom het scifigedeelte maar flauwtjes aan. We hebben het al eerder en beter gelezen. Wie weet is het originele werk van de scifischrijfster Julia Verlanger beter, laat het ons gerust weten als je je aan deze Franse lectuur waagt!

---